ΕΛΕΝΗ
Στο ανακαινισμένο θέατρο Κνωσσός παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί από τους αγαπημένους Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου και στην συνέχεια στείλαμε τις ερωτήσεις μας στους ηθοποιούς για να μαθουμε εάν τελικά υπάρχει η Χώρα του Ποτέ!
Απολαύστε!
– Είναι δυνατόν να αλλάξει κανείς το πώς αισθάνεται και το πώς τον βλέπουν οι άλλοι και αντί να νιώθει αρνητικά διαφορετικός να νιώθει ξεχωριστός και ιδιαίτερος;
Το πως µας βλέπουν οι άλλοι διαµορφώνεται από το πως βλέπουµε εµείς τον εαυτό µας. Όλοι µας ζητάµε αποδοχή, επιβεβαίωση, συντροφιά, θέλουµε να νιώθουµε ότι ανήκουµε κάπου, ότι δεν είµαστε µόνοι. Γι’ αυτό και η γνώµη των άλλων για εµάς είναι συχνά τόσο σηµαντική, επειδή ψάχνουµε µέσα απ’ τα µάτια του κόσµου να µάθουµε πως φαινόµαστε, τι προσφέρουµε, ποιοι είµαστε. Όµως πρόσβαση στα ξένα µάτια και µυαλά δεν έχουµε..Μόνο µέχρι το δικό µας κεφάλι µπορούµε να φτάσουµε, µόνο τις δικές µας σκέψεις ελέγχουµε. Πρέπει να εµπιστευτούµε πως οι επιθυµίες, οι προτιµήσεις, οι τάσεις και τα ένστικτα µας συνθέτουν τον αυθεντικό εαυτό µας. Αυτόν έχουµε υποχρέωση να παρουσιάζουµε προς τα έξω. Κανένας µας δεν είναι ίδιος µε τον άλλο: ναι είµαστε όλοι πλασµένοι απ’ τα ίδια υλικά, αλλά είµαστε όλοι διαφορετικοί, όλοι ιδιαίτεροι, καθένας µας πρωταγωνιστής στη δική του ξεχωριστή, µοναδική ιστορία που µοιράζεται και που κάποιους ελκύει, κάποιους απωθεί, κάποιους αφήνει αδιάφορους… Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα, έτσι θ’ αγαπήσεις άλλους, έτσι θ΄αγαπηθείς. Είσαι µοναδικός και δεν είσαι µόνος.
Θεοδόσης Κώνστας
– Η φαντασία είναι ένας τρόπος να ξεφεύγουμε από μια πραγματικότητα στην οποία κάτι δεν πηγαίνει καλά;
Η φαντασία είναι διαφυγή, είναι κρυψώνα, είναι ανακούφιση, και είναι αναπόφευκτη. Θυµώνουµε, αγχωνόµαστε, βαριόµαστε µε τη βαβούρα γύρω µας; Αποσυνδεόµαστε µε µια εκπνοή και φύγαµε για το καλό µας µέρος.. Χρειαζόµαστε ένα προσωπικό µας καταφύγιο, µια εναλλακτική πραγµατικότητα. Είτε νοσταλγούµε τα παλιά, είτε φανταζόµαστε τα πράγµατα αλλιώς ή απλά ονειροπολούµε προς πάσα κατεύθυνση, µια γωνιά του εγκεφάλου µας την καταλαµβάνει αυτός ο ιδανικός κόσµος που η φαντασία µας έφτιαξε για να βολευτούµε µέσα του όποτε το έχουµε ανάγκη. Όµως αυτό το µέρος δεν πρέπει να παραγίνει βολικό. Δεν πρέπει να µας “ρουφήξει”και να µας αποµακρύνει από την πραγµατικότητα. Η φαντασία είναι η έµπνευση να δούµε τη ζωή αλλιώς, το καύσιµο που µας ωθεί να αλλάξουµε πράγµατα, η πυξίδα που µας κατευθύνει προς έναν ιδανικό τόπο, τον τόπο των ονείρων µας.. όµως για να φτάσουµε εκεί πρέπει να περπατήσουµε στη γη.. µε τα µυαλά στα σύννεφα ενίοτε ..πετάµε-περπατάµε, κοιτάµε πάνω-κάτω εναλλάξ και προχωράµε ευθεία µπροστά
Θεοδόσης Κώνστας
Είναι, νομίζω, η φύση του ανθρώπου να φαντάζεται άλλες πραγματικότητες, καλύτερες, χειρότερες, πιο ενδιαφέρουσες, πιο ξεκάθαρες από αυτήν που ονομάζουμε «αλήθεια». Στο παραμύθι το δικό μας, ο Πέτρος χρησιμοποιεί, εν άγνοια του ίσως, την φαντασία του για να διερευνήσει και να αντιμετωπίσει καταστάσεις πραγματικές και να βρει λύσεις και ηρεμία μέσα από τις δικές του εμπειρίες και αναμνήσεις. Το να φανταζόμαστε έτσι απλά είναι ανακουφιστικό και έχει αξία, αλλά το να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας για να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας είναι πραγματικά σπουδαίο. Ζωή Μυλωνά
– Τι πιστεύετε ότι μπορεί να « διδαχθεί» ένας γονιός και ένα παιδί από τον Πήτερ Παν;
Τις περισσότερες φορές στη ζωή, μας συμβαίνουν πράγματα, τα ζούμε, τα βιώνουμε και ακριβώς επειδή είμαστε «μέσα» σε αυτά αδυνατούμε να δούμε μια πιο καθαρή εικόνα. Ο δικός μας «Πήτερ Παν» λοιπόν, δεν έχει σκοπό να «διδάξει», παρά να δώσει ερεθίσματα, να «θυμήσει», να «φωτίσει», καταστάσεις που ένας γονιός ή ένα παιδί θα αναγνωρίσει.
Είναι αξιοσημείωτο πόσα διαφορετικά πράγματα «παίρνουν» από την παράσταση οι διαφορετικές ηλικίες. Κάθε γονιός και κάθε παιδί κάτι δικό του.
Πάντως αυτό που θυμίζει η παράσταση σε όλους, και σε εμάς, κάθε φορά που είμαστε στη σκηνή είναι πως «ακόμα κι αν δεν έχει φτερά, ο άνθρωπος, και κάθε άνθρωπος, μεγάλος ή μικρός, μπορεί να πετάξει». ΠΕΤΑΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; ΠΕΤΑΕΙ. Αποστόλης Ψυχράμης
Ο Πέτρος, της παράστασής μας , είναι ένα παιδί που παλεύει να διαχειριστεί μια μεγάλη απώλεια στη ζωή του και ταυτόχρονα να βρει τη θέση του μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Ο πατέρας του, είναι ένας ενήλικας που δεν διαχειρίζεται το πένθος του και αδυνατεί να στηρίξει το παιδί του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Όλα τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με δυσκολίες ,μεγάλες ή μικρές , στη ζωή τους και όλοι οι ενήλικες συχνά βρίσκονται σε καταστάσεις που δυσκολεύονται να διαχειριστούν. Ο Πητερ Παν ανοίγει έναν δρόμο προς την αποδοχή και την μετουσίωση των δυσκολιών σε ευκαιρίες προς κατι εποικοδομητικό μέσα από τον διάλογο, την ανοιχτή επικοινωνία, την ειλικρινή επαφή.Ένας γονιός πρέπει να είναι ανοιχτός στο να αποδεχθεί τον ξεχωριστό τρόπο που ένα παιδί έχει για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Ένα παιδί πρέπει να μάθει οτι στην ζωή δεν υπάρχει μόνο το παιχνίδι και η φαντασία, αλλά και η πραγματικότητα, που μπορέι να γίνει πιο όμορφη, όταν καταβάλουμε έναν στοιχειώδη κόπο για να επιτευχθεί αυτό. Αλέξης Κωτσόπουλος
– Τελικά ο Πήτερ Παν έχει διαφορές από τον Πέτρο;
Ο Πήτερ Πάν είναι η εκδοχή του Πέτρου Πανόπουλου που και ο ίδιος ο Πέτρος δεν είχε τολµήσει ποτέ να φανταστεί. Είναι ο σούπερ ήρωας που θα υποδυθεί όχι όταν κλείσει τα µάτια και το σκάσει για την Χώρα του Πότε, άλλα ο ήρωας που θα γίνει όταν κοιτάξει κατάµατα όσα τον δυσκολεύουν και τα αντιµετωπίσει. Θεοδόσης Κώνστας
– Υπάρχει εν τέλει η Χώρα του Ποτέ;
Η χώρα του ποτέ είναι το υποσυνείδητό μας σε τόπο, όποτε φυσικά και υπάρχει.
Κάθε φορά που βλέπουμε ένα όνειρο που μας βοηθάει, είμαστε στη χώρα του ποτέ. Κάθε φορά που κάνουμε μια σκέψη που μας απελευθερώνει, είμαστε στη χώρα του ποτέ. Η χώρα του ποτέ είναι ένα φιλικό μέρος όπου μπορεί να πάει ο καθένας και η καθεμία για να κάνει νέες αναγνώσεις των πραγμάτων που τους προβληματίζει. Ζωή Μυλωνά
Σου αποκαλύπτεται όταν πεις κάτω από µια σεκόγια έντεκα φορές : “Ποτέ µη λες Ποτέ Εδώ είναι τα τα Πάντα” Θεοδόσης Κώνστας
Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο η φαντασία των παιδιών και των ανθρώπων που αισθάνονται παιδιά τρέχει ελεύθερη. Τα παιδιά μας είναι εκείνα που γέννησαν την Χώρα του Ποτέ, έναν κόσμο όπου όλα είναι πιθανά, που κάθε τι παράλογο από τον «αληθινό» κόσμο, παίρνει μορφή. Όπου όλα, όσο διαφορετικά κι αν είναι, στέκονται μαζί. Ένας κόσμος, πλάι στον κόσμο. Πόσο υπέροχο στα αλήθεια. Αποστόλης Ψυχράμης
Νομίζω πως ναι . Για εμένα σίγουρα υπάρχει και είναι ακόμα ζωντανή. Άμα σκαλίσουμε λίγο τα παιδικά μας χρόνια κάπου εκεί μέσα θα την βρούμε. Για κάποιους μπορεί να είναι ένα φανταστικό μέρος, για κάποιους ένα χωριό ή ένα μέρος που πήγαιναν από παιδιά. Εγώ έχω την τύχη να την επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι και να φορτίζω με αγάπη και ξεγνοιασιά για όλο τον χειμώνα .Άλκης Μπακογιάννης
Στο πρωτότυπο βιβλίο του ο Μπάρυ γράφει κάπου πως “η χώρα του ποτέ είναι το άθροισμα όλων των ονείρων όλων των παιδιών την ώρα που κοιμούνται με τα μάτια κλειστά”. Εγώ προσθέτω “των ονείρων όλων των ανθρώπων” που, μάλιστα, καμιά φορά κοιμούνται και με τα μάτια ανοιχτά! Πώς είναι όταν βλέπεις όνειρα ή θυμάσαι γεγονότα, πρόσωπα, αναμνήσεις, ειδήσεις που είδες σήμερα ή χθες ή πιο παλιά και μπλεκονται με μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα ταξίδι που έκανες πρόσφατα ή πιο παλιά ακόμα και – όμως – όλα μαζί, τελικά, βγάζουν νόημα; Ναι. Υπάρχει η Χώρα του Ποτέ. Είναι μέσα μας. Και ανακατασκευάζεται ανά πάσα στιγμή και κάθε μέρα. Μέχρι πάντα κάτι να μας μάθει. Αφού γι’ αυτό, άλλωστε, την “φτιάχνουμε”… Άρης Λάσκος
Σαν καταφύγιο, σαν φαντασιακή κατασκευή φυσικά και υπάρχει. Και απευθυνόμενοι ειδικά σε παιδιά, εκεί η φαντασία τους είναι αδιαπραγματευτη και πολύ στιβαρά κατασκευασμενη. Η χώρα του Ποτέ είναι αληθινή όσο πιστεύεις ότι είναι αληθινή! Παύλος Παυλίδης
Η χώρα του ποτέ για μένα είναι το άχρονο παρόν που βιώνουν τα παιδιά όταν παίζουν ανέμελα, και οι μεγάλοι όταν δουλεύουν αφοσιωμένοι σε κάτι δημιουργικό. Αλέξης Κωτσόπουλος
– Πόσο δύσκολο είναι να μεταμορφώνεστε συνεχώς πάνω στη σκηνή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σε τόσο διαφορετικούς ρόλους;
Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο. Θα πω ότι είναι τρομερά διασκεδαστικό. Ούτως η άλλως είναι κάτι πυρηνικό μας. Από παιδί θυμάμαι να παίζω με τα παιχνίδια μου και να αλλάζω φωνές . Και από εκεί που έβλεπες έναν ιππότη με το άλογο του ξαφνικά τσουπ να τος και ο ιπτάμενος δράκος με τα κόκκινα μάτια. Και όλα αυτά με την κούκλα της αδερφής μου.Άλκης Μπακογιάννης
Πέρα από τα ευτράπελα που κάθε μέρα αυτή η πραγματικά μεγάλη ταχύτητα προκαλεί (μπήκε καλά η περούκα; βγήκα από το σωστό άνοιγμα της κουρτίνας; έβαλα το καπέλο από τη σωστή μεριά, φόρεσα την σχολική τσάντα, βγήκα από τη σωστό σημείο;), δεν θα έλεγα πως είναι δύσκολη η αλλαγή αυτή καθαυτή. Όσο περισσότερο (δύσκολο είναι) το να συνεχίζουμε να αφηγούμαστε και να παίζουμε όλοι την ίδια ιστορία, με τον σωστό ρυθμό, πατώντας όλα τα συναισθηματικά σημεία που έχουμε συμφωνήσει, παρά ακριβώς αυτή τη μεγάλη ταχύτητα και τη συνεχή εναλλαγή στις φιγούρες που υποδυόμαστε.Άρης Λάσκος
Για μένα είναι ταυτόχρονα πολύ απαιτητικό και διασκεδαστικό. Έχεις πολλά πράγματα στο μυαλό σου, τον ρυθμό, τις περούκες, τα σκηνικά, τους συναδέλφους σου, ειδικά στις πρόβες.. όσο όμως προχωράνε οι παραστάσεις που όλα μπαίνουν στην θέση τους , η όλη διαδικασία μετατρέπεται σ ένα πολύπλοκο μεν, παιχνίδι δε, και δεν έχεις παρά να το παίξεις. Παύλος Παυλίδης
Δεν είναι δύσκολο. Ο άνθρωπος είναι προικισμένος με αυτή την ικανότητα της μεταμόρφωσης ανέκαθεν. Τα παιδιά παίζουν συνεχώς ρόλους αν τα παρατηρήσεις, χωρίς δυσκολία. Είναι θεραπευτικό και αναγκαίο για όλους μας να αφήνουμε πότε πότε τον εαυτό μας στην άκρη και να περιπλανιόμαστε σε φανταστικές εκδοχές του. Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι το κάνουν, αλλά μόνο οι ηθοποιοί το κάνουν σαν επάγγελμα…Αλέξης Κωτσόπουλος
– Είναι η ομαδικότητα βασικό χαρακτηριστικό των Patari Project;
Το Patari Project είναι ομάδα, και αυτό σημαίνει, μαζί. Μαζί στην δημιουργία, στην προσπάθεια, στο άγχος, στη δυσκολία, στην εκτέλεση, στην ευχαρίστηση, στη χαρά. Δεν είναι λοιπόν βασικό χαρακτηριστικό, η ομαδικότητα βρίσκεται στον πυρήνα. Αποστόλης Ψυχράμης
Απολύτως. Και στην δημιουργία κάθε παράστασης αλλα και στην εκτέλεση της. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τους Patari Project, αλλά έχω δει αρκετές παραστάσεις τους τα τελευταία χρόνια, αν όχι όλες, και σε καθεμία απ αυτές αυτό που σίγουρα ξεχωρίζεις, είναι και η πρόθεση να φαίνεται στην σκηνή ότι το θεατρο είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Κάτι που επιβεβαιωθηκε μέσα μου και κατά την διαδικασία των προβων με τους ατελείωτους αυτοσχεδιασμους, την πολυφωνία των απόψεων και την αμοιβαιοτητα των σχέσεων. Παύλος Παυλίδης
Οι παραστάσεις του Patari Project μιλούν από μόνες τους… Πιο ομαδική δουλειά δεν υπάρχει! Ζωή Μυλωνά
Για εμένα το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα. Από τον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη μέχρι τον φωτιστή και τον μουσικό όλοι πρέπει να αφηγηθούμε την ίδια ιστορία. Οι ομάδα έτσι δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια ευτυχώς. Έτσι έχει μάθει να λέει τις ιστορίες που “πλάθει” και είμαι πολύ χαρούμενος που σε αυτή την ιστορία έπλασα και εγώ μερικά κουλουράκια. Άλκης Μπακογιάννης
Να χρησιμοποιήσω καλύτερα τη λέξη συστατικό αντί για (απλό) χαρακτηριστικό; Μια απλή αναφορά στον αριθμό των καλλιτεχνικών συντελεστών, στο πόσο σταθερά συνεργάζονται σε κάθε δουλειά της ομάδας και η θέαση της ίδιας της παράστασης για τον τρόπο δουλειάς των επί σκηνής ανθρώπων, που καταλήγουμε τελικά να έχουμε όχι απλά κοινό ρυθμό ή καλό συγχρονισμό, αλλά ίδια ανάσα, θα αποδείξει ότι το Project αυτό, απλά δεν υφίσταται χωρίς την έννοια της ομαδικότητας. Άρης Λάσκος
Σίγουρα. Για μένα που συνεργάζομαι πρώτη χρονιά μαζί τους ήταν το σπουδαιότερο μάθημα που είχα να πάρω. Είναι πάντοτε καταπληκτικό να παρατηρείς απο μέσα, τί θαύματα προκύπτουν όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται απόλυτα ως ομάδα, απαλλαγμένοι πλήρως απο εμπάθειες, εγωισμό και ντιβιλίκια… Αυτή η παράσταση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε 2 μήνες, αν δεν δούλευε αυτή η ομάδα έτσι. Και πιστεύω πως , πέρα από τα επιμέρους μηνύματα που περνάει η παράσταση αυτή, η ομαδικότητα είναι το σπουδαιότερο. Αλέξης Κωτσόπουλος
– Νιώθετε ότι φέρνετε μια νέα φιλοσοφία, έναν νέο αέρα στο θέατρο για παιδιά και εφήβους;
Με ένα μικρό αίσθημα ταπεινότητας, θα προτιμήσω να εντάξω την παράστασή μας (και γενικότερα όλες τις υπόλοιπες δουλειές της ομάδας που έχω παρακολουθήσει ως θεατής) σε μια ευρύτερη οικογένεια καλλιτεχνών και ομάδων που ανανέωσε το θέατρο για ανήλικους θεατές. Δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά σίγουρα μαζί με αρκετούς άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες, προσεγγίζουμε το θέατρο αυτό με μια φιλοσοφία που δεν βλέπει το παιδί ως μη ικανό να αντιληφθεί, χωρίς διδακτισμό, χωρίς καταφυγή στον εντυπωσιασμό. Διεκδικεί το παιδί ως ισότιμο συνομιλητή του επί σκηνής δρώμενου και γι αυτόν τον λόγο, άλλωστε, η διαδικασία δημιουργίας των παραστάσεων δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή για το ενήλικο κοινό… Άρης Λάσκος
Μια ιστορία λέμε, ένα παραμύθι όπως μας έλεγαν οι γονείς μας και οι γιαγιάδες μας. Γι’αυτό θα έλεγα ότι φέρνουμε μια παλιά! Οι ιστορίες ανα τα χρόνια λέγονται και αλλάζουν. Αυτό κάναμε και εμείς πήραμε μια ιστορία και την είπαμε διαφορετικά μέσα από τα δικά μας μάτια. Προσθέσαμε αλάτι και πιπέρι και την σερβίραμε. Και ελπίζω να είναι αρκετά νόστιμη.. .Άλκης Μπακογιάννης
Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό καθώς συμμετέχω και δεν είναι θεωρώ η θέση μου να παρατηρήσω ή να τοποθετήσω κάπου την δουλειά μου. Αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι πρόκειται για δουλειά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ έντιμη, που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις ηλικίες και,κυρίως, χωρίς να τους θεωρεί χαμηλότερης αντίληψης. Ειναι μια παράσταση υψηλής δυσκολίας, πολύ εφευρετικη και ψυχαγωγική απ όλες τις απόψεις.Παύλος Παυλίδης
Δεν το βλέπω έτσι. Στο θέατρο χρειάζεται αλήθεια, και η αλήθεια έιναι κατανοητή και εύληπτη όταν συμβαίνει. Πόλλές φορές βέβαια δεν συμβαίνει…τα παιδιά είναι το αυστηρότερο κοινό γιατί είναι αληθινά. Κάτι τους μιλάει ή όχι, τα αφορά ή όχι. Χαίρομαι που βλέπω ότι η παράσταση αυτή τα αφορά και την παρακολουθούν με ενδιαφέρον και χαρά.Αλέξης Κωτσόπουλος
– Τι συναισθήματα σάς προκάλεσε το νέο σας έργο ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί;
Το έργο αυτό κρύβει πολλά, και για τον καθέναν και την καθεμία από εμάς, υπάρχουν στιγμές που μας αγγίζουν, άλλες που μας συγκινούν, άλλες που μας κάνουν να γελάμε, Τα συναισθήματα λοιπόν είναι πολλά και ανάμεικτα. Γιατί το έργο αυτό ξεχειλίζει από ζωή. Και η ζωή είναι κάπως έτσι. Σε γεμίζει, σε φουσκώνει, σε κάνει να γελάς, να κλαις, να χαίρεσαι, να ξεκαρδίζεσαι. Το πιο όμορφο είναι όμως, πως αυτό συμβαίνει για εμάς σε κάθε παράσταση.Αποστόλης Ψυχράμης
Μια περιρρέουσα έξαψη και έναν τεράστιο ενθουσιασμό, μια συγκίνηση όταν βλέπω τις φατσούλες των παιδιών, μια ευγνωμοσύνη που βρέθηκα σε αυτήν την ομάδα με αυτά τα φανταστικά άτομα! Ζωή Μυλωνά
Νομίζω όλα!! Ήταν μια όμορφη και παράλληλα δύσκολη διαδικασία. Γελασα, έκλαψα θυμωσα… Επίσης είχα τρομερή αγωνία για το αν αυτό που φτιάχνουμε συνομιλεί με το παιδί του σήμερα. Ευτυχώς πιστεύω πως το κάνει με τον πιο σωστό τρόπο Άλκης Μπακογιάννης
Χαρά, χαρά, χαρά! Αλλά και μια βαθιά συγκίνηση και ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης που μιλάμε για όλα αυτά τα θέματα, με αυτόν τον τρόπο, μπαίνοντας καθημερινά σε έναν υπέροχο “διάλογο” με τους μικρούς θεατές μας. Άρης Λάσκος
Ενθουσιασμό που συμμετείχα σε μια τόσο δημιουργική διαδικασία με μια τόσο υπέροχη ομάδα. Ανακούφιση που ακόμα υπάρχει ένας τέτοιος τρόπος δουλειάς στο θέατρο. Χαρά που μπορώ να μοιράζομαι συγκινήσεις με παιδιά και μεγάλους στην παράσταση. Ελπίδα οτι το θέατρο έχει ακόμα λόγο ύπαρξης Αλέξης Κωτσόπουλος
Χαρά και ανακούφιση, που συνεργάζομαι με μια ομάδα που παρακολουθώ πολύ τα τελευταία χρόνια σε ένα πολύ όμορφο και ανακαινισμένο θέατρο που σέβεται πολύ τους θεατές του. Τώρα το ίδιο το έργο, είναι πολύ φρέσκο στην δημιουργία του για να έχω ξεκάθαρα συναισθήματα απέναντι του. Ακόμα με συναρπάζει η καθημερινή του πρόκληση καθώς όπως προείπα είναι πολύ απαιτητικη παράσταση. Αισθάνομαι ικανοποίηση που καταφέραμε κάτι τόσο ενδιαφέρον και θαυμασμό για όλους τους συναδέλφους μου. Παύλος Παυλίδης
– Πόσο μακριά και πόσο κοντά είστε από το ξεκίνημά σας το 2012;
Το 2012 ξεκινήσαµε ανεβαίνοντας σε τρεις πλατφόρµες-βαλίτσες 10 εκατοστά από το έδαφος, για να ζωντανέψουµε τρεις δεκατίες της ελληνικής ιστορίας και πραγµατικότητας. Σήµερα µετακινούµε πλατφόρµες – σκηνικά, περπατάµε, τρέχουµε, πετάµε για να δηµιουργήσουµε χώρους ανάµεσα στο παραµύθι και την πραγµατικότητα . Παραµένουµε αιώνιοι έφηβοι, παιδιά που θέλουµε πάνω από όλα να παίξουµε, να πούµε ιστορίες, να γελάσουµε, να κλάψουµε, να φωνάξουµε, να περνάµε εµείς καλά και εσείς ακόµα καλύτερα µαζί µας.
Θεοδόσης Κώνστας
Εγώ συναντήθηκα με το Patari Project το 2015 και ενώ έχουμε περάσει μαζί 9 χρόνια πια, με άπειρες πρόβες, πολλά διαφορετικά έργα, μου φαίνεται σαν χθες η πρώτη μας πρόβα, η πρώτη μας παράσταση. Η ομάδα έχει προχωρήσει, αλλά με έναν τρόπο συνδέεται συνεχώς με την αρχή της, με την βάση της. Είναι σαν να υπάρχει μια κλωστή που φτάνει μέχρι το σήμερα και πάνω της στέκονται όλα όσα έχουν γίνει, κι αντί αυτή η κλωστή να βαραίνει, με έναν μαγικό τρόπο ταξιδεύει πιο ψηλά.Αποστόλης Ψυχράμης
