Ρωμαίος και Ιουλιέτα… σαν το σκύλο με τη γάτα

Όταν ακούει κανείς Σαίξπηρ και μάλιστα Ρωμαίο και Ιουλιέτα μπορεί να θεωρήσει ότι θα είναι μια κάπως πιο βαριά παράσταση για παιδιά.

Όμως η παράσταση ΄’Ρωμαίος και Ιουλιέτα… σαν το σκύλο με τη γάτα” στο θέατρο Κάτω απ΄ τη γέφυρα είναι μια καταπληκτική παράσταση και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς με το πολύ καλοδουλεμένο και ευρηματικό κείμενο του Γιάννη Καλατζόπουλου. Καταρχάς οι πρωταγωνιστές είναι γάτες και σκύλοι που το κάνει πιο οικείο, έχει χορό, πολύ καλή μουσική, τραγούδι, ωραία σκηνικά και κουστούμια που σέβονται το μικρό και το μεγάλο θεατή αλλά και καλές ερμηνείες.

Το πιο σημαντικό όμως για μένα είναι ότι συνδυάζει το τερπνό μετά του ωφελίμου, ότι δίνει πολλά μηνύματα χωρίς αυτό να γίνεται με δασκαλίστικο τρόπο. Για τα πιο μικρά παιδιά είναι πολύ ευχάριστο και μπορούν να αποκομίσουν τα πιο απλά. Ο γιος μου είναι τεσσάρων ετών και μέρες μετά ασχολείται με το έργο και κοιτάζει την αφίσα που μας έδωσαν στο φουαγιέ. Απευθύνεται όμως και στα πιο μεγάλα παιδιά που μπορούν να πάρουν ακόμα περισσότερα. Οι αιώνιοι εχθροί είναι γάτες και σκύλοι και μάλιστα η Ιουλιέτα είναι γάτα Αγκύρας ενώ ο Ρωμαίος είναι Ελληνικός ποιμενικός, που παραπέμπει και σε άλλους αιώνιους εχθρούς (Ελλάδα -Τουρκία). Και αυτά δοσμένα με χιούμορ και γλωσσικά παιχνίδια (π.χ. γατα-πληκτικά).

Όμως και οι γονείς μπορούν να βρουν μηνύματα που πιθανόν περνάνε απαρατήρητα. Αξιοσημείωτο, για παράδειγμα, είναι το γεγονός ότι τα αφεντικά της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου, οι Καπουλέτοι και οι Μοντέκκοι, οι κατά τα άλλα ορκισμένοι εχθροί, ενώνονται μια χαρά όταν ο μπόγιας παίρνει τον κοπρίτη Μερκούτιο (φίλο του Ρωμαίου, όμως όχι σκυλί ράτσας) για να ματαιώσουν το σχέδιο να συμφιλιωθούν οι γάτες με τους σκύλους.

Το κείμενο έχει αναφορές στο κανονικό έργο, όπως η σκηνή του μπαλκονιού με το διάσημο “Ρωμαίε, Ρωμαίε, γιατί να είσαι ο Ρωμαίος” και το “όποιος δεν έχει πονέσει γελάει με τον πόνο του άλλου”. Και να πω βέβαια ότι το τέλος ήταν διαφορετικό από αυτό του Σαίξπηρ. Πίνουν ένα φάρμακο που τους κάνει αόρατους, μπορούν όμως να δουν ο ένας τον άλλο και όλους όσους έχουν πιει από αυτό.

Επίσης μου άρεσε που στο τέλος οι ηθοποιοί έβγαλαν τις μάσκες για να εντυπώνεται καλύτερα στα παιδιά ότι είναι μια παράσταση και όχι η πραγματικότητα. Σημαντικό ακόμα και το ότι οι δύο πρώτες σειρές στα καθίσματα είναι για τους μικρούς θεατές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν δε θέλουν να αποχωριστούν τους συνοδούς τους δεν μπορούν να κάτσουν μαζί τους πιο πίσω, έχοντας μάλιστα και πιο πανοραμική θέα.

Ήταν γατα-πληκτικά, καθόλου όμως πληκτικά!