“Γίναμε σαλάτα!!!” ένα παραμύθι της Δήμητρας Ανδρουλάκη

Μια ιστορία θα σας πω βγαλμένη από το ψυγείο  για ελιές και ζαρζαβατικά που ζούσαν μες στο κρύο.

Ήταν, που λέτε, κάποτε ο κύριος Αγγουράκης ψηλός, λιγνός και δροσερός, μα λίγο μαγκουφάκης. Από το χωράφι κόπηκε μια μέρα του Ιούλη και στο ψυγείο έφτασε μέσα σε ένα σακούλι. Όταν λιγάκι γνώρισε τον κόσμο αυτό της ψύξης ένιωσε λίγη μοναξιά και την αρχή μιας πλήξης.

Μόνος, λοιπόν, τριγύριζε τέσσερις-πέντε μέρες ψάχνοντας μια αδερφή ψυχή, για να περάσουν βέρες. Περπάταγε εδώ κι εκεί, στα μπωλ κρυφοκοιτούσε και ένα ταίρι αντάξιο με αγωνία ζητούσε.

Μια μέρα η τύχη του άλλαξε: βρίσκει μια Ντοματούλα. Όμορφη ήταν, ζουμερή, γλυκιά και ζουμπουρλούλα.

«Πώς λέγεστε;» τη ρώτησε και δίπλα της γλιστρά
«Λουλού Ντοματαδέλη» εκείνη του απαντά.
«Πρώτη φορά σας βλέπω σε τούτο το ψυγείο»
«Μα, μόλις τώρα έφτασα από το οπωροπωλείο.

Μέρες στεκόμουνα εκεί μέσα σε ένα καφάσι.

Δεν σας το κρύβω: τρόμαξα, πως με έχουνε ξεχάσει. Μα σήμερα με πήρανε και πήγα για αμπαλάζ κι από το πολύ το στρίμωγμα, πάει το μακιγιάζ! Ξέρετε, στην εμφάνιση έχω κάποια ποιότητα, γιατί θέλω να παντρευτώ και είμαι σε ετοιμότητα. Όπως θα είδατε κι εσείς, δεν είμαι και τυχαία, είμαι από τη φύση μου καλλίγραμμη κι ωραία. Ίσως θα ήταν άδικο να μη βρω ένα ταίρι με αντίστοιχη εμφάνιση, καλό κι  ανοιχτοχέρη. Τόσο όμως έχω βαρεθεί να ψάχνω για ευκαιρία που ακόμα και με μια  ελιά θα έκανα γνωριμία!»

Μα, για κακή της τύχη, στο ίδιο αυτό ψυγείο κάτι Ελιές ζαρώνανε ριγώντας από το κρύο. Τα λόγια της τους φάνηκαν λιγάκι τραβηγμένα
κι αμέσως της απάντησαν σαφώς ενοχλημένα: «Κυρία Ντοματαδέλη μας, προς τι τέτοια υποτίμηση; Μου φαίνεται χρειάζεστε μια θλιβερή υπενθύμιση: Η επιδερμίδα δεν κρατά για πάντα τσιτωμένη. Να δείτε που θα γίνετε και σεις μια ζαρωμένη!»

Και μόλις άκουσε η Λουλού τα λόγια τα βαριά κλαίγοντας ψάχνει εδώ κι εκεί να βρει παρηγοριά. Ο Αγγουράκης έτρεξε να την παρηγορήσει:

«Μην κάνεις έτσι, βρε Λουλού, κάτσε, θα βρούμε λύση. Ξέρεις, κι εγώ το σκέφτηκα, δεν θέλω να γεράσω, το ωραίο χρωματάκι μου το πράσινο να χάσω. Και έτσι, κάτω έβαλα τις εναλλακτικές, τα δεδομένα σκέφτηκα και τις προοπτικές. Μόνο μια λύση έχω βρει να κρατηθούν τα νιάτα: Να μαζευτούμε μερικοί να γίνουμε σαλάτα!»

«Σαλάτα; Παναγία μου!» ούρλιαξε η ντοματούλα «κι αυτό το υπέροχο κορμί; τι, θα κοπεί φετούλα;»

«Σου λέω, το σκέφτηκα πολύ, λύση δεν έχει άλλη. Στο τέλος θα σαπίσουμε και από δω παν κι άλλοι! Εγώ σαφώς το προτιμώ σε φέτες να κοπούμε παρά να έρθει η στιγμή στον κάδο να θαφτούμε».
«Αχ, τέτοια τώρα λέγε μου και έχω και καρδιά!»
«Τι πάθατε εσείς εδώ;» ρωτά μια Πιπεριά.
«Πού να στα λέμε, Πιπεριά!» της λένε αυτοί αντάμα «αν μάθεις για τον πόνο μας, θα ρίξεις μαύρο κλάμα.
Πρέπει να βρούμε διέξοδο σε κρίση φοβερή: να καταλήξουμε στο μπωλ ή  στη χωματερή;»
«Κι εμένα με ταλαιπωρούν αυτά τα ερωτήματα. Να, τώρα αυτό έλεγα στη Φέτα και τα τρίμματα. Και η Φέτα, μην τη βλέπετε αγέρωχη και μόνη. Ο φόβος του μουχλιάσματος κι αυτή τη μαραζώνει!»

Και η Φέτα μέσα από το μπολ άκουσε το όνομά της και μπήκε στη συζήτηση να πει τα βάσανά της.

«Καλά μου ζαρζαβατικά, κι εγώ δεν πάω πίσω, δεν θέλω από μούχλιασμα τον κόσμο αυτό να αφήσω».

Κι έτσι όλοι αποφάσισαν το πρόβλημα να λύσουν και μια σαλάτα δροσερή μαζί να δημιουργήσουν.

Κι αφού διαλέξαν ένα μπολ και πλύθηκαν στη βρύση, από το μαχαίρι ζήτησαν φέτες να τα χωρίσει.

Κι όπως το είπαν, έγινε: κόπηκαν για σαλάτα και βρέθηκαν μέσα στο μπολ φρέσκα και μυρωδάτα. Φέτα, Αγγούρι, Πιπεριά, Ντομάτα και Ελίτσες βρίσκονταν τώρα όλα μαζί κομμένα σε μπουκίτσες.

Καθώς περίμεναν στο μπωλ η ένταση αυξανόταν,γιατί για τη συνέχεια ένδειξη δεν φαινόταν. Και ξάφνου τότε η Πιπεριά κάνει την ανακάλυψη:
«Μου φαίνεται πως κάναμε μια ζωτική παράλειψη! Σαλάτα γίνεται, παιδιά, χωρίς το Κρεμμυδάκι, χωρίς Αλάτι, Ρίγανη και νόστιμο Λαδάκι;»
«Σαν να έχεις δίκιο, Πιπεριά», λένε όλοι με οδύνη «χωρίς τα υλικά που λες σαλάτα πώς να γίνει;»

Κι έτσι αποφασίζουνε από το ψυγείο να βγούνε κι ένα Κρεμμύδι τρυφερό να ψάξουνε να βρούνε. Και να το! εκεί στεκότανε, δίπλα σε μια πατάτα. Θαρρείς του ήτανε γραφτό να μπει μες στη σαλάτα! Αμέσως βγάζει πρόθυμα δυο  τρία πανωφόρια και ρίχνεται μέσα στο μπωλ αφήνοντάς τα χώρια.

Και στη συνέχεια μαζί τα ράφια εξερευνούνε το βάζο με τη Ρίγανη ψάχνοντας για να βρούνε. Μόλις το βάζο βρήκανε κι ανοίξαν το καπάκι
εκείνη μοσχομύρισε κι έπεσε στο μπωλάκι.
«Αχ! Τι ωραία! Έγινε αυτό που ονειρευόμουν! Μια τέτοια τύχη γύρευα στο βάζο σαν κλεινόμουν»

Και ύστερα όλοι μαζί φωνάζουν τον Αλάτη:
«κε Αλάτη, κόπιασε για να σου πούμε κάτι!»  «Για να γίνουμε σαλάτα θέλουμε και λίγη αλμύρα. Χάρισέ μας λίγους κόκκους, ξέρεις πόσους, έχεις πείρα».
Κολακεύτηκε ο Αλάτης και τους έκανε τη χάρη. Με μια κίνηση της μέσης ρίχνει κόκκους με καμάρι.

Κι έτσι, ευχαριστημένοι, ψάχνουν και τον κο Λάδη, που στο λαδικό κοιμάται να είναι ξεκούραστος το βράδυ. Οι Ελιές, καθε ότι θείες του, έσπευσαν να του πούνε πώς έχει η κατάσταση και πού αποσκοπούνε. Τα λόγια τους δεν μάσησαν και του είπαν απευθείας πως η νόστιμη σαλάτα θέλει Λάδη Μεσσηνίας. Αυτός φιλοτιμήθηκε και με μεγαλοσύνη έριξε στη σαλάτα τους Λάδη από τη Μεσσήνη.

Και έτσι έγιναν, λοιπόν, πραγματική σαλάτα κι αγαπημένοι έφυγαν να μοιραστούν στα πιάτα. Ήταν μια ευτυχής στιγμή που όλοι μαζί βρεθήκαν, γιατί, όχι μόνο συντροφιά, αλλά και στόχο βρήκαν.
Καθένας μόνος δύσκολα θα τα χε καταφέρει, μονάχος του θα ζάρωνε στα άγνωστα εκείνα μέρη. Μαζί, όμως, κατάφεραν και τη φιλία να ζήσουν κι ένα καινούριο νόημα όλοι να ανακαλύψουν.

Τέλος και καλή σας όρεξη!

Δήμητρα Ανδρουλάκη