Είδα τον “Γάμο της Μαρίας Μπράουν” στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων

Βρέθηκα πρόσφατα στο ιστορικό θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή στην οδό Κυκλάδων και παρακολούθησα τον “Γάμο της Μαρίας Μπράουν” σε ένα κατάμεστο θέατρο, όπου “δεν έπεφτε καρφίτσα”.

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω δει την ομώνυμη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1979), οπότε η κριτική μου αφορά αποκλειστικά τη συγκεκριμένη παράσταση. Το έργο αφηγείται την ιστορία της Μαρίας Μπράουν, η οποία στην ηττημένη Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να επιβιώσει, ξεπουλάει το σώμα της, δε σταματά να αναζητά τον αγνοούμενο άντρα της, τραυματίζεται ψυχικά και οδηγείται στην απάθεια.  Η Λένα Παπαληγούρα ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, πλαισιωμένη από έμπειρους ηθοποιούς, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν ο Γιάννης Νταλιάνης και η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα διατήρησε το ιστορικό πλαίσιο (προβάλλοντας αυθεντιό ιστορικό υλικό) και μετέτρεψε τη μεγάλη ιστορία σε μικρότερες, δίνοντάς τους τίτλους.

Ένα θέμα που ταλαιπώρησε τους θεατές ήταν τα άβολα καθίσματα του θεάτρου και επιπλέον υπήρξε διαμαρτυρία για τον καπνό πολλών τσιγάρων που άναψαν για τις ανάγκες της παράστασης σε έναν τόσο στενό χώρο.

Σε γενικές γραμμές ήταν μια καλοδουλεμένη παράσταση που κράτησε το ενδιαφέρον μου παρά τη μεγάλη της διάρκεια, χάρη στις δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών και τα πολλά της μηνύματα για την αγάπη, τον συμβιβασμό και την προδοσία.