ΔΗΜΗΤΡΑ
Ειχα τη μεγάλη χαρά να παρευρεθώ στην πρεμιέρα της παράστασης “Είστε και φαίνεστε” στο Σύγχρονο Θέατρο στο Γκάζι.
Πόσο εύκολο είναι να θυματοποιηθεί κάποιος, στην προκειμένη περίπτωση ένα παιδί, μέσα στη σχολική κοινότητα όχι μόνο από τους συνομηλίκους του αλλά και από τον εκπαιδευτικό; Φοβάται μόνο το θύμα ή και ο θύτης διακατέχεται από φόβο; Είναι πιθανό να αντιστραφούν οι ρόλοι και ο θύτης να μπει στο ρόλο του θύματος και το θύμα να γίνει κι αυτός θύτης;
Η ευθύνη για τον εκφοβισμό βαραίνει τους εκπαιδευτικούς, την οικογένεια, το εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα ή μήπως όλα τα παραπάνω; Μπορεί να συντελεί στο bullying η έλλειψη επικοινωνίας και ενσυναίσθησης μέσα στην οικογένεια και μπορεί αυτό να ανατραπεί; Είναι εύκολο να μπει μια ταμπέλα σε κάποιον που να τον συνοδεύει χωρίς να εξετάσει κανείς το πώς και το γιατί;
Στη σημερινή εποχή που το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού θεριεύει και απασχολεί γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικούς καθώς και ειδικούς ψυχικής υγείας, μία παράσταση σαν και αυτή που θίγει όλα τα παραπάνω θέματα με απίστευτη αμεσότητα, χιούμορ αλλά και με την σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα τέτοιο ζήτημα αποτελεί ένα κόσμημα.
Η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, είναι ο ορισμός του ταλέντου και της έμπνευσης και αποτελεί μια αληθινή παρακαταθήκη για τη μουσική για θέατρο αλλά και γενικότερα. Η θεατρική ομάδα Συντεχνία του Γέλιου έχει κάνει συνώνυμο το όνομά της με μια ομάδα που προσφέρει ποιοτικό θέατρο για παιδιά και νέους, θίγοντας σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Όταν το θέατρο γίνεται με αυτόν τον τρόπο είναι παιδεία, είναι καλλιέργεια, είναι σκέψη και χαίρεσαι που ήσουν και εσύ ένας από τους θεατές που είχες την τύχη να συμμετέχεις σε αυτή την εμπειρία.
Θα ήταν ίσως λοιπόν μια καλή ιδέα αντί να βλέπουν τα παιδιά μας τις συνεχείς επαναλήψεις σκηνών βίας και εκφοβισμού σε όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, να τα συνοδεύσουμε σε αυτήν την παράσταση και να αρχίσουμε με έναυσμα αυτήν, να επεξεργαζόμαστε τι μερίδιο ευθύνης έχουμε στο φαινόμενο αυτό ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως γενικότερα ενήλικες άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία; Σίγουρα μια παράσταση δε μπορεί να είναι η λύση . Μπορεί όμως να αποτελέσει κάλλιστα τροφή για σκέψη για ένα πρόβλημα που πετάμε συνεχώς το μπαλάκι ο ένας στον άλλο, χωρίς να προσπαθούμε να αλλάξουμε κάτι σε εμάς.
Μήπως έστω σαν αρχή κατανοήσουμε αυτό που λέει το τραγούδι του Φοίβου «Φιλαράκο πόσο ακόμα θα σου πάρει να πεις, βλάκας δε γεννιέται κανείς». Και όταν γίνει η αρχή και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάτι να αλλάξει…
