Τέλειο το πρόγραμμα για τους ζωγράφους στο Αερικό!

Βρεθήκαμε στον φιλόξενο χώρο του Αερικού στα Πατήσια, σε μια γειτονιά, που αποπνέει κάτι από την κλασική αρχοντιά των παλιών Πατησίων και που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να είναι ανθρώπινη. Ο χώρος του Αερικού είναι ένα κλασικό διαμέρισμα, που ήταν παλαιότερα κατοικία, διακοσμημένο όμως με καλαισθησία και με παιδική ματιά κι ευαισθησία ώστε τα παιδάκια κι εμείς οι μεγάλοι να νιώσουμε αμέσως άνεση καθώς και τη ζεστασιά και την ασφάλεια ενός σπιτικού. Το πρόγραμμα ήταν δίωρο και τελείωσε ακριβώς σε δύο ώρες. Η εικαστικός που ήταν υπεύθυνη, αυτή τη φορά να μυήσει τα παιδάκια στον Καντίνσκι, τα κατάφερε τόσο καλά, που κι εμείς δεν πιστεύαμε το αποτέλεσμα.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο ένα δωμάτιο η εικαστικός μαζί με τα παιδιά μίλησαν για τον Καντίνσκι, τη ζωή του, το έργο του, με τρόπο απλό και κατανοητό, με μια ιδιαίτερη προσέγγιση και με χρήση μουσικών οργάνων και διάφορους ήχους που δεν ξέραμε εμείς οι γονείς τι ακριβώς τους παρήγε, αφού περιμέναμε σε ένα σαλονάκι υποδοχής. Όλα πάντως σχετίζονταν με τον καλλιτέχνη και τη ζωγραφική του και τα παιδάκια ακολουθούσαν την εικαστικό Καλλιόπη στο νήμα που τους ξετύλιγε. Κατόπιν, φτιάξανε όλοι μαζί ένα ήσυχο τρενάκι και πήγαν στο διπλανό δωμάτιο με τα σύνεργα… Η κλασική μουσική, επιλεγμένη προσεκτικά, ήταν από τα ακούσματα του Καντίνσκι από τα οποία εμπνεόταν στην πραγματική του ζωή ο καλλιτέχνης. Τα ίδια μουσικά κομμάτια άκουγαν τα παιδάκια τη στιγμή που δημιουργούσαν εμπνεόμενα από τα έργα του ζωγράφου και με τη φοβερή καθοδήγηση της Καλλιόπης, η οποία τους έκανε φοβερές ερωτήσεις για το παιγνίδι των χρωμάτων, τον συμβολισμό τους, την αφαίρεση στην τέχνη, τα έντονα χρώματα,τα συναισθήματα τα δικά τους και άλλα πολλά(για λίγο είχαμε στήσει αυτί). Γ ια μία ώρα και 45΄ όλα τα παιδιά ήταν προσηλωμένα στα έργα τους. Στο τέλος κάθε παιδάκι πήρε μαζί του το έργο του, διαφάνειες με έργα του Καντίνσκι και φωτοτυπία με τα βασικά χαρακτηριστικά της τεχνικής του. Το έργο του παιδιού μας ήταν τόσο ωραίο, που δεν πιστεύαμε ότι ήταν δικό του! Κι όμως ήταν!