Επιτυχημένα σύγχρονες και απολαυστικές οι Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη!

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τα θέματα του Αριστοφάνη είναι διαχρονικά αλλά το χιούμορ του είναι επίκαιρο. Έχει να κάνει με πρόσωπα και πράγματα της εποχής του.

Και το είδος του είναι κωμωδία. Πρέπει ο θεατής να γελάσει. Συμπέρασμα αναπόδραστο: για να μεταφερθεί στο σήμερα χρειάζεται διασκευή. Και διασκευή δύσκολη και απαιτητική γιατί πρέπει να επικαιροποιεί τις χιουμοριστικές ατάκες χωρίς να τις ευτελίζει. Και βάλτε και στην εξίσωση άλλη μια μεταβλητή: η διασκευή πρέπει να γίνει για παιδικό κοινό.

Είναι τόσο δύσκολο στοίχημα αυτό να κερδηθεί που πήγα μαζί με τον 8χρονο γιο μου στην παράσταση “Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” με μπόλικη επιφυλακτικότητα. Στην καλύτερη περίπτωση το παιδί δεν θα καταλάβαινε και πολλά. Στη χειρότερη θα χασμουριόταν από βαρεμάρα.

Κάθε άλλο. Η αρχική διασκευή του Δημήτρη Ποταμίτη των 4 έργων (Ειρήνη, Πλούτος, Όρνιθες, Αχαρνής) υποδειγματική. Σύντομη, μεστή, εύστοχη και πιστή στα διαχρονικά μηνύματα που λέγαμε πριν. Όμως δυστυχώς ο Δημήτρης Ποταμίτης έκανε τη διασκευή πριν πάνω από 40 χρόνια. Οπότε τι γίνεται με τα αστεία που περιμένουν τα παιδιά για να γελάσουν; Μια χαρά. Γιατί εδώ μπαίνει η Νανά Νικολάου που διασκεύασε / απέδωσε τη διασκευή του Δημ. Ποταμίτη διανθίζοντάς την με αστεία γραμμένα για παιδιά σημερινά. Το αποτέλεσμα είναι απλά ε κ π λ η κ τ ι κ ό.

Και είχε και διαδραστικό κομμάτι. Και τα παιδιά γέλασαν, κατάλαβαν και πέρασαν καλά για δύο ώρες (από μόνο του άθλος αυτό).

Επιπλέον bonus: τα παιδιά έρχονται σε πρώτη επαφή με τον Αριστοφάνη σαν κάτι ζωντανό και ενδιαφέρον. Για αρχαίο συγγραφέα, το πλέον ζητούμενο, νομίζω.

Κι όταν θ’ ακούσουν ότι κάποια στιγμή στο σχολείο θα κάνουν και αρχαίο δράμα, μπορεί και να θυμηθούν αυτό που είδαν στα 8-10 τους και να μην βογγίξουν από απελπισία.

Εν κατακλείδει, πολλά τα συν. Να πάτε!