Δήμητρα Τσιαούση
Από τη Δήμητρα
1. Η αγάπη για το θέατρο ήρθε με τη «πρώτη ματιά» ή δημιουργήθηκε εξελικτικά, λόγω του πατέρα σας?
Η αγάπη μου με το θέατρο ξεκίνησε σε μικρή ηλικία όταν ο πατέρας μου με πήγαινε στις παραστάσεις που έπαιζε στο θέατρο τέχνης είτε για παρακολουθήσω μια παράσταση είτε για να παραμείνω στα παρασκήνια. Βέβαια όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό ήταν να είσαι ανάμεσα σε ηθοποιούς του θεάτρου τέχνης και τον ίδιο τον Κάρολο Κούν. Τώρα που ανατρέχω στην παιδική μου ηλικία είναι χαραγμένα στην μνήμη μου πολύ έντονα τα καλοκαίρια της Επιδαύρου που για ‘μενα ήταν καθοριστικά, σαν να ήμουν διακοπές σε χωριό, το πρωί μπάνιο και το απόγευμα στο θέατρο μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε… Κοιτώντας τον έναστρο ουρανό πολλές φορές άκουγα Αισχύλο, Ευριπίδη, Σοφοκλή και φυσικά τον αγαπημένο μου Αριστοφάνη.
Σιγοτραγουδώντας τις υπέροχες μελωδίες του Χατζηδάκι, Λεοντή, Χρήστου, Θεωδωράκη κ.α… Αξέχαστες εμπειρίες. Θυμάμαι επίσης τον εαυτό μου να γράφει μονόπρακτα και να μαζεύω τα παιδιά της γειτονιάς για να τα παίξουμε και να τα σκηνοθετήσω. Οπότε το μικρόβιο του θεάτρου είχε αρχίσει να μπαίνει έντονα μέσα μου, ως παιδί βέβαια όλα αυτά τα έβλεπα σαν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι . Όσο μεγάλωνα άρχιζα να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το παιχνίδι δεν είναι και τόσο απλό. Το ‘ 87 ο πατέρας μου ο Γιάννης Δεγαΐτης αναλαμβάνει την ερασιτεχνική ομάδα του δήμου Αγίας Παρασκευής, που υφίσταται ακόμα. Εκεί κάνω τα πρώτα μου βήματα σε ηλικία 15 χρονών παίζοντας Λόρκα, Μπρέχτ, Σαίξπηρ, Ιονέσκο κ.α. Γνωρίζοντας λοιπόν τις δυσκολίες του επαγγέλματος με ρωτούσε εάν μου αρέσει και κάτι άλλο να κάνω, του είπα πως μου αρέσει η ηχοληψία. Ξεκίνησα να δουλεύω ως ραδιοφωνικός παραγωγός κάπου στον Πειραιά και τρείς μέρες πριν ξεκινήσουν τις εισαγωγικές εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης του είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Και αυτό ήταν. Το 91′ μπαίνω στη σχολή του Τέχνης και παράλληλα για ένα χρόνο τόσο άντεξα πήγαινα και στην σχολή ηχοληψίας, αλλά με κέρδισε το θέατρο.
2. Είστε ένας σκηνοθέτης με αξιέπαινη εμπειρία στο χώρο του θεάτρου και έχετε συνεργαστεί με αξιόλογους καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια. Τι σας φέρνει «κοντά» στα παιδιά του Ωδείου Ριζοπούλου?
Η αλήθεια είναι ότι με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή που τα γνώρισα. Είδα ότι είχα να κάνω με παιδία συνειδητοποιημένα με αγάπη προς το αντικείμενο τους. Τα περισσότερα παιδία που είναι στην χορωδία παίζουν και κάποιο μουσικό όργανο και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί έτσι διευρύνουν την γνώση τους πάνω στην μουσική. Έχω μάθει όλα αυτά τα χρονιά να με οδηγεί το ένστικτο μου στις συνεργασίες μου και ελπίζω να μην με διαψεύσει.
3. Πιστεύετε στη δύναμη και το ταλέντο των νέων ανθρώπων? Το ταλέντο γεννιέται ή διδάσκεται?
Κοιτάξτε, το ταλέντο λένε ή το έχεις η δεν το έχεις. Ως ένα βαθμό ισχύει, αλλά αν το έχεις και νομίζεις ότι το κατέκτησες υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μείνεις στάσιμος. Έχω δει παιδιά με ταλέντο να χάνονται πολύ γρήγορα από τον χώρο μας και παιδιά με λιγότερο ταλέντο αλλά πολλή θέληση για να μάθουν πράγματα, να εξελίσσονται απίστευτα. Άρα δεν φτάνει να το έχεις, πρέπει και να το καλλιεργήσεις.
4. Μας προξενεί μεγάλο ενδιαφέρον η ένταξη του σωματικού αυτοσχεδιασμού στις παραστάσεις σας, έχοντας παρακολουθήσει τόσο τις «Φανταστικές Περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν», όσο και το «Μικρό Πρίγκηπα». Θα μας μιλήσετε μας λίγο για αυτό?
Ο σωματικός αυτοσχεδιασμός είναι ένα είδος που δεν διδάσκεται σε όλες τις σχολές. Εγώ όταν τον πρωτογνώρισα, ως μαθητής του θεάτρου Τέχνης, μπορώ να πω ότι μάγεψε. Εμπνευστής μου τότε ήταν ο δάσκαλος μου ο Μιμής Κουγιουμτζής, ο όποιος μας είχε βάλει θέμα στο β’ έτος να πάρουμε τον Μικρό Πρίγκιπα και να κάνουμε όποιο επεισόδιο θέλαμε. Αυτό που από το τίποτα χωρίς σκηνικά αντικείμενα μονό με το σώμα σου και την ψυχή σου έπρεπε να δημιουργήσεις εικόνες, συναισθήματα και ήχους ήταν μαγικό. Έτσι και εγώ προσπαθώ σε όλες μου τις παραστάσεις να έχω σωματικό αυτοσχεδιασμό γιατί πιστεύω ότι αφήνει ελεύθερη την φαντασία του θεατή, μικρού η μεγάλου.
5. Πόσο εύκολο είναι να καθοδηγήσετε τους «μικρούς» καλλιτέχνες σε αυτό το είδος, δεδομένου ότι είναι άπειροι θεατρικά?
Στην αρχή είναι αρκετά δύσκολο γιατί, όταν δεν έχεις αποκτήσει ένα κώδικα επικοινωνίας, μέχρι να συνεννοηθείς περνά αρκετός καιρός και πρέπει να πείσεις τα παιδιά ότι αυτό που κάνουν δεν είναι μοναχά ένα σκηνικό. Για παράδειγμα, όταν κανείς ένα δέντρο ή ένα βαρέλι ή το πηγάδι, είσαι μέρος τις παράστασης που αναπνέει που αντιδρά δηλαδή είσαι ζωντανός πάνω στη σκηνή, συμμετέχεις κανονικότατα. Τα παιδιά βεβαία πολλές φόρες είναι τόσο αυθόρμητα που προσπαθείς να κρατήσεις αυτόν τον αυθορμητισμό, που θα τον ζήλευαν ακόμα και επαγγελματίες.
6. Ποιο μήνυμα στέλνει ο Μικρός Πρίγκηπας σε εσάς προσωπικά?
Υπάρχουν πολλές φράσεις μέσα από τον Μικρό Πρίγκηπα που με αγγίζουν… Αυτό που λέει η αλεπού: την ουσία δεν την βλέπουν τα ματιά, με την καρδιά βλέπεις καλυτέρα… ποσό δίκιο έχει! Η φράση που λέει το φίδι: …και ανάμεσα στους ανθρώπους νιώθεις μοναξιά… ποσό αληθινό είναι! Το Θέατρο ζει… μέσα από το παραμύθι, από τα αθώα βλέμματα των παιδιών και από την μαγεία των εικόνων. Το Θέατρο υπάρχει γιατί το αγαπάμε και του προσφέρουμε απλόχερα τον ψυχικό μας κόσμο. Το Θέατρο μαγεύει… όταν γίνεται αθώο, παιδιάστικο με ήχους μουσική και χρώματα. Ο Μικρός Πρίγκηπας ζει… σ’ ένα αστέρι εκεί ψηλά στον ουρανό. Ο Μικρός Πρίγκηπας υπάρχει κάπου μέσα μας στη σκιά των παιδικών μας χρόνων. Ο Μικρός Πρίγκηπας θα ξαναρθεί κάποτε και τότε δεν θα ‘μαστε τόσο λυπημενοι.
Ευχαριστώ.
Δημήτρης Δεγαΐτης
πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη!