Αγγελική Καλέμη
Γράφει η δημοσιογράφος – μαμά Αγγελική Καλέμη
“Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμουελ Μπέκετ στο Ηρώδειο: Η εμπειρία μου
Τετάρτη βράδυ και είναι η πρώτη μου φορά στο Ηρώδειο. Παρόλο που έχω «περιοδεύσει» ως θεατής σε πολλά θέατρα της Αττικής, σε μικρές πειραματικές σκηνές, σε υπόγεια και ταράτσες , σε ανοιχτά επαρχιακών πόλεων αλλά και μεγάλες σκηνές, δεν είχε τύχει ως σήμερα να καθίσω στα μάρμαρα του αρχαίου θεάτρου.
Ενθουσιάστηκα με τον χώρο, τη δυναμική του, τη θέα και την αύρα του!!!
Το έργο.
Το έργο, κλασικό και διαχρονικό, αποτελούσε πάντα τίτλο στη wish list θέασης μου. Η υπόθεση του γνωστή. Δυο «παλιάτσοι του δρόμου» , που παραπέμπουν συχνά στο Χοντρό και Λιγνό αν και προσωπικά μου θύμισαν τους δικούς μας μεταγενέστερους ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ της ΕΡΤ , περιμένουν κάποιον, ονόματι Γκοντό. Ενώ οι δυο ήρωες αναμένουν αυτόν που θεωρούν ότι θα τους αλλάξει τη ζωή, ροκανίζουν το χρόνο τους, εφευρίσκοντας τρόπους να διασκεδάσουν . Την ώρα που παίζουν ευφάνταστα σαν παιδιά, «παρεμπιπτόντως» ξεδιπλώνουν βαθιές εσωτερικές φιλοσοφικές και θεολογικές ανησυχίες τους σχετικά με την ύπαρξή τους.
Στην συντροφιά τους προστίθενται, σε δυο φάσεις, ο Πότζο και ο Λάκι. Υπηρέτες του θεάτρου του παραλόγου. Εκρηκτικοί χαρακτήρες που ζουν σε ένα δικό τους φανταστικό κόσμο, μας θυμίζουν πρωτόγονα ανθρώπινα ένστικτα και αλλόκοτους συνειρμούς που το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να οδηγηθεί, ενώ ο χρόνος στο τέλος επιδρά πάνω τους.
(+) Θετικά
Οι ερμηνείες
Οι πρωταγωνιστές ήταν συγκλονιστικοί, ενώ η διανομή των ρόλων απαράμιλλα ταιριαστή.
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου υποδύεται τον Βλαντιμίρ. Με εφόδια την αυτοπεποίθηση της πολυετής εμπειρίας του και την καθαρή φωνή του καταφέρνει να μας καθηλώνει στο λόγο του και με αμεσότητα χωρίς καμία προσπάθεια επιτήδευσης να τον ακούμε προσηλωμένοι. Ο μονόλογος του στη κορύφωση του έργου, μας φόρτισε συγκινησιακά.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ως Εστραγκόν, το alter ego του Βλαντιμίρ, ενσαρκώνει φυσικά και ανεμπόδιστα, με το χαρακτηριστικό του κωμικό ύφος, το δικό του ήρωα.
Ο Άρης Σερβετάλης είναι συγκλονιστικός και σου γεννάει το θαυμασμό για το ψυχικό σθένος του και την εσωτερική δύναμη του, ώστε να ανταπεξέλθει στο μεταφυσικό υπόβαθρό του ρόλου του.
Τέλος, ο Ορφέας Αυγουστίδης ως Λάκι ξεσήκωσε επάξια το χειροκρότημα του κοινού μετά από τον απαιτητικό εκρηκτικό μονόλογό του.
Η χορογραφία και η κινησιολογία
Οι ηθοποιοί μου φαίνονταν σαν να χόρευαν καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Ακόμα και στις παύσεις του, ήταν σαν να παριστάνουν επαγγελματίες σχοινοβάτες.
H παραγωγή
Η οργάνωση της παράστασης, ο τρόπος διαχείρισης του κοινού, η τήρηση των μέτρων και η μέριμνα για εξοπλισμό ήταν πραγματικά ηχηρό παράδειγμα, ότι ακόμα και υπό αυτές δύσκολες συνθήκες covid, οι επαγγελματίες του χώρου της τέχνης μπορούν και να ακολουθήσουν κυβερνητικές οδηγίες και να προσαρμοστούν στις οποιαδήποτε συνθήκες.
Πραγματικά, εντυπωσιάστηκα και με τους παρευρισκόμενους που τηρούσαν ευλαβικά τις οδηγίες, με αποτέλεσμα την επιτυχημένη και ασφαλή θέαση.
(-) Αρνητικά
Η προσπάθεια κατανόησης του κειμένου είναι δύσκολη. Απαιτεί πολλές αναγνώσεις και προετοιμασία πριν πας να το παρακολουθήσεις. Διαφορετικά, θα μπερδευτείς και θα νιώσεις μετέωρος.
Η γεύση που σου αφήνει, φεύγοντας δεν είναι η λύτρωση.
Θλίψη και Συγκίνηση για τη Ματαίωση και την Απελπισία την οποία βιώνουν οι καταθλιπτικοί ήρωες.
Παρόλα αυτά, σε δεύτερο χρόνο, αρχίζεις να αναρωτιέσαι για εσένα…
Ποιος τελικά είναι ο δικός μας God-ot, τι περιμένουμε να έρθει να μας βγάλει από τη δική μας άβυσσο και σε ποιόν απευθυνόμαστε ζητώντας το ΈΛΕΟΣ και τη ΣΩΤΗΡΙΑ μας;
