giorgos
Επιμέλεια: Ελένη Βενετσάνου
«Το Φάντασμα του Κάντερβιλ» του Όσκαρ Ουάιλντ σε μετάφραση – διασκευή Άνδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη, επιστρέφει στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Βεάκη σχεδόν δέκα χρόνια μετά το πρώτο πολύ επιτυχημένο ανέβασμά του.
Εμείς συναντήσαμε τους ηθοποιούς της παράστασης και μας μίλησαν για αυτήν!
Ελένη Βενετσάνου: Μια σύντομη περιγραφή της παράστασης μέσα από τα δικά σας ματιά….
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΣΑΒΒΑΚΗ – Λουκρητία Όουτις : Μια οικογένεια Αμερικανών μετά το Κραχ μεταναστεύει στην Αγγλία! Θα κατοικήσουν εναν πύργο- στοιχειωμένο! Δεν πιστεύουν σε φαντάσματα, είναι μοντέρνοι, τζαζίστες, ζωηροί, αναζητούν διαρκώς απαντήσεις & θέτουν ερωτήματα, παίζουν, μελετούν, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, παρατηρούν τη φύση, εκφράζουν την άποψή τους κι ας διαφέρει από την κραταιά. Ώσπου ο φόβος της απώλειας τούς αποκαλύπτει ένα νέο τρόπο να ακούνε το “άλλο”! Λάιβ μουσική, χορός, προσομοίωση βωβού κινηματογράφου, γκαγκς, οπτικά εφφέ συμβάλλουν στην σκηνική απόδοση.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ – Σερ Σάιμον Κάντερβιλ: Η εκκεντρική οικογένεια του Αμερικανού πρέσβη κ.Όουτις στην Αγγλία καταφτάνει στο πύργο που μόλις έχει αγοράσει… μαζί όμως με τον πύργο εκτός από την οικονόμο κ.Άμνεϊ αποκτά και ένα φάντασμα, τον Σερ Σάιμον Κάντερβιλ, παλαιό ιδιοκτήτη του πύργου που βρίσκεται εκεί για 300 χρόνια, εκπληρώνοντας μια κατάρα που τον κρατά φυλακισμένο και αναγκασμένο να εμφανίζεται και να τρομάζει τους επισκέπτες και τους ενοίκους του πύργου μέχρι κάποιος να τον αγαπήσει πραγματικά! Η συνάντηση της οικογένειας με το φάντασμα και τα νέα ήθη που αυτή φέρνει από την Αμερική προκαλούν ανατροπές και απόλυτο εκνευρισμό στον Σερ Σάιμον…η οικογένεια δεν φοβάται το φάντασμα και μάλιστα το θεωρεί παλιομοδίτικο και αυτό ακυρώνει την ύπαρξη του…
ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ – Κυρία Άμνεϊ: Η παράσταση επιχειρεί να διαπραγματευτεί το θέμα του φόβου και της αγάπης μέσα από την ιστορία της οικογένειας Όουτις που έρχεται από την Αμερική και εγκαθίσταται σε έναν παλιό πύργο της αγγλικής επαρχίας, στοιχειωμένο από το φάντασμα του Σερ Σάιμον Κάντερβιλ. Η συνάντηση αυτών των δύο διαφορετικών κόσμων οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Ελένη Βενετσάνου: Τι θα πάρει ένα παιδί μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΣΑΒΒΑΚΗ – Λουκρητία Όουτις: Αχαρτογράφητο το τι αντλεί ο καθένας μας απ’ το καθετί! Ωστόσο το Θέατρο εξακολουθεί να μας παρέχει ένα βίωμα ζωντανό, κοινοτικό, παμπάλαιο, απ’ όταν η Δημοκρατία & η Πόλη αλληλοπροσδιορίζονταν, ανάγωντάς το σε χώρο εκπαίδευσης & κοινωνικοπολιτικής ώσμωσης. Βίωμα πολύτιμο νομίζω, σε μια εποχή διαμεσολαβημένης απομόνωσης, η οποία κατασκευάζει μοναχικούς καταναλωτές αντί για πολίτες. Εδώ ο θεατής συναντά & ένα “φάντασμα”, έτοιμο να αποδομηθεί για χάρη της συμφιλίωσης με τον εαυτό & τους άλλους.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ – Σερ Σάιμον Κάντερβιλ: Το παλιό και το νέο παλεύουν για να κυριαρχήσουν στον πύργο των Κάντερβιλ… καταλαβαίνουμε ότι για τον Όσκαρ Ουάιλντ δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες…το νέο και το παλιό έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα… και ιδανικά θα πρέπει να πορεύονται παρέα. Επίσης ο φόβος είναι επιλογή και μπορεί εύκολα να εξαλειφθεί… είτε ο φανταστικός φόβος είτε ο υπαρκτός φόβος… Κεντρικός πυρήνας της παράστασης είναι η στάση μας απέναντι στους φόβους μας… όταν τους πλησιάζουμε με λογική, ευαισθησία και αγάπη λειτουργούν σαν βοηθοί και όχι σαν εμπόδια.
ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ – Κυρία Άμνεϊ: Έντονα συναισθήματα , όπως είναι ο φόβος και η αγάπη, βιώνουν όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις ηλικίες. Ίσως, όμως, όταν είμαστε παιδιά, όλα να μας φαίνονται μεγαλύτερα και πιο δύσκολα να τα αντιμετωπίσουμε. Με την παράσταση αυτή προσπαθούμε να παρουσιάσουμε μια ιστορία διαφορετικών ανθρώπων που ο καθένας βιώνει και διαχειρίζεται τα συναισθήματά του με διαφορετικό τρόπο, ελπίζοντας ότι αυτή θα σταθεί αφορμή για ένα παιδί να ταυτιστεί ή να αναλογιστεί πάνω στα δικά του συναισθήματα.
Ελένη Βενετσάνου: Ποιά είναι η αίσθηση που αφήνει στους ηθοποιούς μια παράσταση με θεατές τα μικρά παιδιά;
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΣΑΒΒΑΚΗ – Λουκρητία Όουτις: Μεγαλύτερος βαθμός εγρήγορσης, καθώς στην παιδική μας ηλικία δεν έχουμε ακόμα ενστερνιστεί εξολοκλήρου τα συμπεριφορικά “πρέπει” και τα επιβαλλόμενα κοινωνικά πλαίσια, άρα είμαστε και πιο αυθόρμητοι & πηγαίοι ως προς την πρόσληψη & τις αντιδράσεις μας απέναντι σε ένα πολύπλοκο ερέθισμα, όπως το θέατρο! Μεγάλη αίσθηση ευθύνης, καθώς μέσω του θεάτρου προτείνεται πνευματική & αισθητική τροφή στους Πολίτες του αύριο. Αίσθηση σεβασμού και “συνωμοσίας” γιατί παίζεις μπροστά στους κατεξοχήν “παίκτες”!
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ – Σερ Σάιμον Κάντερβιλ: Η πρωταρχική αίσθηση που διαπερνά τις παραστάσεις που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά είναι η χαρά του να συνδέεσαι με τους μικρούς αυτούς ανθρώπους και να βιώνεται παρέα μια ιστορία. Κρύβει εκπλήξεις για τις αντιδράσεις και πως κάθε παιδί αντιλαμβάνεται το έργο και τους χαρακτήρες. Σίγουρα έχει αγωνία για το αν θα καταφέρεις να τους παρασύρεις στο όνειρο… Έχει ικανοποίηση και βαθιά συγκίνηση όταν στην επαφή μετά το τέλος με του μικρούς θεατές δεν υπάρχουν λόγια ..μόνο χαμόγελα, αυθόρμητες αγκαλιές και άφθονη αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ – Κυρία Άμνεϊ: Η επικοινωνία των ηθοποιών με τους θεατές μέσω της παράστασης είναι ο απώτερος σκοπός όλων των θεατρικών παραστάσεων. Όταν, όμως, θεατές είναι μικρά παιδιά, η επικοινωνία αυτή παίρνει διαφορετικές μορφές πολλές φορές, συνήθως με μεγαλύτερη αμεσότητα και γενναιοδωρία, αφήνοντας, έτσι, στον ηθοποιό μια αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης.
Ελένη Βενετσάνου: Ποια θεωρείτε είναι η διαφορά στην υποκριτική τέχνη των ηθοποιών του παιδικού θεάτρου από το θέατρο των ενηλίκων;
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΣΑΒΒΑΚΗ – Λουκρητία Όουτις: Δεν γνωρίζω! Νομίζω πως οι κώδικες της συγκεκριμένης παράστασης θα παρέμεναν οι ίδιοι ακόμα & αν ήταν βραδινή. Το κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ, όταν πρωτοεκδόθηκε σε περιοδικό, απευθυνόταν σε ενηλίκους. Η παράστασή μας αφορά νομίζω, όποιον φοβάται. Κι αυτό είναι το κοινό βίωμα όλης της ανθρωπότητας, καθώς όπως σημειώνει ο Μ. Ρεκαλκάτι, όλες/οι έχουμε από πολύ νωρίς μια κοινή εμπειρία, αυτή της γοερής έκκλησης για βοήθεια μέσα στο σκοτάδι, ως βρέφη σε έναν άγνωστο κόσμο.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ – Σερ Σάιμον Κάντερβιλ: Βασικό γνώρισμα του σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Δεγαΐτη και της Άνδρης Θεοδότου που διασκεύασε για την σκηνή την ιστορία του Όσκαρ Ουάιλντ είναι ότι οι παραστάσεις τους που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο ακριβώς με αυτές που απευθύνονται σε ενήλικες. Η αντιμετώπιση είναι η ίδια η προετοιμασία και η διαδικασία της πρόβας ακριβώς η ίδια καθώς και η ανάγκη του καθένα μας να υπηρετήσει το έργο και την παράσταση όσο καλύτερα μπορεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ – Κυρία Άμνεϊ: Στο θέατρο για παιδιά γίνονται διαφορετικές επιλογές από αυτές που γίνονται στο θέατρο για ενήλικες, όπως π.χ. το έργο που θα επιλεγεί ή οι ιδέες που θα φωτιστούν ή ο τρόπος που αυτές θα σχολιαστούν. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τον τρόπο που ένας ηθοποιός θα χειριστεί τα εκφραστικά του μέσα ή θα χρησιμοποιήσει τα υποκριτικά του «εργαλεία», όπως το σώμα και τη φωνή του ή τα βιώματά, το χιούμορ και τη φαντασία του. Ο υποκριτικός κώδικας είναι κοινός, με πολλές επιλογές, και κάθε φορά διαλέγεις τον καλύτερο και πιο συμβατό με την αισθητική της παράστασης τρόπο να τον αξιοποιήσεις, χωρίς να έχει κάποια σημασία αν πρόκειται για θέατρο για παιδιά ή για ενήλικες.
Ελένη Βενετσάνου: Μοιραστείτε μαζί μας ένα αστείο περιστατικό που συνέβη την ώρα της πρόβας;
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΣΑΒΒΑΚΗ – Λουκρητία Όουτις: Οι συνάδελφοι & οι συνεργάτες σε αυτή τη δουλειά είναι τόσο ευφάνταστοι & δημιουργικοί. Το περιβάλλον αγαπητικό. Κι έπειτα ο κόσμος του παραδοξολάγνου Ουάιλντ! Ιδανικό σετ για αστεία. Ξάφνου εμφανίζεται κάποιος συμπαίκτης φορώντας παράδοξα ένα prop που βρήκε στα παρασκήνια, τσοκαράκια στα πόδια ενός “γέροντα”, απροσδόκητοι ήχοι, χιουμοριστική λεξιπλασία, μηνύματα για να ξεκινήσεις τη μέρα γελώντας, “λάθη” που γεννούν απροσδόκητες, απιθανοφανείς στιγμές! Δράση που κόβεται γιατί κάποιος πάνω ή γύρω απ’ τη σκηνή ξεκαρδίζεται στα γέλια!
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ – Σερ Σάιμον Κάντερβιλ: Συμβαίνουν πολλά αστεία περιστατικά κάθε μέρα στην πρόβα μιας και δομικό στοιχείο της είναι η ελευθερία και η ανάγκη για παιχνίδι, ανακάλυψη και επικοινωνία. Η πιο αστεία στιγμή είναι όταν οι ηθοποιοί αλλάζουμε ρόλους και δοκιμάζουμε να παίξουμε τους ρόλους των συμπαικτών μας με αρκετά στοιχεία μίμησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ – Κυρία Άμνεϊ: Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Θεάτρου Βεάκη για να πάω στην πρόβα, βλέπω μαζεμένους στο φουαγιέ το σκηνοθέτη της παράστασης και κάποιους συνάδελφους ηθοποιούς και ακούω το σκηνοθέτη να λέει: «Σταματήστε να γελάτε, γιατί έρχεται η κυρία Άμνεϊ». Νόμιζα ότι κάνει πλάκα με το γεγονός ότι ο ρόλος μου, η κυρία Άμνεϊ, είναι η Αγγλίδα οικονόμος του πύργου, που στην αρχή του έργου εμφανίζεται ψυχρή, απόμακρη και αρκετά αυστηρή. Αντέδρασα στο σχόλιο και μου απάντησαν σύσσωμοι όλοι ότι ουδέποτε ειπώθηκε κάτι τέτοιο! Ο σκηνοθέτης είχε πει «Σταματήστε να γελάτε, γιατί μεγαλώνουμε», σε σχέση με την κουβέντα που είχαν εκείνη τη στιγμή, κι εγώ άκουσα κάτι άλλο, όπως και στο έργο η κυρία Άμνεϊ «ακούει» διάφορα μυστήρια πράγματα μέσα στον πύργο!
(Μπορείτε να απολαύσετε την παράσταση «Το Φάντασμα του Κάντερβιλ» κάθε Κυριακή στο θέατρο BEAKH και να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ)
