ΕΙΔΑΜΕ το «Χωρίς Οικογένεια» από το Θέατρο Τέχνης

Το Θέατρο Τέχνης κάθε χρόνο δείχνει να ποντάρει στην παιδική σκηνή του σε ποιότητα και πρωτοτυπία. Φέτος, παρουσιάζεται το μυθιστόρημα του Εκτόρ Μαλό «Χωρίς Οικογένεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη και διασκευή Άνδρης Θεοδότου την οποία και παρακολουθήσαμε.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το βιβλίο

Ο Εκτόρ-Ανρί Μαλό (Hector-Henri Malot) διάσημος Γάλλος μυθιστοριογράφος, ως άνθρωπος υπήρξε ευθύς, πιστός στη φιλία και έτοιμος να υπερασπίσει το δίκιο των καταπιεσμένων, ως συγγραφέας άφησε πίσω του ένα σημαντικό έργο με εξήντα μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα «Χωρίς Οικογένεια» ανήκει στα αριστουργήματα της παιδικής λογοτεχνίας, βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες, αριθμεί αμέτρητες επανεκδόσεις και μεταφέρθηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο και την τηλεόραση ενώ εξακολουθεί να διαβάζεται μέχρι σήμερα.

Για τους συντελεστές

Το δίδυμο Δημήτρης Δεγαΐτης και Άνδρη Θεοδότου επί δέκα έτη δοκιμασμένο στις παραγωγές της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου Τέχνης γνωρίζει το κλειδί της επιτυχίας. Από την μια η σκηνοθεσία φέρει το βάρος της απόδοσης του έργου, από την άλλη η διασκευή επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα σημεία του κειμένου και το μετουσιώνει σε θεατρικό έργο.

Σαφώς η ρεαλιστική αναπαράσταση των γεγονότων είναι εμφανής, αλλά η τεχνική του σωματικού θεάτρου και του αυτοσχεδιασμού έχουν μεγάλη βαρύτητα, κατά τον σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαϊτη.

Όπως λέει και ο Μως, «για την ακρίβεια… το σώμα είναι το πρώτο και πιο φυσικό τεχνικό αντικείμενο, και ταυτόχρονα τεχνικό μέσο του ανθρώπου».

Η αναπαράσταση της αγελάδας Κοκκινιώς, τα σκεύη για το μαγείρεμα της τηγανίτας που ετοιμάζουν στο καλυβάκι τους ο Ρεμί και η κυρία Μπαρμπερέ, το παγώνι στο ξενοδοχείο αποτελούν απολαυστικές εκρήξεις σωματικού θεάτρου και αυτοσχεδιασμού που χαρίζουν το γέλιο και προκαλούν τον θαυμασμό.

Τα σώματα των ηθοποιών, μαζί με τις καρέκλες και τις διαφόρων μεγεθών αχυρένιες σκουπίτσες είναι τα εργαλεία του σκηνοθέτη για να αποδώσει τα έμψυχα όντα και άψυχα αντικείμενα.

Το θεατρικό κείμενο έχει ενδιαφέρον, διαθέτει ζωηράδα, μουσικότητα, γρήγορη ροή, ενώ το στοιχείο της ανατροπής κεντρίζει τον θεατή. Πολύ ξεκάθαρα φωτίζονται τα ουσιώδη μηνύματα του μυθιστορήματος. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο θεατής βλέπει τον Ρεμί να διδάσκεται, μεταξύ άλλων, από τον Ιταλό θεατρίνο περιπλανητή Βιτάλι το ήθος, την ευγένεια, την καλοσύνη, την αισιοδοξία, τους καλούς τρόπους, την αγάπη για τη μουσική.

Η διασκευή ζωγραφίζει, επίσης, τον χαρακτήρα του κάθε ήρωα σεβόμενο το αρχικό κείμενο και μένει προσηλωμένο στις συμπεριφορές, την ψυχολογία και τις αντιδράσεις τους. Μεταφέρονται άριστα σκιαγραφημένοι οι ήρωες με υπόσταση, όχι απλές καρικατούρες ενός έργου. Είναι ήρωες με χαρακτήρα, ψυχολογία, συμπεριφορά.

Ο ήρωας εισάγει το θέμα ως παντογνώστης αφηγητής και δίνει βασικές πληροφορίες στο κοινό για την ζωή του Ρεμί, για την ιδιοσυγκρασία του, την κυρία Μπαρμπερέ, τη γυναίκα που τον ανέθρεψε με κόπο και δυσκολίες οικονομικές.

Η ζωντανή μουσική, οι μουσικές συνθέσεις και τα τραγούδια του Νίκου Τσέκου, που ευφραίνουν καρδία και μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της υπαίθρου, της ξεγνοιασιάς που βιώνει ο Ρεμί με την κυρία Μπαρμπερέν, βρίσκονται στα ατού της παράστασης.

Για την διανομή

Αρκετοί από τους ηθοποιούς είναι «πνευματικά» παιδιά του Θεάτρου Τέχνης, με αποτέλεσμα να έχουμε επί σκηνής την εικόνα της δεμένης ομάδας, όπου ιδιαίτερα στις σκηνές του αυτοσχεδιασμού και της τεχνικής του σωματικού θεάτρου επιδεικνύουν την αξία τους.

Ο ηθοποιός Δημοσθένης Φίλιππας με εξαιρετικά μεγάλη θεατρική φαρέτρα στο θέατρο Τέχνης – και όχι μόνο –  υποδύεται απολαυστικά τον «κακό» χαρακτήρα, τον κο Μπαρμπερέν και τον Τζέιμς Μίλιγκαν, ενώ με ανάλογη ευελιξία μεταλλάσσεται εξίσου στον φιλόξενο χωρικό που δέχεται τον Ρεμί στο σπιτικό του.

Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ευστρατίου με ξεχωριστή φωνητική δεινότητα, μετά την περσινή επιτυχία του «Τζίνι» στον «Αλαντίν», υποδύεται χαρισματικά τον Ιταλό σενιόρ Βιτάλι, ενώ είναι ξεκαρδιστικός στον ρόλο της αγελάδας.

Ο Μάριος Κρητικόπουλος έχοντας στις πλάτες του ήδη επιτυχημένες θεατρικές συμμετοχές («Πρίγκιπας και Φτωχός» (2018),  «το κορίτσι που επιμένει»(2016) ) ενσαρκώνει με σεβασμό τον Ρεμί, φέροντας τον καλοκάγαθο χαρακτήρα του ήρωα που δεν σταματά να αγωνίζεται και να ελπίζει.

Αξίζει να αναφέρουμε τους δυο ηθοποιούς που παριστάνουν τον σκύλο Καπί και την μαϊμού Καρίνο, τους Σταύρο Καραμπάτσο και Χρήστο Δεσπότη, που είναι ικανότατοι στην μίμησή τους. Η μεγαλόκαρδη κυρία Μπαρμπερέν είναι η Κατερίνα Μηλιώτη και η Φραγκίσκη Μουστάκη υποδύεται πολλούς χαρακτήρες του έργου, με ξεχωριστούς τη Λίζα, την γριά ξενοδόχα και τη κυρία Μίλιγκαν.  Ο Φοίβος-Μαρίνος Σαμαρτζής είναι κατά βάση ο Ματτία, ο μετέπειτα φίλος του Ρεμί και ο Τάσος Προβιάς αναλαμβάνει την ενσάρκωση πολλών ηρώων.

Από τις πιο αστείες στιγμές της παράστασης είναι η σκηνή με την αγελάδα Κοκκινιώ, η αναπαράσταση του γάμου και η ομιλία του Ματτία στα αγγλικά.

Εν ολιγοις, πρόκειται για μια παράσταση που δεν πρέπει να λείπει από τις θεατρικές επιλογές σας!