Το προκατειλημμένο πόνι

Περί αυτού πρόκειται λοιπόν… περί προκατάληψης.

Κάποιοι αναφέρονται σε αυτήν με την ξενόφερτη λέξη bullying, αν και αυτή αφορά τρόπους εφαρμογής της, ενώ κάποιοι το πάνε και παραπέρα μιλώντας για ρατσισμό.

Ο συγγραφέας, τελικά, δεν κατάφερε να ξεπεράσει προκαταλήψεις και να δει αντικειμενικά και πολύπλευρα το θέμα που φέρει προς προβληματισμό στο κοινό, παρότι αποπειράται να καυτηριάσει ακριβώς τις συνθήκες, τις συνήθειες και εκφάνσεις της.

Παρότι προσπάθησε, δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας την κύρια αποστολή του δράματος, αυτό της διδαχής, και να αφυπνίσει πολύπλευρα τον θεατή, αντιθέτως τον καθηλώνει σε μια καταδικαστική συνθήκη από όπου αντιμετωπίζει το συμβάν με τους χειρότερους οιωνούς για το θύμα, καθιστώντας ύποπτους όλους τους εμπλεκόμενους, πλην του φερόμενου ως θύματος ή και θύματος, και κάπου εκεί προχωράει συνειδητά ή ασυνείδητα προς την άλλη όχθη της προκατάληψης, ή αν θέλετε, προς την άλλη όχθη του ρατσισμού.

Οι προκαταλήψεις, όπως όλων των ειδών οι απόψεις, καθώς περί απόψεων πρόκειται, δεν δύναται ούτε να περιοριστούν αλλά ούτε και να γενικευτούν, αλλά για να τις πραγματευτούμε χρειάζεται να μιλήσουμε για μεμονωμένα γεγονότα κάθε φορά με συγκεκριμένη αντιμετώπιση από συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Υπό αυτό το πρίσμα, το έργο πραγματεύεται κάτι πολύ ειδικό που ελάχιστα αφορά οποιονδήποτε άλλο, καθώς οι συνθήκες είναι πάντα διαφορετικές και άρα οφείλουμε να τις χειριστούμε και διαφορετικά.
Ακόμα και τη διαφορετικότητα που προβάλλει, ενώ υπάρχουν και τόσες άλλες στον ίδιο και άλλους χώρους, δεν φαίνεται να προβληματίζεται πώς να την εντάξει ομαλά ώστε να γίνει αποδεκτή, αλλά μάλλον δείχνει τρόπους επιβολής ή απόρριψης, αλλά η κοινωνία τα δυο αυτά άκρα τα γνωρίζει, από τρόπους αδελφοσύνης και κατανόησης πάσχει.

Ένα έργο βαρύ μέσα από την απολυτότητά του και μέσω αυτής μη συμβατό με προσωπικές πραγματικότητες, με μόνη ωφελιμότητα την υπονοούμενη επιγραφή: Πρόσεχε! Αλλά αυτό είναι γνωστό τοις πάση.

Ως σενάριο το θεωρώ τουλάχιστον ανεπαρκές και βασίζεται περισσότερο στα διάφορα ρεύματα της εποχής και όχι σε διαχρονικά ιδεώδη ή σε κάποια νέα ή ξεχασμένη ωφέλιμη οπτική ή σκέψη.

Ως απόδοση τώρα, έχοντας αυτό το σενάριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα έλεγα ότι έχει πολύ καλή σκηνοθεσία, και η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν εξαιρετική. Παρότι το έργο, βάση σεναρίου, έκανε «κοιλιές», υπήρχαν σημεία που ακριβώς η εξαιρετική ερμηνεία των ηθοποιών και η καλή σκηνοθετική σύλληψη κέρδιζαν τον θεατή.

Κλείνοντας, θα αποφύγω να δημοσιεύσω κάποια φωτογραφία από την παράσταση όπως συνήθως κάνω, καθώς, αναλογιζόμενη όλα αυτά και κοιτάζοντας την αφίσα της παράστασης που θυμίζει έντονα τον γνωστό Δούρειο Ίππο, θέλω να εστιάσω σε αυτόν, και πιστεύω ότι είναι σωστό να θυμόμαστε ότι η επιτυχία του οφειλόταν περισσότερο στην αφέλεια των Τρώων παρά στην ευφυΐα του Οδυσσέα.