Ανακαλύψαμε τον “ένοχο” της διασκέδασης!!! Εμίλ & ντετέκτιβ…

Εμίλ!!! Τι χαρούμενο,ζωντανό παιδί ήταν αυτό!Πόσο κέφι & όρεξη είχε! Με τι θάρρος & τόλμη ενεργεί για να καταφέρει το στόχο του. Πολύ σημαντικό & το νόημα συνεργασίας που χαρίζει στους μικρούς θεατές.

Αδιάκοπη ενέργεια,όμως είχαν & τα υπόλοιπα παιδιά. Πίστευαν τόσο σε αυτό που έκαναν. Χαιρόντουσαν να παίζουν για όλους εμάς,αλλά & για τον ίδιο τους τον εαυτό.Ζούσαν την κάθε στιγμή πάνω στο σανίδι,λες & ήταν όλα αληθινά. Φαινόταν στη σπιρτόζικη ματιά τους,στις κινήσεις,στη χροιά τους. Μετέδιδαν την αγωνία,το κέφι,την κάθε σκέψη τους & τα συναισθήματά τους. Λειτουργούσαν σαν ομάδα, σκεπάζοντας τη διαφορετικότητα του καθενός,όσων αφορά την οικονομική τάξη που ανήκε το καθένα.
Ο Λουδάρος, απίστευτα ετοιμόλογος & με φοβερό χιούμορ, μας έκανε να αντιληφθούμε ότι δεν ακολουθούσε πάντα πιστά τα λόγια του, μα πολλές φορές έμοιαζε να αυτοσχεδιάζει ατάκες, με μεγάλη επιτυχία,ανάλογα τις αντιδράσεις του κοινού, κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη μαεστρία. Κρατούσαμε το στομάχι απ τα γέλια.

Η κα Ορφανού με το καθοριστικό, ιδιαίτερο βλέμμα & την απόλυτα επιβλητική φωνή της, προσπαθεί να επηρεάσει, να αποθαρρύνει & να απογοητεύσει τον Εμίλ & τη μαμά του, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μας από διάφορους παράγοντες. Συγκλονιστικά απαραίτητη.

Η κα Δραγούμη με την εντυπωσιακή της παρουσία, ενσαρκώνει την γλυκιά μητέρα που αγωνίζεται να επιβιώσει & να προσφέρει στην οικογένειά της. Μας μεταφέρει τις ανησυχίες της για το παιδί της & φροντίζει να μας δείχνει την τρυφερότητα, τις αρχές & την εμπιστοσύνη που δίνει στον γιο της.

Αγαπημένος ο δημοσιογράφος που μας βοηθά να ανακαλύψουμε εμείς τον ένοχο, μα & η αστειοτάτη μικρή σοπράνο Πόνυ με τη σπουδαία ένταση στη μελωδική φωνή της.

Λίγα χορευτικά & σύντομα, σωστά επιλεγμένα τραγούδια, μας επέτρεπαν να αφεθούμε στην πλοκή, χωρίς να διακόπτουν συνεχώς την αφοσίωσή μας, κάτι σαν μουσικό, ευχάριστο διάλειμμα θύμιζε. Τα κοστούμια εποχής & τα σκηνικά μας μετέφεραν ρεαλιστικά στο Βερολίνο, μια που δεν είχα ξαναπάει. Οι βιντεοπροβολές γέμιζαν τη σκηνή αξιοπρόσεχτα. Και αυτό το τρένο!! Νόμιζα πως έχω φύγει απ το κάθισμά μου!!!