“Το άγαλμα που κρύωνε” στο Μουσείο Μπενάκη

Κάθε Κυριακή από τις 22 Οκτωβρίου στο Μουσείο Μπενάκη-Πειραιώς 138

Η PRO4 -σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη- παρουσιάζει επί σκηνής το βραβευμένο μυθιστόρημα του Χρήστου Μπουλώτη «Το άγαλμα που κρύωνε».

Το έργο, απόσπασμα του οποίου περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της ΣΤ’ Δημοτικού, θέτει στο επίκεντρο τη φιλία, τη νοσταλγία και την προσφυγιά με ό,τι εκείνη συνεπάγεται, και μεταφέρεται επί σκηνής από τον Λευτέρη Γιοβανίδη, σε μία υπέροχη παράσταση για παιδιά 5-12 ετών.

Το ξεχωριστό δείγμα της σύγχρονης ελληνικής παιδικής λογοτεχνικής παραγωγής (εκδόσεις Πατάκη), μεταφέρεται στο σανίδι και υπόσχεται σε μικρούς και μεγάλους θεατές μια ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία με την σφραγίδα των έμπειρων συντελεστών και συνεργατών. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο μιας παιδικής «μεταφερόμενης σκηνής» που για πρώτη φορά ιδρύουν οι οργανισμοί Μουσείο Μπενάκη, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, θέατρο Θησείον.

Το «Άγαλμα που κρύωνε» ξεκινά το ταξίδι του στο Μουσείο Μπενάκη, την Κυριακή, 22 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 15.00.

Λίγα λόγια για την ιστορία:
Η ιστορία ξεκινά από παλιά. Από τότε που το μικρό μαρμάρινο αγόρι άφησε την πατρίδα του στη Μικρά Ασία, απ’ όπου το φυγάδεψαν το 1922, και στεγάστηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας . Έκτοτε, το άγαλμα, με την κάπα και το σκυλάκι, το “Προσφυγάκι”, όπως το βάφτισε η κυρία Σέμνη, η διευθύντρια του Μουσείου, δεν έχει πάψει να κρυώνει από μοναξιά και από νοσταλγία για την πατρίδα του.

Κάποια στιγμή, όμως, τα πράγματα στην γκρίζα καθημερινότητα του μικρού μαρμάρινου αγοριού θα αρχίσουν να αλλάζουν απρόσμενα…

Λίγα λόγια για το βιβλίο
“Το άγαλμα που κρύωνε”, μια ιστορία στα όρια πραγματικότητας και φαντασίας, πραγματεύεται με τρόπο που να καλλιεργεί όχι μόνο τις ιστορικές γνώσεις αλλά και την ενσυναίσθηση των παιδιών, ένα πολύ επίκαιρο και σημαντικό θέμα: την προσφυγιά. Μέσα από τις περιπέτειες του μικρού μαρμάρινου αγοριού, φωτίζει με ευαισθησία τη νοσταλγία που νιώθουν οι
πρόσφυγες για τις πατρίδες που αναγκάστηκαν να χάσουν και τη λαχτάρα τους να επιστρέψουν εκεί, ενώ δεν παραλείπει να τονίσει την αξία της αληθινής φιλίας και την αποδοχή των προσφύγων στα νέα περιβάλλοντα που εκείνοι καλούνται να ζήσουν.

Ταυτότητα Παράστασης
Πρωτότυπο κείμενο: Χρήστος Μπουλώτης
Θεατρική διασκευή: Λευτέρης Γιοβανίδης
Με αποσπάσματα από τη θεατρική διασκευή του Χρήστου Νικολόπουλου
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλλίδου
Video: Λουκάς Ζιάρας – Χρήστος Καλαϊτζής

Ερμηνεύουν: Γιώργος Παπαπαύλου, Βασιλική Σουρρή, Έλενα Μεντζέλου, Ειρήνη Καζάκου, Σταυρούλα Μάκρα

Στοιχεία Παράστασης:
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Κυριακή, 22 Οκτωβρίου
Ημέρα και Ώρα Έναρξης παράστασης: Κυριακή στις 15.00
Παραστάσεις για σχολεία στις καθημερινές.
Διάρκεια:60’ (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων: 9 € (γενική είσοδος)
Παραγωγή:Μανόλης Σάρδης / PRO4

Περισσότερες πληροφορίες: www.pro4.gr

Πληροφορίες και κρατήσεις για σχολεία: Μυθωδία SchoolArt – Ελένη Κότταρη ||
Τ: 6955.96.65.59, 6972.98.32.28

Χώρος: Αμφιθέατρο Μουσείου Μπενάκη, Πειραιώς 138, Αθήνα || Τηλ.: 210.34.53.111 || Κρατήσεις θέσεων και προπώληση από την ticket services

Λίγα Λόγια για τις συνεργασίες μας στο παιδικό και εφηβικό θέατρο

Το θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, το Μουσείο Μπενάκη και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε συνεργασία με την PRO4,συμπράττουν για πρώτη φορά παρουσιάζοντας 2 έργα για παιδιά και εφήβους. Στο πλαίσιο της συνεργασίας αυτής δημιουργείται μια “μεταφερόμενη σκηνή” που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε σχολείο να παρακολουθήσει την παράσταση σε όποια από τις τρεις σύγχρονες σκηνές επιθυμεί.

Την αίσθηση ελευθερίας και προσβασιμότητας που χαρακτήριζε τα θεατρικά μπουλούκια είχαμε κάπως σαν οδηγό μας σε αυτή τη σύμπραξη των τριών χώρων:  το θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, το Μουσείο Μπενάκη και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι τρεις χώροι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους: άλλη διάταξη θεατών, άλλη χωρητικότητα, άλλη σκηνή, άλλη δυναμική. Κατανοώντας ότι ζούμε σε μία εποχή που τα «σύνορα» και τα γεωγραφικά όρια καταργούνται, θα θέλαμε εμείς να εξασφαλίσουμε μία οργανική σχέση παράστασης και χώρου.