Στέφανος Γανωτής: “Το μόνο που μας ζητάνε είναι να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους, να τα ακούμε, να τα υπολογίζουμε”

Συνέντευξη στην Δήμητρα Τσιαούση

Ο Στέφανος Γανωτής, είναι άνθρωπος δρααστήριος, πολυμήχανος και δημιουργικός. Συγγραφέας, εκπαιδευτικός, μουσικός, αφηγητής, συντονιστής εκπαίδευσης σε Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων, ενώ το 2015 έχει τιμητική διάκριση στο Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου. Ήρθε στην παρέα του elamazi με αφορμή το βιβλίο του “Η Πολυασχολούπολη και η Τεμπελοχώρα” από τις εκδόσεις Πορφύρα για να αφουγκραστούμε λίγα περισσότερα για τον ίδιο ως συγγραφέα, μουσικό, εκπαιδευτικό, γονέα…

Δήμητρα Τσιαούση – Ένα βιβλίο δεν είναι μόνο ένα ταξίδι, είναι και η αφετηρία για γνώση. Με ποιο σκεπτικό επέλεξες να εσωκλείσεις ενότητες εκτός του κυρίως σώματος του κειμένου, δημιουργώντας ένα «πολυβιβλίο»;

Στέφανος Γανωτής – Από μικρός αγαπούσα τα βιβλία. Ήμουν αυτό που λένε «βιβλιοφάγος» και καμιά φορά αυτό γίνονταν σχεδόν κυριολεκτικά, δηλαδή σημείωνα, ζωγράφιζα, επενέβαινα στις ζωγραφιές, τσάκιζα σελίδες, έκοβα καμιά φορά κάποιες σελίδες από τα βιβλία και έκανα «κολλάζ» και διάφορα άλλα που θεωρούνταν από κάποιους «κακοποίηση» του βιβλίου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι στο πρώτο μου βιβλίο ως συγγραφέας, θα ήθελα να δώσω στον μικρό μου αναγνώστη το «δικαίωμα» να επέμβει χωρίς να τον μαλώσει κανείς, να νοιώσει ότι το βιβλίο είναι δικό του και ότι μπορεί να αφήσει πάνω το στίγμα του.

Επίσης, την εποχή που όλα πια ψάχνουμε και τα βρίσκουμε στο διαδίκτυο, σκέφτηκα να προσθέσω στο βιβλίο μου αρκετές σελίδες ως «μικρή εγκυκλοπαίδεια» στην οποία θα μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξει και να βρει όμορφες και χρήσιμες πληροφορίες μέσα στο ίδιο του το βιβλίο.

Δήμητρα – Όντας και μουσικός, έχεις ενσωματώσει τη μουσική στο βιβλίο. Ποιο ρόλο επιδιώκεις να παίζει η μουσική στη ζωή ενός βιβλίου, αλλά και στη ζωή ενός παιδιού;

Στέφανος – Η μουσική είναι για εμένα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα παιδιά. Η μουσική δίνει ρυθμό, ψυχαγωγεί, διδάσκει. Ένα βιβλίο αν καταφέρουμε να του δώσουμε και «μουσική υπόσταση» νοιώθω ότι το κάνουμε ακόμα πιο ελκυστικό, όμορφο, δυνατό. Ένα «δυνατό» βιβλίο είναι ένα σπουδαίο εργαλείο, ένας πολύ καλός φίλος για τον μικρό αλλά και για τον ενήλικα αναγνώστη.

Δήμητρα –Σαφέστατα πρόκειται για ένα παραμύθι που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός ενεργοποίησης των μεγάλων, νουθετώντας τους;

Στέφανος – Το παραμύθι αυτό το πρωτοαφηγήθηκα σε έναν σύλλογο γονέων παιδιών δημοτικού σχολείου όταν ήμουν μόλις 25 χρονών. Φυσικά και αφορά πρωτίστως στους γονείς αλλά και στους εκπαιδευτικούς και γενικά σε όποιον σχετίζεται με παιδιά. Δεν είμαι όμως ο κατάλληλος να «νουθετώ» ούτε έχω τέτοια ευθύνη ή ιδιότητα και για αυτό προτιμώ να γράφω παραμύθια.

Δήμητρα – Θα μπορούσες να μας δώσεις μια σύντομα περιγραφή για τους ήρωες – ηρωίδες του βιβλίου σου;

Στέφανος – Πρώτα-πρώτα τα ίδια τα παιδιά. Τα παιδιά που έχουν το δικαίωμα να τα αντιμετωπίζει κανείς ισότιμα ως μέλη μιας κοινωνίας. Το μόνο που μας ζητάνε είναι να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους, να τα ακούμε, να τα υπολογίζουμε. Αυτά τα παιδιά που αν δεν ασχοληθούμε όπως τους αξίζει μαζί τους θα ακολουθήσουν τον πρώτο που θα τους δώσει σημασία. Στην προκειμένη περίπτωση τον ρόλο αυτόν τον παίζει ο καλόκαρδος γίγαντας που προσφέρει στα παιδιά την έμπρακτη αγάπη, τρυφεράδα και το ενδιαφέρον που προκύπτει από τη φυσική παρουσία και την ενασχόληση μαζί τους, κάτι που στερούνται δυστυχώς από τους γονείς. Για σκεφτείτε -όλοι μας ας το σκεφτούμε αυτό- ποια θα ήταν η τύχη αυτών των παιδιών αν στη θέση του καλού αυτού ήρωα έμπαινε, όπως δυστυχώς πολλές φορές αυτό γίνεται στην πραγματικότητα., κάποιος επιτήδειος, που θα εκμεταλλεύονταν την ανάγκη των παιδιών μας για παρέα και θα τα οδηγούσε σε επικίνδυνες ατραπούς…   Οι γονείς είναι οι τραγικοί ήρωες αυτού του παραμυθιού που είναι απόντες από τη ζωή των παιδιών τους και αποκτούν υπόσταση μόνο όταν «ταρακουνιώνται» από την απαξίωσή τους από τα ίδια τους τα παιδιά.

Δήμητρα – Απευθυνόμενη στον Στέφανο ως γονιό, μιας και είσαι πατέρας τεσσάρων παιδιών, σε ποια πολιτεία μεταξύ των δυο συσστρατεύεσαι περισσότερο ως προς τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών σου;

Στέφανος – Δυστυχώς όλοι μας -κι εγώ πρώτος από όλους- πέφτουμε και στις δυο παγίδες. Είναι αναπόφευκτο στην εποχή που ζούμε και έτσι αφήνουμε πολλά κενά στα παιδιά μας. Είμαστε πολυάσχολοι για να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε πολλά καταναλωτικά προϊόντα γιατί αυτά διαφημίζονται και μας παρασύρουν. Έτσι καταντούμε κουρασμένοι και ανήμποροι στο τέλος της ημέρας να παρακολουθούμε «από μακριά» τα παιδιά μας να μεγαλώνουν χωρίς εμάς στο πλάι τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε όσο μπορεί ο καθένας μας να αφιερώνουμε λίγο περισσότερο  χρόνο στην ουσία της σχέσης μας με τα παιδιά μας . Αυτό έχουν ανάγκη τα παιδιά και όχι τα υλικά προϊόντα της τεχνολογίας που κατά κόρον τα φορτώνουμε. Ποιοτικό χρόνο κι ας είναι έστω κάποιες λίγες ώρες, λίγες στιγμές. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά πότε είσαι κοντά τους και πότε είσαι «αλλού»

Πληροφορίες για το βιβλίο

Η Πολυασχολούπολη και η Τεμπελοχώρα: Ένα τρυφερό παραμύθι για το νόημα της ζωής