Με ένα αναπάντεχο χαμόγελο της τύχης, βρέθηκα με μια πρόσκληση για το έργο “Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν” ή αλλιώς “Φονικό στην εκκλησιά” στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης στην Πεσμαζόγλου.
Δευτέρα βράδυ και μετά από μια φορτωμένη μέρα, οι αντοχές μου υποχωρούσαν σταδιακά. Πώς όμως θα μπορούσα να μην αδράξω την ευκαιρία να δω τη μεταγραφή για δύο πρόσωπα του “Murder in the cathedral” του T.S.Elliot σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη; Επιπλέον μιλάμε για τη συνάντηση δύο κορυφαίων θεατρανθρώπων: της Ρούλας Πατεράκη και του Γιώργου Νανούρη υπό τη σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη. Και φυσικά το Θέατρο Τέχνης είναι από μόνο του μια εγγύηση ποιότητας. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, έσπευσα.
Το έργο αφηγείται την αληθινή ιστορία του Τόμας Μπέκετ που δολοφονήθηκε στην ίδια του την εκκλησία παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1170. Και η παράσταση; Σίγουρα η μεταφορά της λογοτεχνίας στο θέατρο είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, όμως οι παράλληλοι μονόλογοι που παρακολούθησα με προσοχή μου φαίνονταν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ακατάληπτοι και κουραστικοί. Οι δύο ερμηνευτές έκαναν ό,τι μπορούσαν, όμως το κείμενο δεν τους βοηθούσε. Τελικά από όλη την παράσταση το μόνο που μου έμεινε ήταν δύο εικόνες: το άγαλμα που γεμίζει αίμα και το γυμνό στήθος της γυναίκας.
Διάβασα κριτικές που διχάζονται στα δύο άκρα ανάμεσα στο αριστούργημα και το κακό. Εγώ απλά θα έλεγα ότι είναι μια παράσταση που δεν με άγγιξε και δε θα την πρότεινα. Η επιλογή είναι δική σας.
Mάλλον πρόκειται για ιδιαίτερα βαριά(έως ασήκωτη) κουλτούρα…
Απο τον τιτλο και μονο λες οτι ειναι συγκλονιστικο απο την περιγραφη σου …… Αστο καλυτερα
Εγω θα πρότεινα να μην στεκόμαστε τόσο στον τίτλο ενός έργου, όσο στις επώνυμες κριτικές που γίνονται από ανθρώπους με ταυτότητα…και φυσικά δεν αναφέρομαι στις κριτικές του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ (που μάλλον σε αυτές αναφέρεται η ΓΕΩΡΓΙΑ) που σε αρκετές περιπτώσεις είναι ανώνυμες και καθοδηγούμενες.
Κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη, εφόσον είναι επώνυμη και τεκμηριωμένη.