Ας γνωρίσουμε τη Κατερίνα Καραδήμα, εμπνεύστρια και σκηνοθέτη της παράστασης “ΚΟΙΤΑ”

 

• Πως μπορεί μια παράσταση να μιλήσει στα μικρά παιδιά, με

μηδαμινή, θεατρική εμπειρία;

Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι μεγάλη ευθύνη για εμάς. Να

αναλάβουμε να προσφέρουμε εμείς αυτή την πρώτη θεατρική

εμπειρία. Η αλήθεια μιας παράστασης όμως είναι ίδια και για

αυτούς που έχουν προηγούμενη εμπειρία και για αυτούς που δεν

έχουν. Η αλήθεια της συγκεκριμένης παράστασης εδώ,

επικοινωνείται με γνώριμες εικόνες και στιγμές της δικής τους

μικρής ζωής κι έτσι η πληροφορία είναι λίγο πιο εύκολη. Η

δυσκολία παραμένει πάντα ο τρόπος που θα περάσει η

πληροφορία.

 

• Τι προσπαθείτε να επικοινωνήσετε με την παράσταση που

επιμελείσθε με τίτλο κοίτα;

Μία σειρά από δράσεις, ήχους και εικόνες που εξιτάρουν τη

φαντασία του παιδιού . Το «κοίτα» είναι ένας γνώριμος ήχος από

το στόμα της μαμάς ή του μπαμπά ή ακόμα ακόμα και απο το

στόμα του παιδιού. Άρα πότε είναι κάτι πολύ δικό του, που δε

μπορεί να κρύψει την έκπληξή του και άλλοτε το χρειάζεται σα λέξη

για να μοιραστεί την έκπληξή του με κάποιον..

• Ποιο το μήνυμα της παράστασης;

Ότι ένα αντικείμενο δεν έχει μία χρήση, έχει πολλές . Αρκεί να τις

ανακαλύψεις. Και κατ’επέκταση μια εικόνα δεν είναι πάντα αυτό

που φαίνεται. Ψάχνοντας τι μπορεί να κάνεις με ένα αντικείμενο,

μια εικόνα, μια επιφάνεια ανακαλύπτεις πολλές διεξόδους και

λύσεις που δεν τις φανταζόσουν πριν. Παίζεις λοιπόν με όλη τη

σημασία της λέξης, πράγμα που τα παιδιά το γνωρίζουν καλά.

Αυτό που δίνει η παράσταση είναι να πάει τη φαντασία λίγο πιο

πέρα και να γεννήσει νέους στόχους..

 

• Ποια ιδέα σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με παραστάσεις που

απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά;

Η βρεφική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου «’Ελα έλα»

πριν από χρόνια, που με σημάδεψε καλλιτεχνικά και με προέτρεψε

να βάλω στόχο να ασχοληθώ με αυτό το είδος. Μετά μια σειρά

από άλλες εμπνεύσεις όπως άλλες παραστάσεις στο εξωτερικό,

ιδέες από μικρά παιδιά που προέκυπταν μέσα από το θεατρικό

παιχνίδι στο μάθημα και από την ίδια μου την κόρη που είναι 17

μηνών.

 

• Τα παιδιά αυτής της ηλικίας πως ανταποκρίνονται στη παράσταση;

Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω πόσο δυνατό εργαλείο είναι αυτό

που λέμε θέατρο. Η ανταπόκριση είναι συγκινητική όταν βλέπεις

μωρά να ανοίγουν λίγο το στόμα και να γουρλώνουν τα μάτια και

μπροστά τους να περνάνε θεατρικές εικόνες με χρώματα και φώτα.

Θα μιλήσουν, θα βγάλουν ήχους, θα κουνήσουν τα χέρια τους , θα

γελάσουν, θα σιωπήσουν ή θα κλάψουν. Το μαγικό είναι ότι όλες

οι αντιδράσεις τους γίνονται μέρος της παράστασης.

• Θυμάστε κάποια αντίδραση αξιομνημόνευτη;

Το παιδάκι που είδε όλη την παράσταση όρθιο και φώναζε με

ενθουσιασμό τα χρώματα που έβλεπε να αλλάζουν στη λάμπα της

παράστασης μέχρι να τελειώσει η σκηνή.

 

• Ξέρουμε ότι διαθέτετε τρεις ιδιότητες, δηλαδή είστε ηθοποιός,

σκηνοθέτης και εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού.Ποια ιδιότητα

σας επηρέασε ώστε να ασχοληθείτε με το θέατρο για βρέφη?

Και οι τρεις. Η μία ιδιότητα συμπλήρωνε τις άλλες και νοιώθω

τυχερή που τις είχα ως εφόδια γιατί ο δρόμος του να πείσεις ένα

μωρό δεν είναι εύκολος. Η όλη παράσταση είναι ένα παιχνίδι και

όταν παίζεις δοκιμάζεις πράγματα ως ηθοποιός που έρχεται η

ιδιότητα του εμψυχωτή να σου θυμίσει την αλήθεια και τον

αυθορμητισμό των παιδιών και όλο αυτό που δοκιμάζεις, να βγεις

απ’έξω να το δεις σκηνοθετικά. Δεν αρκούν όμως οι ιδιότητες ενός

μόνο ανθρώπου αν δεν έχεις ανθρώπους συνεργάτες να

πιστέψουν το ίδιο με εσένα το όλο concept. Την παράσταση δεν

την έκανα μόνη μου. Δουλέψαμε με την σκηνογράφο της

παράστασης, τη Λίλη Κυριλή που έφτιαξε ένα εικαστικό τοπίο

έκπληξη σε σχέση με την αρχική εικόνα του σκηνικού και μου

δημιούργησε με τα αντικείμενά της, ζωντανούς παρτενέρ επί

σκηνής.

 

• Από το μικρό θέατρο Αγρινίου… στο θέατρο Πόρτα της Αθήνας.

Ήταν μεγάλο βήμα για εσάς?

Ναι ήταν. Πάντα έβλεπα τις δουλειές του Πόρτα και πίστευα πολύ

στον τρόπο που απευθύνεται θεατρικά στα παιδιά. Η προσέγγιση

αυτή μου ταίριαζε και την δούλευα μέσα από άλλο δρόμο, λίγο

πιομακριά από την Αθήνα, στο Αγρίνιο. Το μικρό θέατρο φτιάχτηκε

με πολλή αγάπη στο Αγρίνιο και εξακολουθεί να δραστηριοποιείται

μέσα από εργαστήρια και παραστάσεις. Σκέφτομαι τώρα ότι εγώ

την ίδια δουλειά έκανα πάντα.Το θέατρο που μου αρέσει να

κάνω.Απλά δεν ήταν στην Αθήνα. Χιλιομετρικό ήταν το θέμα. Ίσως

να χρειάζεται, καμιά φορά, να πας μακριά να πάρεις φόρα για ένα

μεγάλο βήμα όπως είναι το Πόρτα.