Είδαμε τον Δον Ζουάν σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη

γράφει η Δήμητρα Τσιαούση

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης καταπιάστηκε με την φιγούρα του περιβόητου «γυναικοκατακτητή» της εποχής Δον Ζουάν σύμφωνα με την πιο σκανδαλώδη και ακραία διάσταση που προσέδωσε ο Μολιέρος.

Λίγα λόγια για το έργο

Η πρώτη έκδοση γράφτηκε από τον Ισπανό δραματουργό Τίρσο δε Μολίνα (ψευδώνυμο του Γκαμπριέλ Τέγιεθ). Η γοητεία του Δον Ζουάν είναι τόσο πλατιά με το πέρας των χρόνων ώστε έχει αποτελέσει έμπνευση για χιλιάδες δημιουργούς (θεατρικούς συγγραφείς, μυθιστοριογράφους, ποιητές, συνθέτες) ανά τον κόσμο. Στην εκδοχή του Μολιέρου Dom Juan ou le Festin de pierre (1665), βρίσκουμε την πιο ακραία έκφανση, δίνοντας στον ήρωα τον απόλυτο χαρακτήρα του ακόλαστου άντρα που δεν μετανοεί ούτε και την ύστατη στιγμή της ζωής του.

Για τους συντελεστές

Ο σκηνοθέτης, σκιαγραφώντας πεντακάθαρα τις πτυχές του χαρακτήρα του, ρίχνει φως στις εσωτερικές σκέψεις του ορθολογιστή Δον Ζουάν. Η σκηνοθετική σκοπιά του Θέμη Μουμουλίδη «αγκαλιάζει» το κείμενο και διαφωτίζει την προσωπικότητα του ήρωα, φανερώνει την ελευθεριότητα της σκέψης του με επιχειρήματα και κυνισμό. Η αντιδιαστολή των δυο φιλοσοφιών, αυτής του κυνικού Δον Ζουάν και του ηθικολόγου Σγαναρέλ, φανερώνει εναργέστερα την κοινωνική αντίληψη της εποχής περί ανήθικου πάθους και ηδονής.

Η φωνή του Δον Ζουάν, φορώντας γραβάτα σε έντονο κόκκινο χρώμα, δεν περιορίζεται στην επιχειρηματολογία υπέρ της ακολασίας, μα γίνεται κραυγή εναντίον της κοινωνίας, λαμβάνοντας άλλη διάσταση. Μέσα από την κραυγή του, στηλιτεύεται και η υποκρισία της κοινωνίας, αξιοποιώντας την ως το πιο «προσοδοφόρο επάγγελμα», ως την «προνομιούχο διαστροφή» που μένει ατιμώρητη.

Η προσεγμένη κινησιολογία της Σεσίλ Μικρούτσικου, τρέπει επιτυχώς τις γυναίκες σε μαριονέτες, με ξύλινο σώμα και αντανακλαστικές κινήσεις, χωρίς σκέψη και κριτική, παραδομένες στο πάθος που τους υπόσχεται «αιώνια» δέσμευση. Γυναίκες μαριονέτες στα χέρια του, ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής τάξης, δεσμεύσεων και κοινωνικών ταμπού υποκλίνονται στο γόητρο του Δον Ζουάν, κάμπτοντας τον αρχικό ενδοιασμό ενδίδουν στον αμαρτωλό πειρασμό του σαρκικού έρωτα. Χάρη στην ίδια χαρισματική κινησιολογία, βλέπουμε την όμορφη σκηνή με τα σώματα των ηθοποιών να μεταμορφώνονται σε τραπέζι δείπνου που αντιδρά στα ερεθίσματα…

Τα γκρι σκηνικά της Παναγιώτης Κοκορου είναι ιδιαίτερα ευέλικτα και ευρηματικά, πολυεπίπεδα και πρακτικά. Το στοιχείο του υγρού είναι έντονο, για τις ανάγκες του έργου, ενώ η σκάλα οδηγεί προς έναν ουρανό που διαφορετικά ερμηνεύεται από τους ήρωες. Εξαιρετική και η μουσική μελωδία που εσωκλείεται στην σκηνή του δείπνου.

Για την διανομή

Ο Νίκος Κουρής στον ρόλο του Δον Ζουάν κερδίζει τις εντυπώσεις! Εξωτερικεύει όλο τον δυναμισμό, την αχαλίνωτη ορμή, την ατέρμονη επιχειρηματολογία ενός εξαίρετου ομιλητή, που δεν μπορεί να βρει αντάξιο αντίπαλο, εκθέτει με παρρησία τα κίνητρά του και επαναλαμβάνει πράξεις ανήθικες και βέβηλες για τις «κυρίες» της εποχής, κερδίζει την εμπιστοσύνη και αμέσως εξαπατά δίχως φόβο στον «Ουρανό». Καθαρός στο λόγο, στιβαρός στη ανάστημα, υπερόπτης στους άντρες και σαγηνευτικός στις γυναίκες γίνεται ο ιδανικός Δον Ζουάν του Μολιέρου. Ο άντρας που πληρώνει για τις αμαρτίες του, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Θεό, αμετανόητος λάτρης της ηδονής που λατρεύει να κατρακυλά στον βούρκο της ακολασίας.

Ο Μάκης Παπαδημητρίου ο οποίος υποδύεται υποδειγματικά τον επιπόλαιο υπηρέτη του Δον Ζουάν, Σγαναρέλ διαθέτει άνεση στην σκηνή, ταυτίζεται άψογα με τον ταπεινωμένο και δουλικό πρόσωπο που εκτελεί τις διαταγές του αφεντικού, ακόμα και σε περίπτωση άρνησης με το περιεχόμενο της εντολής. Ο ηθοποιός παρουσιάζει έναν άπληστο υπηρέτη, υποστηρικτή της Ηθικής, που δεν είναι ικανός να μεταπείσει με το λόγο τον κύριό του προς πιο αγαθές πράξεις, σύμφωνες με τον Θεό. Ο ρόλος του Σγαναρέλ ελαφρύνει αισθητά τον όλεθρο και την αγριότητα που σκορπά ο Δον Ζουάν, ενώ βρίθει πολλών κωμικών στοιχείων που εξισορροπούν με το δραματικό στοιχείο.

Η Ζέτα Μακρυπούλια ως η Ελβίρα επί σκηνής είναι η αέρινη μορφή της γυναίκας που εξαπατήθηκε από τον βλάσφημο Δον Ζουάν και εύχεται την τιμωρία του από τους «Ουρανούς». Κρατά την αγαθότητα της νέας που αγαπά χωρίς να αγαπιέται, που πονά, αλλά συγχωρεί.

Η παράσταση έχει πολλούς λόγους για να μπει στα must του καλοκαιριού! Μην τη χάσετε!