ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ ΠΑΠΛΩΜΑΤΟΥ

Έχοντας χάσει πέρυσι αυτήν την παράσταση αρπάξαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε τώρα με τις έκτακτες γιορταστικές παραστάσεις.
Η παπλωματού ξεπερνώντας του φόβους της για τον άγνωστο κόσμο κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της να βοηθάει τους ανθρώπους. Και ένας από αυτούς είναι και ο σκληρός και εγωιστής βασιλιάς που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Η παπλωματού θα τον βοηθήσει να απαλλαχτεί από τα περιττά υλικά αγαθά και να γεμίσει ζεστασιά η ψυχή του.
Η παράσταση είναι πολύ καλή. Τα σκηνικά είναι λιτά. Σιδερένιες σκάλες που οδηγούν σε ένα ψηλότερο επίπεδο. Τα κοστούμια πλούσια και εντυπωσιακά. Οι φωτισμοί υπέροχοι, δημιουργούσαν ονειρεμένες εικόνες. Το δυνατό σημείο της παράστασης ήταν τα τραγούδια. Πολλά και καλογραμμένα. Όλοι οι ηθοποιοί έπαιζαν, τραγουδούσαν και χόρευαν με κέφι και ζωντάνια. Κορυφαία όλων η Αντιγόνη Ψυχράμη που κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερη.
Όπως η παπλωματού και ο βασιλιάς έκαναν την υπέρβαση και ξεπέρασαν τον εαυτό τους έτσι και όλοι οι συντελεστές αυτής της καταπληκτικής παράστασης έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό. Το συγκεκριμένο έργο πέρα από την ψυχαγωγία που προσφέρει, μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για την αξία της προσφοράς και των πνευματικών αγαθών. Όπως διαβάζουμε και στον Μικρό Πρίγκιπα αυτά που έχουν σημασία δεν μπορούμε να τα δούμε με τα μάτια μας.
Το μοναδικό αρνητικό της παράστασης ήταν κατά τη γνώμη μου η μεγάλη διάρκειά της. Κράτησε 135΄μαζί με το διάλειμμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουραστούν τα μικρότερα παιδιά.
Επίσης, δεν μου άρεσε η πολιτική του θεάτρου να επιτρέπει την κατανάλωση φαγητού μέσα στην αίθουσα. Επί δύο ώρες έγινε το μεγάλο φαγοπότι.
Παρόλα αυτά, φύγαμε ενθουσιασμένοι και γεμάτοι εικόνες, μελωδίες και πολύ πολύ «υλικό» για συζήτηση.