Είδαμε τη παράσταση «ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ στο Θέατρο Ροές

γράφει η Δήμητρα Τσιαούση

Η «ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ παρουσιάζεται στο θέατρο Ροές σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη και με κεντρικούς πρωταγωνιστές την Ρούλα Πατεράκη και τον Νίκο Κουρή και σας μεταφέρουμε ό,τι αποκομίσαμε…

Ο ιερέας Φλυν και η αδερφή Αλούσιους, που προΐσταται εκκλησιαστικού σχολείου της Μονής του Αγίου Αθανασίου είναι τα δυο προπύργια της παράστασης πρεσβεύοντας διαφορετικά ιδανικά και δόγματα ζωής. Ο μεν ρηξικέλευθος και ανατρεπτικός, με επαναστατικές ιδέες για τα δεδομένα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και της Μονής ειδικότερα, δίνει έμφαση στην επικοινωνία και την φιλευσπλαχνία, η δε ηγουμένη με αναχρονιστικές αντιλήψεις και παραδοσιακά «πιστεύω» εμμένει στους τύπους δίχως να δέχεται καμία παρέκκλιση  από τον κανόνα.

Το μήλο της έριδος θα σταθεί ένα αγόρι-μαθητευόμενος και η ιδιαίτερη σημασία που λαμβάνει από τον ιερέα. Οι χαρακτήρες είναι τόσο καλά σκιαγραφημένοι που αντιλαμβάνεσαι ως θεατής καθ’ όλη την διάρκεια του έργου ότι δεν μπορείς να ενστερνιστείς αποκλειστικά την μια ή την άλλη άποψη, μα αμφιταλαντεύεσαι μεταξύ τους!

Ο αυταρχικός χαρακτήρας της ηρωίδας-ηγουμένης είναι καθηλωτικός. Η ερμηνεία της Ρούλας Πατεράκη μετουσιώνει όλο το βάθος και τις πλευρές του ρόλου με πειθώ και «καθαρότητα». Ερμηνείες, όπως αυτή, θυμίζουν στο θεατή ότι υπάρχουν μεγάλα ταλέντα με έμφυτο το θεατρικό χάρισμα, άξιες θαυμασμού.

Ο  Νίκος Κουρής εξαιρετικός στην απόδοση του ρόλου του, επιβλητικός στο ρόλο του πάστορα που κηρύττει ενώπιον Θεού και πιστών, στοχαστικός ως προς το ρόλο της εκκλησίας για την κοινωνία, «ανοιχτός» στο διάλογο με τους εκπροσώπους της, με μάτι φιλανθρωπίας και χέρι βοηθείας βρίσκεται αντιμέτωπος με το πεπαλαιωμένο και το κανόνα.

Είναι πράγματι τόσο πειστική η εικόνα που θέλουν να εξωτερικεύσουν με «νυχιά και με δόντια» οι δυο ήρωες; Κάθε θεατής έχει την ελευθερία να προσεγγίσει όποια θεωρία ή φιλοσοφία θεωρεί πιο αληθοφανή, μα αν αναλογιστώ το ίδιο, φοβάμαι ότι δεν μπορώ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση…Άλλωστε, τα επιχειρήματα υπέρ-κατά είναι ισχυρά τόσο για τον πάστορα όσο και την ηγουμένη.

Σκηνοθετικά, ο Απόλλων Παπαθεοχάρης έχει μεγαλουργήσει διαχωρίζοντας τη σκηνή σε δυο εμφανή επίπεδα, όπου το ένα οδηγεί στο γραφείο της ηγουμένης και το άλλο στον προαύλιο χώρο του σχολείου, ενώ το τρίτο επίπεδο στο κέντρο της σκηνής γίνεται ο «δρόμος» που θα χαράξει το ιερέας μέσω του κηρύγματος προς τους πιστούς. Επιβλητικό το δέντρο, δηλωτικό της εποχής του έργου, ιδιαίτερα καλαίσθητο…

Η εσωτερική δύναμη των δυο κεντρικών ηρώων στοχεύει στην μοναχή-δασκάλα, τη γνώμη της οποίας θέλουν και οι δυο να χαλιναγωγήσουν, με γνώμονα το «καλό» του μαθητή. Κατά μια έννοια, οι αμφιβολίες της μοναχής ταυτίζονται με αυτές του κάθε θεατή. Η Λίλα Μπακλεσή στάθηκε αντάξια στις απαιτήσεις του ρόλου της μοναχής, μας κέρδισε απόλυτα με την ερμηνεία της και αποδεικνύει ότι είναι αξιόλογη ηθοποιός που χρήζει της προσοχής μας στο μέλλον.

Είναι καλοδουλεμένη παράσταση σε όλο το σύνολό της και δεν αφήνει το ενδιαφέρον του θεατή να ατονήσει σε καμιά περίπτωση!

Πληροφορίες για τη παράσταση θα δείτε εδώ.