Σκεφτήκατε ποτέ να ήσασταν αόρατος; Την απάντηση θα μας την δώσει ο πρωταγωνιστής της παράστασης “Ο Αόρατος Τονίνο”

Επιμέλεια: Νίκος Σύρος

Η παιδική σκηνή του “Από Μηχανής” παρουσιάζει την παράσταση  “Ο Αόρατος Τονίνο” βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τζάνι Ρονταρι. Μια ευφάνταστη παράσταση που προσφέρει συγκινήσεις σε μικρούς και μεγάλους.

Με την συμμετοχή όλων η παιδική σκηνή του θεάτρου γίνεται ένα,πριν αποφασίσουμε τί τελικά θέλουμε,να γίνουμε αόρατοι ή να παραμείνουμε ορατοί!

Συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή της παράστασης κ. Νίκο Παλιούρα και απάντησε στις ερωτήσεις μας!

1. Γιατί όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας ευχόμαστε να είμαστε αόρατοι;

Νίκος Παλιούρας: Νομίζω πως σε μία κοινωνία, στην οποία το κάθε «παραξένεμα» στοχοποιείται, ίσως είναι μία αναπόφευκτη διαδικασία.
Η «τέλεια» εικόνα που μας έχει επιβληθεί, μας στενεύει, με αποτέλεσμα την «αορατοποίησή» μας, πριονίζοντας τα κομμάτια που εξέχουν. Ξεχνάμε ότι αυτό είναι απλώς ένα κατασκεύασμα.
Φυσικά, η δειλία, η ευκολία του καβουκιού, και ο φόβος, στον οποίο εκπαιδευόμαστε από πολύ νωρίς, μας οδηγούν να κρυβόμαστε, κρατώντας για τον εαυτό μας τα πολύτιμα κομμάτια που μας κάνουν ξεχωριστούς.

2.Η υποψία για κάθε ενδεχόμενο λάθους μεγαλώνει την επιθυμία μας να εξαφανιστούμε;

Νίκος Παλιούρας: Το λάθος είναι τόσο σχετικό και τόσο απαραίτητο.
Η βαρύνουσα σημασία του είναι που μεγαλώνει την επιθυμία μας να το αποφύγουμε. Μια σημασία που του έχουμε προσδώσει φυσικά εμείς.
Μου φαίνεται αστείο το γεγονός ότι στην ουσία η ίδια η λέξη, ετυμολογικά, σχετίζεται με τη λησμονιά (εκ του λανθάνω). Κι αν τελικά «λάθος» είναι οτιδήποτε πέφτει στη λήθη, ίσως να αλλάξουμε άποψη στο τέλος και να αποφεύγουμε τα εύκολα συμπεράσματα που βάζουν απλώς μια ετικέτα.
Όπως λέει και ο Τονίνο, μετά από τη διαδρομή του, «Δεν πειράζει, ας έκανα λάθος!».

3 Πώς αντιμετωπίζει τη μοναξιά ο σύγχρονος άνθρωπος και γιατί;

Νίκο Παλιούρας: Τη σήμερον ημέρα η επικοινωνία είναι πιο εύκολη, γρήγορη και διεκπεραιωτή από ποτέ. Αυτό από μόνο του, πιστεύω, οδηγεί σε μια κοινωνική απομόνωση, την οποία κοινωνικά φαινόμενα όπως η οικονομική ύφεση έρχονται να επιτείνουν. Νομίζω λοιπόν, πως ένα μέρος αυτής της κατάστασης, το έχουμε «κοινωνήσει» και νιώθουμε οικειότητα πλέον με αυτό, γι’ αυτό και δυσκολευόμαστε να το ανατρέψουμε.
Πιστεύω πως οι διεκδικήσεις και η αλληλεγγύη είναι οι γέφυρες που θα ενώσουν τα «εγώ» μας σε ένα ηχηρό «εμείς».

4.Η συνύπαρξη και η φιλία είναι τελικά το ελιξίριο της ζωής ;

Νίκο Παλιούρας: Φυσικά!
Μόνοι, είμαστε «εν δυνάμει» άτομα.
Η αξία της συνύπαρξης είναι τόσο αποκαλυπτική που κάθε μέρα σε μετουσιώνει σε κάτι νέο. Το μαζί έχει δύναμη. Το μαζί μπορεί να αλλάξει χρώμα στο τοπίο.
Τι μπορεί να είναι υπαρκτό, αν δεν μπορείς να το μοιραστείς;!

5.Ο παραγκωνισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την εποχή μας;

Νίκος Παλιούρας: Νομίζω πως ο παραγκωνισμός είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει το είδος μας ανεξάρτητου εποχής. Σε κάθε εποχή ο στόχος τροποποιείται, μεταφέρεται ή εξυπηρετεί κάτι νέο. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα το φαινόμενο θα δούμε πως την ταμπέλα των «αδύναμων» την ορίζουν πάντα οι «προνομιούχοι».

6.Τελικά πώς θα πρέπει να είμαστε απέναντι στη ζωή : Αόρατοι ή ορατοί ;

Νίκος Παλιούρας: To be or not to be?
Όσο κι αν «η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς», εν τέλει, είναι σημαντικό να διεκδικούμε την ορατότητά μας. Να τη διεκδικούμε με σθένος, περήφανα γι’ αυτό που είμαστε.
Ίσως τελικά έτσι δούμε κι εμείς, πραγματικά, τον εαυτό μας.
Ίσως.

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΤΟΝΙΝΟ του ΤΖΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ

Κάθε Σάββατο στις 15.00 και Κυριακή στις 11.30 στο Από Μηχανής Θέατρο