Παρακολουθήσουμε την παράσταση “Ταξιδιώτες στο χρόνο”

Κυριακή πρωί στην καρδιά της Αθήνας και στο θέατρο Τζένη Καρέζη για να παρακολουθήσουμε την παράσταση Ταξιδιώτες στο χρόνο.

Βλέπουμε τον παρουσιαστή να βρίσκεται σε μια συνομιλία τόσο με το κοινό όσο και με τις ρίζες του ανθρώπου από τα βάθη του χρόνου, τον πρωτόγονο άνθρωπο και μαζί να εστιάζουν σε τρία διαφορετικά χρονικά σημεία και περιοχές, παρουσιάζοντάς μας τρεις διαφορετικές ιστορίες, χαρακτηριστικές της εκάστοτε εποχής.

Ο κύριος συνδετικός κρίκος των τριών ιστοριών της παράστασης είναι η σημασία της έκφρασης της αλήθειας όσο και η αποδοχή της αλήθειας των γεγονότων καθώς είτε το ψέμα είτε η απόκρουση της αλήθειας που απορρέει από γεγονότα είναι ικανοί παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφές, εγκλήματα ή σε προσωπική αποτυχία.

Η πρώτη ιστορία μας πηγαίνει στο Παρίσι λίγα χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση και εστιάζει στην γαλλική βασική αυλή με την Μαρία Αντουανέτα και τις πολυτέλειες του παλατιού, την εμμονή της σε αυτές με παράλληλη πλήρη αδιαφορία για την ακραία φτώχια που βίωνε ο γαλλικός λαός. Αυτό σε λίγα χρόνια θα οδηγήσει στην Γαλλική Επανάσταση και τον απαγχονισμό της βασίλισσα με την ατομοκεντρική συμπεριφορά.

Η δεύτερη ιστορία μας πηγαίνει στα τέλη του 17ου αιώνα στην Αμερική και συγκεκριμένα στο χωριό Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Μας βάζει στο κλίμα της εποχής με την αυστηρή πατριαρχία και θρησκευτικότητα και μας περιγράφει εν συντομία ένα αληθινό γεγονός από το κυνήγι μαγισσών που γινόταν στην περιοχή εκείνη την εποχή.
Το σκηνικό που εκτυλίσσεται είναι αρκετά καθηλωτικό, σκηνοθετικά επιτυχημένο αλλά κατά τη γνώμη μου η όλη ιστορία όχι κατάλληλη για πολύ μικρά παιδιά.
Στην αίθουσα βρισκόταν αρκετά μικρά παιδιά, πρώτων τάξεων δημοτικού ακόμα και νηπίου. Μάλιστα άκουγα ένα τόσο μικρό κατά τη διάρκεια του διαλείμματος που έγινε στο μέσο αυτής της ιστορίας να ζητάει επίμονα από τη μητέρα του να φύγουνε. Υποθέτω ότι είτε δεν καταλάβαινε την υπόθεση –λογικό- είτε είχε φοβηθεί από το κλίμα που δημιουργούσαν τα μαύρα κυρίως κοστούμια-στολές των ηθοποιών σε αυτήν την ιστορία.
Θα έλεγα ότι αυτή η ιστορία αρμόζει σε κοινό που αρχίζει να μπαίνει ή έχει πλέον μπει στην εφηβεία. Παρότι ο παρουσιαστής σε κάποιο σημείο ξεκαθαρίζει στα παιδιά ότι μάγισσες δεν υπάρχουν. Μια εικόνα χίλιες λέξεις… οπότε μια φράση τι να σου κάνει;

Η τρίτη ιστορία, σαφώς πιο βατή και ευχάριστη, μας πηγαίνει στην Ιταλία, μας συστήνει τον Χριστόφορο Κολόμβο και βλέπουμε πώς κατάφερε να ανακαλύψει την Αμερική χωρίς ποτέ να αντιληφθεί και να παραδεχθεί ότι είχε ανακαλύψει μια άγνωστη έως τότε ήπειρο.

Ως σύνολο η παράσταση είναι καλή και διδακτική. Πιστεύω ότι αν στη θέση της δεύτερης ιστορίας είχαν επιλέξει κάποια άλλη από τις πάμπολλες των αιώνων ίσως να ήταν πιο κατάλληλη για τα μικρά παιδιά, ενώ η δεύτερη ιστορία θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος παράστασης για εφήβους.

Ευχαριστούμε το elamazi για την διάθεση των προσκλήσεων και την συνεισφορά του στην τέχνη.