Αλαντίν στο Θέατρο Τέχνης

Ήταν ένα ανατολίτικο παραμύθι όπως το φαντάζεστε. Φαντασμαγορική παράσταση με την ποιότητα που υπόσχεται το Θέατρο Τέχνης, με δεκαμελή θίασο, κουστούμια τόσο παραμυθένια όσο και απλά, φωτισμούς πολύ πετυχημένους και ηθοποιούς που έτρεχαν σε εξώστες και σε σκάλες.
Το σκηνικό ήταν η Βαγδάτη με τους εμπόρους, τα χαλιά και τα μπαχάρια, τα πειράγματα και τα αστεία.
Η υπόθεση είναι η γνωστή από της “Χίλιες και μία νύχτες”. Ο Αλαντίν, ο μικροκλεφτράκος, (αυτό είναι το παραμύθι) που με τη βοήθεια του τζίνι του λυχναριού αλλά και ενός δεύτερου, του δαχτυλιδιού, -και τα δύο πολύ αστεία τζίνι- που τον βοηθάνε με ευχαρίστηση λόγω της καλοσύνης του, νικάει τον κακό θείο του, και παντρεύεται την πριγκίπισσα.
Υπέροχος χορός με κινήσεις που μας έμειναν. Σκηνικό από ζωντανούς ηθοποιούς που έκαναν πότε το συντριβάνι, τον ήλιο ή τη σπηλιά, πότε τα πολύ πετυχημένα κοτόπουλα και τους σκύλους.
Τα παιδιά γέλασαν πολύ, μερικά μάλιστα γελούσαν πολύ απολαυστικά, αλλά και εμείς οι γονείς περάσαμε πολύ καλά. Ωραία στιγμή ήταν το ζωντανό μαγικό χαλί που φρενάρισε πάνω στη σκηνή.
Στο τέλος, βγαίνοντας, μας χαιρέτισαν οι ηθοποιοί της παράστασης και έκαναν αστεία με τους μικρούς θεατές.
Σημαντικό για μένα στο θέατρο τέχνης είναι και το ότι το κυλικείο δεν είναι εκβιαστικό, βρίσκεται στον πάνω όροφο για όποιον θέλει κάτι και όχι μέσα στη μύτη των παιδιών.