Έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια τις παραστάσεις της καταπληκτικής ομάδας Μαγικές Σβούρες σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη και έχουμε μείνει ενθουσιασμένοι.
Το ίδιο, αν και σε λίγο μικρότερο βαθμό, μας συνέβη και στη φετινή παράσταση στο θέατρο Αθηνά. Η ιστορία του Πήτερ Παν προσεγγίζεται με σεβασμό και ιδιαιτερότητα με μια μικρή προσαρμογή στο σήμερα και στα σημερινά χαμένα παιδιά. Πρόκειται βέβαια για μια μικρή υπενθύμιση και αλληγορία μέσα στο έργο και έτσι αυτό δεν παρερμηνεύει την αρχική ιστορία, που τα παιδιά την παρακολουθούν πολύ ευχάριστα.
Οι ηθοποιοί είναι αρκετά καλοί, ξεχωρίζει βέβαια ο Πήτερ Παν με τη ζωηράδα της κίνησής του, όπως άλλωστε επιβάλλει και ο ρόλος. Μας άρεσε πολύ και το κορίτσι που έκανε τη Γουέντυ καθώς και η ηθοποιός που ερμήνευε τη μητέρα των παιδιών. Ο κάπτεν Χουκ ήταν συμπαθής γενικά ενώ έκπληξη αποτέλεσε για μας το νεαρό κορίτσι που έκανε τη νεραϊδούλα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί άλλαζαν διάφορους ρόλους με επιτυχία και φυσικότητα.
Ο Δημήτρης Αδάμης μας καλωσόρισε όπως πάντα και μας κατατόπισε σχετικά με την παράσταση και το σχετικό βιβλίο που κυκλοφορεί.
Σε γενικές γραμμές περάσαμε όμορφα,όχι όμως τόσο πολύ όσο στον Πινόκιο.
Στο τέλος της παράστασης οι ηθοποιοί με μεγάλη προθυμία φωτογραφήθηκαν στο φουαγιέ με όλα τα παιδάκια.
Ευχαριστούμε το Έλα Μαζί!
Από τις χειρότερες παραστάσεις που έχουμε δει. Αδιάφορη και εντυπωσιακα βαρετή, χωρίς συνοχή. Μιάμιση ώρα χαμένη από τη ζωή μας.