Αγγελική Καλέμη
Η εμπειρία μου από το φετινό ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ, στο θέατρο Παλλάς…
Γράφει η Αγγελική Καλέμη
Η θεατρική σεζόν ανοίγει δειλά δειλά και καλούμαστε να υποστηρίξουμε τις σοβαρές προσπάθειες των ανθρώπων της τέχνης, απολαμβάνοντας με ασφάλεια αξιόλογες παραστάσεις και θεάματα.
Στη δική μου θεατρική wish list, καταγράφηκαν λιγότερες αλλά οι πλέον σημαντικές θεατρικές παραστάσεις της φετινής χρονιάς, ανάμεσά τους στη πρώτη θέση το Τρίτο Στεφάνι, του Κώστα Τσαχτσή.
Έτσι, η ηλεκτρονική κράτηση έγινε αρκετά νωρίς και δικαιώθηκα, αφού μόλις σήμερα διαπίστωσα το sold out κάποιων ημερομηνιών και οικονομικών θέσεων. Ακούγοντας την ανακοίνωση των αριθμών του κρουσμάτων, δεν θα κρυφτώ, ομολογώ ότι έκανα δεύτερες σκέψεις για την έξοδό μου αλλά με αποφασιστικότητα ταμπουρώθηκα με το αντισηπτικό και τη μάσκα μου και βρέθηκα στα σκαλοπάτια του Παλλάς.
Μέτρα Ασφάλειας & Προστασίας
Μια τεράστια έκπληξη με περίμενε. Τα μέτρα προστασίας και ασφάλειας του χώρου είναι κυριολεκτικά αξιοσημείωτα. Καλοντυμένο προσωπικό σε υποδέχεται με γάντια, μάσκα και θερμόμετρο ανά χείρας και αφού σε θερμομετρήσουν σου επιτρέπουν την είσοδο στο χώρο. Στην επόμενη θύρα, διαφορετικό στέλεχος σε καλωσορίζει σκανάροντας το ηλεκτρονικό σου εισιτήριο (δεν υπάρχει φυσικό πωλητήριο) και σε κατευθύνει για την είσοδό σου. Αφού περνάς από τη στήλη της αντισηψίας, νέος υπεύθυνος σε οδηγεί στη θέση σου, ενώ ο χώρος διαθέτει καλαίσθητη σήμανση της υποχρεωτικής χρήσης της μάσκας καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης. Υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις ανά δύο άτομα ή ακόμα και μονές, ενώ μεταξύ των καθισμάτων υπάρχουν τουλάχιστον 2 κενές. Ηχητικές ανακοινώσεις, απουσία διαλλείματος και κλειστό φουαγιέ – πωλητήριο. Αξιέπαινη και υπεύθυνη διαχείριση της κατάστασης, όπως οφείλεται άλλωστε. Κάτι που με χαλάρωσε και με έκανε να νιώθω απόλυτα ασφαλής!
Ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο κουδουνάκι, είδαμε και το σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη με διακριτικά βήματα, σχεδόν αόρατος, να κάθεται για λίγο στα πίσω καθίσματα της πλατείας με το βλέμμα καρφωμένο στους θεατές…Πόση αγωνία πρέπει να διακατέχει τους εμπλεκόμενους μιας τέτοιας μεγάλης παραγωγής που καλείται να αντιμετωπίσει αυτές τις δύσκολες συγκυρίες;
Επί της Ουσίας…
Η μαύρη λαμπερή αυλαία ανοίγει κι η σκηνή του Παλλάς γεμίζει με 20 καλοκουρδισμένους ηθοποιούς που κλήθηκαν να υποδυθούν πέρα από έναν ήρωα για τις ανάγκες του πολυπληθούς μυθιστορήματος.
Το έργο σταθμός, γνωστό και πολυαγαπημένο. Το κοινό το έχει ξανασυναντήσει είτε διαβάζοντάς το είτε παρακολουθώντας θεατρικές εκδοχές του είτε στην αξέχαστη τηλεοπτική του μεταφορά. Δεν θα σταθώ στην υπόθεση αλλά στην ολόφρεσκη διασκευή της. Συμπυκνωμένη αλλά αυθεντική, ουσιώδης μεταφορά του πρωτότυπου έργου, άλλωστε πως θα μπορούσε να εξιστορηθούν δυο γυναικείες ζωές σε 2,5 ώρες;
Θα σας πω για τα στοιχεία που ξεχώρισα και νιώθω ότι θέλω γράφοντας να χειροκροτήσω με όλη μου τη δύναμη:
Highlights
- Η συγκεκριμένη παράσταση δεν είχε πρωταγωνιστές, αν και οι δυο αφηγήτριες είχαν τεράστια δυναμική. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ρόλους ή ερμηνείες, γιατί όλοι έμοιαζαν να είναι μέρος ενός συμπαγές συνόλου.
- Τα σκηνικά ήταν ο ίδιος ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ. Συγκλονιστικό, πως οι ίδιοι οι ηθοποιοί διαμόρφωναν το φόντο και το σκηνικό κάθε σκηνής. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω, την αποτύπωση της πείνας και του θανάτου της κατοχής, μέσα από τα κορμιά των ηθοποιών πίσω από τα κάγκελα. Δεν ήξερες αν είναι ψεύτικα ομοιώματα ή κούκλες.
- Ο φωτισμός θύμιζε να δανείζεται κινηματογραφική τεχνική.
- Δουλεμένη παράσταση σε κάθε λεπτομέρειά της.
Αρνητικό
Υπάρχει περικοπή του περιεχομένου, ειδικά του τέλους. Ενώ υπάρχει συνοχή, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι λείπει…
Φεύγοντας…
Συνειδητοποίησα το πόση δύναμη έχει η ζωή και την αξία του στρόβιλου της Εκάβης που καλούμαστε να αγαπήσουμε για να ευτυχίσουμε.
Εύγε λοιπόν σε όλους!
