Πήγαμε στο “όνειρο ενός τρελού” και ονειρευτήκαμε μαζί του

Πρώτη φορά επισκέφτηκα το θέατρο Μορφές Έκφρασης το απόγευμα της Κυριακής. Μικρό, εύκολα προσβάσιμο, συμπαθητικός χώρος. Λίγο άβολες καρέκλες. Το θέατρο πρακτικά γεμάτο, λίγες μόνο άδειες καρέκλες αλλά με καλή ορατότητα.

Εξαιρετικός ο Θωμάς Κινδύνης. Μου άρεσε πολύ και η σκηνοθεσία του έργου. Στην αρχή ο ήρωας μας έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει συναισθανόμενος την “γελοιότητα” του δηλαδή έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Ακολούθως ένα αναπάντεχο περιστατικό, η συνάντηση με ένα μικρό κορίτσι, θα τον αφυπνίσει από την κυνική αδιαφορία του για όλους και για όλα και τότε είναι που θα κοιμηθεί και δει “το όνειρο”. Το όνειρο αυτό θα μοιραστεί με μας τους θεατές και θα μας μεταφέρει στον παράδεισο, εκεί που όλοι οι άνθρωποι ζουν αρμονικά, αρμονικά με τη φύση, με τα ζώα και τα πουλιά, αρμονικά μεταξύ τους δίχως μίσος, ζήλια, αντιπάθεια, έριδες…σε μιαν άλλη γη…Και τότε θα καταλάβει ότι θέλει να ζήσει και θα αφυπνιστεί από τον λήθαργο στον οποίο ζούσε και θα αποφασίσει να ζήσει από την αρχή σωστά με αξίες, ιδανικά και αγάπη προς όλους.

Εκπληκτικός ο Θωμάς Κινδύνης στην περιγραφή του Παραδείσου. Μας πήγε εκεί και… μας άφησε με τη γλυκόπικρη θύμησή του έτσι ώστε να ξέρουμε τι χάσαμε , τι θα μπορούσαμε να έχουμε… και με το μήνυμα ότι θα μπορούσαμε και πάλι να το αποκτήσουμε….από εμάς εξαρτάται να το επαναφέρουμε.

Τροφή για σκέψη και όμορφα συναισθήματα. Αφυπνιστικό και αποκαλυπτικό.

Ευχαριστούμε ela mazi.
Ευχαριστούμε Θωμά Κινδύνη.
Ευχαριστούμε Ντοστογιέφσκι (γράφτηκε το 1877)