Ένας ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ-Υπερπαραγωγή

Την περασμένη Κυριακή είχε έρθει η ώρα και για μας (εμένα και την κόρη μου) να δούμε τον «Δον Κιχώτη» του θεάτρου Παλλάς!
Το θέατρο, σα χώρος, είναι από τα πιο εντυπωσιακά και επιβλητικά στην Αθήνα. Τεράστιος χώρος, με γιγαντιαία σκηνή και κάθε χώρος του σου δίνει μια αίσθηση πολυτέλειας.

Όσον αφορά την παράσταση είχαμε διαβάσει πολύ καλές κριτικές οι οποίες και δε διαψεύστηκαν (εν μέρει). Το κλασσικό αριστούργημα του Θερβάντες μεταφέρθηκε στη σκηνή του θεάτρου από έναν εικοσαμελή θίασο αποτελούμενο από ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές και ακροβάτες. Τους πλαισίωναν εντυπωσιακά σκηνικά από άμαξες, ανεμόμυλους και ότι άλλο χρειάστηκε ώστε να μπορέσει να αποδοθεί στη σκηνή όσο το δυνατόν καλύτερα το αρχικό κείμενο καθώς και εντυπωσιακά κοστούμια που σε μετέφεραν στην Ισπανία του του 16ου αιώνα. Με λίγα λόγια, σε αυτόν τον τομέα πρόκειται για υπερθέαμα.

Ο Στάνκογλου πολύ καλός στο ρόλο του Δον Κιχώτη, ο Δημήτρης Πιατάς πραγματικά απολαυστικός στο ρόλο του Σάντσο Πάντσα, υπέροχη η φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου.

Από κει και πέρα, το σενάριο δε θα έλεγα ότι ήταν ότι καλύτερο. Η εννιάχρονη κόρη μου αρκετές φορές δυσκολεύτηκε να παρακολουθήσει την εξέλιξη και με ρώταγε για να κατανοήσει τα γεγονότα. Δεν προσπαθεί σε κανένα σημείο η παράσταση να περάσει κάποιο μήνυμα στα παιδιά (το θεωρώ προσωπικά αναγκαίο σε παιδική παράσταση) παρά μόνο στην τελευταία σκηνή (αλλά και κει αποτυγχάνει, εγώ έπρεπε να της εξηγήσω τι ήθελε να πει ο ”ποιητής”)

Γενικά είναι μια παράσταση – υπερπαραγωγή, σίγουρα το διασκεδάσαμε, αλλά πέραν της διασκέδασης δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο.