Είδαμε την παράσταση Οι Άθλιοι

Σήμερα παρακολουθήσαμε την παράσταση Οι Άθλιοι στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου της Οδού Πειραιώς.

Η διαχρονικότητα του έργου του Βίκτωρος Ουγκώ είναι αδιαμφισβήτητη όπως και το ότι το έργο αυτό έχει μεγάλη και κλασική αξία.

Προσωπικά δεν προτιμώ τις υπερπαραγωγές, η συγκεκριμένη όμως υπερπαραγωγή δεν έχει τίποτα το υπερβολικό, τίποτα το περιττό, τίποτα που να γίνεται στα πλαίσια εντυπωσιασμού.

Ένας ταλαντούχος πολυμελής θίασος μάς παρουσίασε την ιστορία του Γιάννη Αγιάννη εν μέσω των ταραγμένων κοινωνικών συνθηκών εκείνης της εποχής στη Γαλλία και στην Ευρώπη γενικότερα. 

Πόσες αλήθειες ακούστηκαν, πόσα λόγια μάς τροφοδότησαν με σκέψη, πόσες πράξεις σε αυτό το έργο αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και άλλες παράδειγμα προς αποφυγή. Χωρίς διδακτισμό, μέσα από την προσωπική πορεία του Γιάννη Αγιάννη μεταμορφωνόμαστε κι εμείς, σκεπτόμαστε βαθιά, κάτι μετακινείται μέσα μας.Υπάρχει καλύτερος σκοπός για το θέατρο;

Μία πολύ ωραία σκηνοθεσία, εντυπωσιακά σκηνικά, πολύ καλές ερμηνείες μάς κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό ήταν ότι παρά τη μεγάλη διάρκεια των δυόμιση περίπου ωρών δεν ακούγονταν τίποτα στην αίθουσα από τα παιδιά αφού όλοι ήμασταν απορροφημένοι.

Προσωπική μου άποψη το έργο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά στο τέλος του δημοτικού ,εφήβους και κάλλιστα σε ενήλικες.

Σπεύσατε λοιπόν, μη ξεχνάτε ότι το Θέατρο είναι παιδεία, μόρφωση, πολιτισμός και τέτοιες παραστάσεις μάς το θυμίζουν…