«Ο Μικρός Πρίγκιπας» μας έμαθε πώς να αγαπάμε

Τελικά, ξαναδιαβάζοντας και ξαναβλέποντας τον «Μικρό Πρίγκιπα» καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι ένα παραμύθι που έχει γραφτεί όχι τόσο για τα παιδιά αλλά για τους μεγάλους. Τα παιδιά ούτως ή άλλως αγαπάνε αγνά και αθώα. Εμείς οι μεγάλοι έχουμε ανάγκη κάποιον να μας αφυπνίσει και να ξαναθυμηθούμε ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας.

Τον ρόλο αυτό ανέλαβε η φετινή παράσταση της Μαριάννας Τόλη. Μέσα από μια υπέροχη διασκευή του θρυλικού πια λογοτεχνήματος κατάφερε ο τρυφερός «πρίγκιπάς» της να μας παρασύρει πίσω στην αθωότητα των παιδικών μας χρόνων. Σημαντικά είναι τα συναισθήματα, η επαφή με τους άλλους, το παιχνίδι. Και εμείς οι μεγάλοι ασχολούμαστε με νούμερα, υπολογισμούς, ψυχοφθόρες ασχολίες, με θέματα «υψίστης σημασίας» όπως έλεγαν οι άνθρωποι που γνώριζε ο πρίγκιπας στη διαδρομή του.

Η παράσταση που είδαμε ήταν άψογη. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε η μουσική. Γνωστές μελωδίες με πολύ ωραίους στίχους και κεφάτες χορογραφίες. Πλούσια σκηνικά και πολλές εναλλαγές σκηνών. Δεν ξέρουμε πια εικόνα της παράστασης να πρωτοαναφέρουμε. Την αρχική με τον πρίγκιπα να αιωρείται πάνω στον μικρό φωτισμένο πλανήτη του; Τη σκηνή με το τριαντάφυλλο που άπλωνε τα κατακόκκινα φύλλα του; Τη σκηνή που εμφανίστηκε η Μαριάννα Τόλη σε ρόλο έκπληξη; Ή το θλιμμένο τραγούδι της αλεπούς όταν την εξημέρωσε ο πρίγκιπας και μετά χώρισαν; Είναι τόσες πολλές…

Όλοι οι ηθοποιοί-χορευτές-τραγουδιστές μοναδικοί. Δεν διεκπεραίωναν ούτε ερμήνευαν. Ζούσαν και απολάμβαναν τους ρόλους τους. Ξεχώρισε η Αντιγόνη Ψυχράμη στο ρόλο του εγωκεντρικού τριαντάφυλλου. Ο Ορέστης Καρύδας στο ρόλο του Μικρού Πρίγκιπα έδωσε ρεσιτάλ. Με ένα βλέμμα γεμάτο αθωότητα, θλίψη αλλά και αγάπη, και με μια φωνή τρανή στις μελωδίες και γλυκιά στους διαλόγους μας μάγεψε.

Στην έξοδο οι συντελεστές της παράστασης μας περίμεναν για να φωτογραφηθούμε μαζί τους και να τους δώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια για τον σπουδαίο έργο τους.

Φύγαμε όλοι τόσο γεμάτοι όσο από λίγες πια παραστάσεις.