Δήμητρα Στάικου: “Νομίζω είμαστε μια πάρα πολύ drug friendly κοινωνία”

Η Δήμητρα Στάικου, κουβαλώντας τον αέρα της Θεσσαλονίκης και διαγράφοντας μια πορεία στον χώρο της σκηνοθεσίας, της υποκριτικής, της συγγραφής και της δραματουργίας έρχεται στην παρέα μας μετά την είδηση για τη νέα της παράσταση, “Αλίκη“, στην οποία επιμελείται τη σκηνοθεσία και το κείμενο. Αναζητήσαμε πληροφορίες γύρω από την παράσταση, αλλά και για την εφηβική της ηλικία. Όλα στη συνέντευξής της παρακάτω…

Δήμητρα Τσιαούση – Η ύπαρξη του καθρέφτη σαφέστατα έχει συμβολική αξία στην παράσταση. Τι αντιπροσωπεύει για την νεαρή Αλίκη;

Δήμητρα Στάικου – Συμβολίζει την αναζήτηση ταυτότητας η οποία λαμβάνει χώρα πιο έντονα στην εφηβεία. Ο καθρέφτης είναι η αναζήτηση του «εγώ» μέσα από τη βλεμματική επαφή. Η τάση για ενδοσκόπηση, για αυτοκριτική, για αυτοπροσδιορισμό.

Δ. Tσιαούση – Συμπαραστάτες της Αλίκης και – δίνοντας καθολική διάσταση στο ρόλο – της οποιαδήποτε Αλίκης είναι ο φίλος της (Δημήτρης), οι γονείς ή ο «ειδικός επί του θέματος»;

Δ. Στάικου  –  Οι γονείς και στη ζωή και στα έργα πολλές φορές γεμίζουν τα παιδιά τους με τα δικά τους απωθημένα, τα δικά τους αβίωτα όνειρα, εξαρτήσεις, εμπλοκές. Και τα παιδιά ή οι έφηβοι τα απορροφούν όλα αυτά άκριτα, γιατί δεν έχουν αντίσταση λόγω της δόμησης της δικής τους προσωπικότητας. Οπότε, νομίζω, η μητέρα της Αλίκης είναι μια γυναίκα που σίγουρα η στάση της είναι η κοινωνικά αποδεκτή, αλλά ίσως δεν είναι ουσιαστικός συμπαράστασης. Όπως είπε και η Βάνα Πεφάνη, δυστυχώς δεν υπάρχει αστυνομία συναισθήματος. Πίσω από κλειστές πόρτες, σε κανένα σπίτι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Ο Δημήτρης νομίζω ότι είναι ένα αγόρι το οποίο έχει πολύ φως μέσα στο σκοτάδι του και που δείχνει στην Αλίκη ότι υπάρχει και η όμορφη ή φωτεινή πλευρά της ζωής. Ο ψυχολόγος τη φέρνει σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό της, της δείχνει άλλα πνευματικά μονοπάτια και γίνεται ο μύστης της στη ενηλικίωση.

Δ. Τσιαούση – Για ποιο λόγο καταπιάστηκες με ένα ευαίσθητο κοινωνικό θέμα, αυτό των εξαρτήσεων/ναρκωτικών; Ποιο το «κέρδος» για τον θεατή;

Δ. Στάικου – Νομίζω είμαστε μια πάρα πολύ drug friendly κοινωνία. Το χασίς έχει αποποινικοποιηθεί και ολοένα περισσότερα νέα άτομα πειραματίζονται με ελαφριά ή βαριά ναρκωτικά. Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το θέμα των ναρκωτικών, καθώς σε μια κοινωνία με απελπισία και ανεργία οι νέοι νιώθουν χαμένοι και ψάχνουν εύκολα συναισθηματικά αποκούμπια.

Δ. Τσιαούση – Η παράσταση αντιμετωπίζει το θέμα υπό το πρίσμα ενός εφήβου ή αποτελεί ένα παράθυρο στους γονείς να αντιληφθούν το ζήτημα διαφορετικά;

Δ. Στάικου – Νομίζω από το πρίσμα του εφήβου, καθώς η πρωταγωνίστρια είναι έφηβη. Βέβαια είναι και ένα μήνυμα στους γονείς να είναι πιο ελαστικοί με τα παιδιά τους ακόμη και όταν είναι ατίθασα, γιατί είναι βομβαρδισμένα με πολλούς κανόνες και ένα σύστημα εκπαίδευσης που προετοιμάζει αυριανούς τεχνοκράτες.

Δ. Τσιαούση – Πέρασες από ανήσυχη εφηβεία; Έκανες την επανάστασή σου;

Δ. Στάικου – Πέρασα πολύ δύσκολη εφηβεία. Ήμουν μοναχοπαίδι και είχα χάσμα γενεών με τους γονείς μου. Με περνούσαν πολλά χρόνια. Βέβαια και στην εφηβεία παρέμεινα καλή μαθήτρια. Είχα φίλους, έγραφα ποίηση, έκανα θέατρο αλλά και ξενυχτούσα, έπινα, είχα φλερτ, δεν ήμουν υπάκουη.

Δ. Τσιαούση – Σε ποιο βαθμό συμφωνείς με το ρητό «ο παθών, μαθών» όσο αφορά στους νέους;

Δ. Στάικου – Δυστυχώς είναι αλήθεια. Βέβαια η γνώση πολλές φορές είναι καθυστερημένη και αυτά που έχουν γίνει είναι μη αναστρέψιμα. Και εγώ έχω μετανιώσει για επιλογές μου, αλλά από τα λάθη μας και τα σωστά μας γινόμαστε οι άνθρωποι που είμαστε.

Δ. Τσιαούση – Η ηρωίδα σου η Αλίκη χάθηκε μέσα στον δικό της καθρέφτη. Πόσο δύσκολο είναι να μυήσουν οι γονείς τα παιδιά τους στην απόρριψη των εξαρτήσεων;

Δ. Στάικου – Σήμερα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Βέβαια δεν θέλει να πιέζουν υπερβολικά τα παιδιά, γιατί έτσι ξεσπάνε χειρότερα. Οι άνθρωποι πρέπει να συζητάνε. Να ακούνε τα παιδιά τους. Και φυσικά μια βόλτα στην Βικτόρια ή στον ΟΚΑΝΑ, νομίζω, λειτουργεί αποτρεπτικά για τα ναρκωτικά, όταν δούμε που είναι το τέλος του λούνα παρκ.

Δ. Τσιαούση – Όπως και στο «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», οι ήρωές σου προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους. Υπάρχει κρίση ταυτότητας στην κοινωνία μας εντονότερα στην σύγχρονη εποχή;

Δ. Στάικου – Όχι, οι κοινωνίες αλλάζουν. Περνάνε φάσεις και φάσεις, αλλά είναι μια διαχρονική τάση του ανθρώπου να ψάχνει να βρει απαντήσεις. Από το Σαίξπηρ και τον Καμυ μέχρι τον Κορτώ και την Κιτσοπούλου. Σίγουρα είμαστε χαμένοι σήμερα αλλά ακόμα και να βρούμε κάποιες σταθερές, νομίζω πάλι – και ευτυχώς που θα το κάνουμε – θα ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτό μας. Το μυαλό, όταν δεν κινείται, βαλτώνει.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ.