Ο εκδικητής-Αλλιώς τι μπορεί να κάνει κάποιος για το παιδί του

Στην αρχή η υπόθεση φαινόταν απλοϊκή. Μια τυπική ιστορία εκδίκησης με πολύ καράτε. Βέβαια, ακόμα και τότε μπορούσε κάποιος να καταλάβει και να νιώσει τον χαρακτήρα του Κουάν: τι θα πει να βλέπεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν, πώς είναι να μην έχεις πλέον να χάσεις τίποτε. Αργότερα όμως, άρχισε να αποκτά πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη και η ταινία «πήρε φωτιά» θα λέγαμε, με την απρόσμενη ανατροπή σχετικά με τον πραγματικό ρόλο του αντιπροέδρου (Μπρόσναν). Τελικά, συνειδητοποίησα ότι αυτή η ταινία μιλάει πολύ για το παρελθόν: το παρελθόν του αντιπροέδρου Χένεσι, το παρελθόν της γυναίκας του όπως και αυτό του ίδιου του Κουάν. Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα στην ταινία είναι ότι διαθέτει έναν (ευχάριστα) παλιομοδίτικο ρεαλισμό. Π.χ. στη σκηνή όπου ο Κουάν προσπαθεί να δωροδοκήσει τον αξιωματικό σκεφτόμαστε: μα τι κάνει το άτομο, είναι δυνατόν; Κι όμως, ένας φιλήσυχος άνθρωπος που απλώς θέλει δικαιοσύνη για το παιδί του κάτι τέτοιο θα έκανε. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται πολλές φορές από ανθρώπους με εξουσία, κάτι που ευτυχώς είναι πολύ σωστά δοσμένο μέσα στην ταινία χωρίς υστερίες και υπερβολές. Πολύ ταιριαστός ρόλος για τον Τσάκι Τσαν – κατάλληλος και για την ηλικία του. Η εκδίκησή του ήταν τέλεια. Φοβερή και η σκηνή όπου συναντάει τελικά τους δολοφόνους του παιδιού του. Συνολικά, υπήρχε πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στη δράση, την πολιτική ίντριγκα και την τραγικότητα των χαρακτήρων. Φυσικά, δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από τον άνθρωπο που μας έδωσε το Casino Royale.
Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.