Αφροδίτη Δελλαπόρτα
Παρακολουθήσαμε την παράσταση Ξύλινα σπαθιά του Παντελή Καλιότσου στο θέατρο Βρετάνια και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Είναι ένα έργο αντιπολεμικό το οποίο αποδίδεται με μεγάλη ευαισθησία και τρυφερότητα . Τα παιδιά ενός χωριού ξεσηκώνονται, διχάζονται και τάσσονται σε αντίπαλα στρατόπεδα προσπαθώντας να κατατροπώσουν τους “εχθρούς” τους. Η αιτία για να ξεσπάσει αυτή η δίψα για μάχη και υπεροχή είναι ένας έμπορος παιχνιδιών ο οποίος αποβλέποντας στο κέρδος δημιουργεί έριδες και ξεσηκώνει τους μαθητές αντικαθιστώντας τα παραδοσιακά παιχνίδια με πολεμικά. Οι διαστάσεις όμως αυτού του “αθώου” φαινομενικά παιχνιδιού δεν αργούν να φανούν και να επηρεάσουν τους εμπλεκόμενους και τον άμαχο πληθυσμό…
Το υπέροχο της παράστασης είναι ο τρόπος που προβάλλονται τα αίτια του πολέμου καθώς και τα δεινά που προκαλεί. Μέσα από συμβολισμούς τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει άμαχος πληθυσμός, προπαγάνδα, δίψα για κέρδος με κάθε κόστος. Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποιούν την αξία της φιλίας, της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης .Αποδεικνύεται πως τα παιδιά ξέρουν να αναγνωρίζουν την σημασία της ειρήνης και καθίστανται παράδειγμα προς μίμηση για τους ενήλικες.
Οι ηθοποιοί ήταν όλοι εξαιρετικοί και η εναλλαγή των video προβολών που μας μετέφεραν στο χωριό Μανωλίτσα εντυπωσιακή. Τέλος η μουσική ήταν υπέροχη! Σε ταξίδευε στα παιδικά σου χρόνια που όλα ήταν πιο αγνά και αθώα…
Θεωρώ πως είναι μία παράσταση που μπορεί να διδάξει με πολύ ωραίο τρόπο στα παιδιά την αξία της ειρήνης και να μεταδώσει με απλότητα κοινωνικά μηνύματα.
(περισσότερα για την παράσταση εδώ)
