Πήγα στην ΟΛΕΑΝΝΑ στο θέατρο OLVIO.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά- Κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη
Επιμέλεια Κίνησης: Νατάσα Παπαμιχαήλ
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα.
Βοηθός σκηνοθέτη: Έμμα Μαυρέλη
Με τους: Δημήτρη Πετρόπουλο και Ντάνη Γιαννακοπούλου
Και πρέπει να πω πως… Παρακολούθησα μια παράσταση εξαιρετική που με επηρέασε συναισθηματικά και νοητικά.
Στην “Ολεάννα” του Μάμετ, πρωταγωνιστούν δύο χαρακτήρες, ένας άνδρας και μία γυναίκα και ό,τι θα δούμε και θα ακούσουμε από εκείνους, μπορεί να μεταφράζεται με δύο διαφορετικούς τρόπους. Η Carol (Ντάνη Γιαννακοπούλου), μια αδύναμη φοιτήτρια με χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά θέληση για μάθηση και “καμουφλαρισμένες” δυνατότητες επισκέπτεται έναν από τους καθηγητές του Πανεπιστημίου (Δημήτρη Πετρόπουλο) στο γραφείο του για να συζητήσουν για τον χαμηλό βαθμό που πήρε στο γραπτό διαγώνισμα του μαθήματός του. Εκείνος, που αρχικά θα προσπαθήσει να την αποφύγει, βλέποντας την επιμονή της νεαρής, λάτρης -όπως φαίνεται- του παιδαγωγικού του ρόλου και της θέσης του σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, αλλά και δείχνοντας να έχει συνείδηση της υποχρέωσής του να εμφυσήσει ουσιαστικές γνώσεις στους φοιτητές του, θα της προτείνει κατ’ εξαίρεση να τη βοηθήσει. Αυτή η πράξη που αρμόζει σε πατρική φιγούρα δείχνει να ξαφνιάζει, ωστόσο να χαροποιεί την Carol. Αυτή όμως είναι μόνο η αρχή …
Η συνέχεια έχει να κάνει με την κατάχρηση εξουσίας από τους κατόχους της «έδρας», τα λεπτά όρια ανάμεσα στο τι είναι πολιτικά ορθό και τι όχι, στο εγώ και στο εσύ, τη σύγκρουση συμφερόντων, την ανάγκη κυριαρχίας του ενός πάνω στο άλλο.
Με λίγα λόγια, προετοιμαστείτε για μια παράσταση που θα σας βάλει ως θεατή σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις καθώς θα σας καλέσει να πάρετε τον ρόλο του δικαστή.
Από την αρχή του έργου, και χωρίς ακόμα να έχω καταλάβει που ακριβώς το πήγαινε, βρήκα τον εαυτό μου να προβληματίζεται για το σύστημα εκπαίδευσης, τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ σπουδαστών και διδασκόντων. Αρχικά μάλιστα έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της φοιτήτριας… Πόση ανακούφιση… για τις τόσες φορές που και εγώ ένιωσα ότι δεν καταλαβαίνω… που ένιωσα ότι η «τροφή» έπρεπε να φαγωθεί αμάσητη στα 25+ χρόνια που συμπλήρωσα στα θρανία!
Στην πορεία είδα τις σχέσεις εξουσίας να αλλάζουν, τη φοιτήτρια να μεταλλάσσεται και να διεκδικεί μερίδιο εξουσίας… Το ηθικό βάρος του «ψέματος» με σόκαρε, κατά πόσο όμως τελικά ήτανε ψέμα; Κατά πόσο αυτή η έκρηξη οργής, η ανάγωγη και μωροφιλόδοξη επίθεση στην όποια εξουσία (πολύ κοινή στα σημερινά πανεπιστημιακά ιδρύματα αλλά και σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης) ήταν η δική της – ή και η μοναδική- αλήθεια;
Γι’ αυτό και… όποιον και να υποστηρίξεις… κάνεις λάθος. Γιατί ίσως τα κοινά τους είναι περισσότερα από αυτά που τους διαφοροποιούν… οι ανασφάλειες, η δίψα για εξουσία, τα τραύματα… Όσο παρακολουθούσα περνούσε από το μυαλό μου ότι κάτι δεν είχα σκεφτεί… Και όταν επέστρεψα σπίτι το έργο συνέχισε να «δουλεύει» μέσα μου.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως αξίζει να μπει κανείς στην αίθουσα απομακρύνοντας κάθε τάση υπεράσπισης του ενός ή του άλλου ήρωα για να απολαύσει ακριβώς αυτή την αναζήτηση της αλήθειας και το ανοικτό αυτό πεδίο σκέψης που τόσο γλυκά με «βασάνισε» και εμένα.
Αξίζει να πάει κανείς χωρίς να περιμένει κάτι ιδιαίτερο και να αφεθεί να τον συνεπάρουν οι δυνατοί διάλογοι και οι ηθοποιοί που διαχειρίζονται άριστα το χώρο και το χρόνο πάνω στη σκηνή. Προσωπικά, ούτε για μια στιγμή, ούτε καν όταν όταν άλλαζε το σκηνικό, δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου..( Μου άρεσε ιδιαίτερα το παιχνίδι με το φωτισμό που άφηνε κάποια πράγματα να φαίνονται παρότι πρακτικά τα «έκρυβε»).