Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κουρκουμέλης μίλησε στο elamazi με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασής του, “Άσε κάτω τις Φράουλες”

Ο Γιάννης Κουρκουμέλης είναι θρέμμα της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης – Καρόλου Κουν και έκτοτε ως ηθοποιός έχει παίξει σε πληθώρα θεατρικών παραστάσεων με χαρακτηριστικούς ρόλους όπως του ΦΕΛΙΞ ΡΕΝΟΝΤΙΕ στην παράσταση “Το κοινό ταμείο” με συγγραφέα τον Λαμπί Ευγένιο σε παραγωγή του Κρατικού Θέατρου Βορείου Ελλάδος.

Ως σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων, παρουσίασε το θεατρικό μέρος του έργου του Γιάννη Χρήστου «Η κυρία με τη στρυχνίνη» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τους «Τρείς φόνους και μία βεντέτα», μονόπρακτη όπερα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η ανατρεπτική του παράσταση που φέρει τον τίτλο «Άσε Κάτω τις Φράουλες» αποτελώντας ελεύθερη σύνθεση κειμένων από τον μεγάλο ρουμάνο συγγραφέα Ευγένιου Ιονέσκο επανέρχεται στο θεατρικό σανίδι, αυτή τη φορά στην θεατρική σκηνή του Πολυχώρου Πολιτισμού Αθηναΐς για μόλις 4 παραστάσεις.

Με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα, συναντήσαμε τον σκηνοθέτη Γιάννη Κουρκουμέλη για να μάθουμε περισσότερα για την παράσταση.

1. Ο τίτλος της παράστασης «Άσε κάτω τις φράουλες» ενέχει μεγάλη δόση καυστικού χιούμορ. Πώς καταλήξατε σ’ αυτή την επιλογή; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης;

Η ανάγκη μας να βρούμε έναν τίτλο που να προέρχεται από τα κείμενα μας, να μην προδίδει την ουσία του παράλογου θεάτρου (έτσι όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε), ν’ ακούγεται ευχάριστα και να κρύβει μέσα της την δύναμη που δίνει η αοριστία στην ποίηση. Ωχ! το παράκανα;

2. Η παράσταση την οποία σκηνοθετείτε αποτελεί ελεύθερη απόδοση κειμένων από το συγγραφικό «οπλοστάσιο» του Ιονέσκο. Έχετε επικεντρωθεί σε συγκεκριμένα έργα, δεδομένου του μεγάλου αριθμού των θεατρικών του έργων, περίπου 26 στον αριθμό;

Ευτυχώς οι εμμονές του συγγραφέα είναι λιγότερες. Τις κυριότερες τις εντοπίσαμε σε μια διάταξη που ευνοούσε την προσπάθεια μας,  να τις αναδείξουμε, στα έργα  Φαλακρή Τραγουδίστρια,   Καρέκλες,  Το παιχνίδι της σφαγής και Ο χαμαιλέων του βοσκού.

3. Ποια στοιχεία από την φιλοσοφία του Ιονέσκο νιώθετε ότι «μιλούν» μέσα στη δική σας φιλοσοφία;

Ό,τι εμπεριέχει το Remixed Άσε κάτω τις φράουλες είναι ολότελα δικό μου. Είμαι εγώ, είναι ο τρόπος σκέψης μου αυτά που με απασχολούν και οι άμυνες μου. Αυτά που με τρομάζουν και ο τρόπος που τα ξορκίζω. Έχω και εγώ παθολογική διάθεση αντίστασης στην κατεστημένη λογική και ανοιχτά υπαρξιακά θέματα να λύσω. Ναι, με τρομάζει ο χρόνος και ο όχλος, τις περισσότερες φορές που συναντιέμαι μαζί τους τα χάνω. Ο μόνος τρόπος να παίρνω έστω μια ισοπαλία είναι να γράφω τουλάχιστον, έτσι καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει .

4. Το αδιέξοδο της επικοινωνίας ή όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος ο συγγραφέας «το να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα, να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό»  βρίσκονται στη βάση της φιλοσοφικής γραμμής του. Πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα αυτά σήμερα;

Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μου κάτι περισσότερο επίκαιρο. Ζούμε στην εποχή που οι ο δημόσιος διάλογος είναι ανύπαρκτος. Ακούμε και συμμετέχουμε σε παραληρηματικούς μονολόγους, αυτή είναι η κυρίαρχη μέθοδος επικοινωνίας. Πολιτικοί, διανοούμενοι και καλλιτέχνες (ιδιότητες που προάγουν τον κοινωνικό διάλογο) χρησιμοποιούν τόσο ξύλινα ελληνικά που θυμίζουν περισσότερο κατασκευαστές κομοδίνων.

5. Μας συστήνετε να αφουγκραστούμε την παράσταση σαν ένα όνειρο. Πώς συνδυάζεται η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του ονείρου με τις βαθυστόχαστες και αντισυμβατικές αντιλήψεις του Ιονέσκο;

Στο όνειρο κυριαρχεί η ελευθερία. Το υποσυνείδητο λειτουργεί ανεξάρτητα απ’ τη λογική και ανασύροντας εικόνες και  ήχους μας εμπλέκει στην ατμόσφαιρα του. Αυτή απολαμβάνουμε αυτή μας συγκινεί.

Στην εποχή μας η αφήγηση αποκτά περισσότερη ελευθερία και απαλλάσσεται απ’ την προηγούμενη υποχρέωση της για  αρχή μέση και τέλος. Ο θεατής παρακολουθεί την ιστορία μόνο όταν τον συγκινεί. Ο τρόπος που γίνεται αυτό δεν τον απασχολεί. Μπορεί να γίνεται με τη λογική και το υποσυνείδητο ταυτόχρονα. Η ποσόστωση, τουλάχιστον τη στιγμή της απόλαυσης, δεν τον ενδιαφέρει. Ίσως αργότερα στην ανάλυση το καταλάβει.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.