Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: “Η παράσταση αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.”

Η πορείας της ηθοποιού Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και η σχέση της με το «Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα» είναι στενή και μακροτενής, αφού επί σειρά ετών συμμετέχει στις παραστάσεις του Θεάτρου που έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Αυτή την φορά θα ανακαλύψουμε την σκηνοθετική της σκοπιά, μιας και θα λάβει να ηνία της σκηνοθεσίας της νέας παράστασης που απευθύνεται σε παιδιά, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» που θα ανοίξει σε λίγες μέρες αυλαία στο ίδιο Θέατρο.

Την ρωτήσαμε για την παράσταση που συμμετέχει και τον Σαίξπηρ που φέτος έγινε ιδιαίτερα αγαπητός… Όλα στην συνέντευξη που ακολουθεί!

Δήμητρα Τσιαούση – Φέτος το Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα επιλέγει να παρουσιάζει έργα επηρεασμένα από τον Σαίξπηρ. Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με τον Σαίξπηρ και στις δυο σκηνές, την παιδική  και εφηβική;

Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου – Η ιδέα για ένα αφιέρωμα στον Σαίξπηρ κυοφορούσε λίγο πριν από το 2016(Χρονιά Σαίξπηρ ~ 400 χρόνια από τον θάνατό του), στο μυαλό του Νίκου Δαφνή που σκηνοθετεί τον Έμπορο της Βενετίας φέτος στην εφηβική μας σκηνή.

Οι μεγάλες επιτυχίες όμως των παραστάσεων της Γέφυρας εκείνης της χρονιάς και της επόμενης δεν μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, καθώς πήγαν επανάληψη.

Τώρα ήρθε η συγκυρία να κάνουμε αυτό που θέλαμε από καιρό.

Η επιλογή των έργων ήταν του Νίκου.

Δ.Τ. – .Η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» έχει παρουσιαστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2005 από το ΚΘΒΕ. Τι σας οδήγησε να «ζωντανέψετε» και πάλι το κείμενο του Γιάννη Καλατζόπουλου;

Κ.Σ. – Ό, τι οδηγεί τους καλλιτέχνες εδώ και 400 χρόνια να συνεχίζουν να ανεβάζουν Σαίξπηρ. Ο πάντα επίκαιρος λόγος του, η δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσεται στα έργα του και η αυθεντικότητα των χαρακτήρων του.

Το κείμενο του Γιάννη βασίζεται σε όλα αυτά και έχει και κάτι παραπάνω, απευθύνεται σε παιδιά μέσα από την αθώα ψυχοσύνθεση των ζώων.

Δ.Τ. – Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο παραδοσιακά αντίπαλα ζώα, ο σκύλος και η γάτα. Έχει κάποιο συμβολισμό η παρουσία τους στους ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;

Κ.Σ. – Αν και σε αυτή την ερώτηση πιο κατάλληλος για να μας απαντήσει θα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας θα προσπαθήσω να απαντήσω από την πλευρά του σκηνοθέτη που  «διάβασε» την παράσταση.

Το έργο του Γιάννη Καλατζόπουλου βασίζεται στην κεντρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και απευθύνεται σε παιδιά.

Ο  Γιάννης έφερε ένα κλασικό κείμενο του Σαίξπηρ στο  σήμερα και επέλεξε τα πιο δυνατά μηνύματα του έργου να ειπωθούν μέσα από το στόμα ανθρωπόμορφων ζώων, συνδυάζοντας έτσι τα χαρίσματα των ζώων με τις αδυναμίες των ανθρώπων. Ίσως γιατί τα ζώα έχουν μόνο ομορφιά μέσα τους και από τα στόματά τους οι ασχήμιες του κόσμου τούτου καταφέρνουν να γίνονται πιο κατανοητές στα παιδιά.

Το βασικό μήνυμα του έργου είναι το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και όλη η προκατάληψη γύρω από αυτήν.

Θεωρώ λοιπόν την επιλογή του Γιάννη να βάλει δύο ζώα που από τη «φύση» τους είναι «διαφορετικά» μεταξύ τους, πάρα  πολύ εύστοχη.

Δ.Τ. – Το κείμενο της παράστασης παρέχει πλούτο μηνυμάτων προς τον Θεατή, μικρό και μεγάλο. Ποια είναι τα νοήματα που προσδοκάτε να προσλάβουν οι θεατές μέσα από την παράσταση;

Κ.Σ. – Συνεχίζοντας την παράδοση της παιδικής σκηνής του θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα να καταπιάνεται με θέματα που σπάνια παραστάσεις για παιδιά αγγίζουν, το «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα» προβάλλει μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη ακόμη να αποδεχτεί το διαφορετικό.

Η παράσταση δεν αποσκοπεί στο να δώσει απαντήσεις, θέτει όμως προβληματισμούς για ζητήματα όπως ο ρατσισμός, το μπούλινγκ, οι διάφορες μορφές του φασισμού, η προκατάληψη, ο φόβος και αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.

Κλείνει με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα σε μεγάλους και μικρούς.

Δ.Τ. – Το τέλος αυτού του έργου μεταλλάσσεται αισιόδοξα για τις ανάγκες των μικρών θεατών, σε σχέση με το αρχικό Σαιξπηρικό κείμενο. Πιστεύετε ότι προσεγγίζει περισσότερο την κωμωδία ή την τραγωδία;

Κ.Σ. – Η παράσταση είναι καθαρό μιούζικαλ για παιδιά, με πολύ χορό και τραγούδι από τους εξαίρετους ηθοποιούς μας. Ως κύριο άξονα της κρατάει την βασική ιστορία του Σαίξπηρ παραλλάσσοντας φυσικά το τέλος της σε αισιόδοξο. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα δράμα.

Αντιθέτως τα παιδιά γνωρίζουν τον Σαίξπηρ μέσα από τη χαρά και την αφέλεια της νεότητας, μέσα από την τρυφερή ιστορία δύο ζώων που ερωτεύτηκαν, θέλουν να ζήσουν μαζί και προσπαθούν να το επιτύχουν με τη βοήθεια των φίλων τους.

Δ.Τ. – Πως βλέπετε εσείς τον χαρακτήρα του ήρωα που πλάθει στο έργο του ο Έλληνας συγγραφέας? Πως καταφέρνετε ως σκηνοθέτης να περάσετε τον τύπο αυτού του πολίτη στην σκηνή;

Κ.Σ. – Ο Ρωμαίος μας είναι ένας κλασικός Έλληνας ποιμενικός που ερωτεύεται μια γατούλα Αγκύρας.

Θα έλεγα ότι ουδεμία σχέση έχουν αυτά τα δύο πλάσματα δυστυχώς ή ευτυχώς με ενήλικες πολίτες της κοινωνίας μας.

Οι ήρωες είναι δυο νέοι που αγαπιούνται με άδολη αγάπη και φιλία και παλεύουν ενάντια στην εμπάθεια και την προκατάληψη. Συμβολίζουν την αγνότητα και την ομορφιά και αν έπρεπε να τους κατατάξω σε μια κατηγορία αυτή θα ήταν των παιδιών.

Δ.Τ. – Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν ρόλο μεταξύ της ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, ποιον θα διαλέγατε;

Κ.Σ. – Εδώ και είκοσι χρόνια είχα επιλέξει έναν ρόλο, αυτόν της ηθοποιού.

Τα τελευταία λίγα χρόνια ασχολούμαι και με την «κουζίνα» της δουλειάς ως βοηθός σκηνοθέτη & παραγωγής, διδασκαλία τραγουδιών και χορογραφίας παραστάσεων.

Το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα μου εμπιστεύτηκε και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Τους ευχαριστώ πολύ και για την πίστη τους σε μένα και για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που απλόχερα μου πρόσφεραν.

Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, στην περίπτωση που θα ‘πρεπε να διαλέξω έναν ρόλο, διαλέγω αυτόν του καλλιτέχνη χωρίς στεγανά.

Η τέχνη μας είναι μια μαγεία και θέλω να την ζήσω σε όλες τις εκφάνσεις της.