iliosselini
Οι μαθητές έχουν την τάση να ταυτοποιούν τους διδάσκοντες ως πλάσματα αλλοκοσμα που ζουν και αναπνέουν για να διδάσκουν, να κοκκινίζουν γραπτά, να τιμωρούν χρησιμοποιώντας την ισχύ της βαθμολογίας, ενώ δε γνωρίζουν τι είναι το internet, δεν έχουν social και μιλάνε μόνο για το μάθημά τους πάντα και παντού (!!!). Άσε δηλαδή που νομίζουν ότι δεν ανυπομονούμε κι εμείς μαζί τους να πάμε “εκδρομή” και να “χάσουμε” μάθημα, πόσο μάλλον όταν έχουμε τη χαρά να πάμε σε μια αξιόλογη παράσταση.
Τον Victor Hugo δεν περιμένει κανείς να του τον συστήσω εγώ βέβαια (παρεμπιπτόντως τον συγκεκριμένο λογοτέχνη τον γνώρισα μέσω της ποίησής του όταν προετοιμαζομουν για το Sorbonne II στο Λύκειο – αυτά τα ποιήματα που έγραψε μετά το θάνατο της κόρης του τα θυμάμαι ακόμα με μεγάλη συγκίνηση), το έργο, που του πήρε περίπου 17 χρόνια να ολοκληρώσει, είναι εμβληματικό, με τις απόψεις του για το νόημα της ζωής, για όσα αξίζουν στο σύντομο πέρασμα του ανθρώπου από τη γη, για όλα εκείνα που μας απασχολούν και δεν τα ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας…
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών Ιβάν Σβιτάιλο (Γιάννης Αγιάννης) και Μιχάλη Μαρκάτη (Ιαβέρης), αλλά και του συνόλου των ηθοποιών, είναι εξαιρετικές. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, αλλά και η κίνηση, τα τραγούδια και οι διάλογοι βρίθουν από επαγγελματισμό. Έμεινα έκθαμβη!
Η παράσταση, κατά την ταπεινή μου άποψη, προτείνεται σε μεγάλα παιδιά (Ε και Στ Δημοτικού) και εφήβους (μαθητές Γυμνασίου), αλλά και σε μεγαλύτερους εφήβους και ενήλικες.
* Παραθέτω ένα ποίημα του Victor Hugo που έγραψε μετά το θάνατο της κόρης του.
Η δεύτερη εικόνα είναι απόσπασμα επιστολής προς τον φίλο του, Lamartine, όπου του γράφει περί του έργου του “Les Misérables”.
Demain, dès l’aube, à l’heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m’attends.
J’irai par la forêt, j’irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.
Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.
Je ne regarderai ni l’or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j’arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.
Victor Hugo, extrait du recueil «Les Contemplations» (1856)
