Μαριβίτα Γραμματικάκη: “Να φύγουν από το «εγώ»… και να πάνε στο «εμείς»”

Επιμέλεια συνέντευξης: Ξανθή

Συνέντευξη από την συγγραφέα Μαριβίτα Γραμματικάκη με αφορμή το παραμύθι «Κάποτε ένα σύννεφο» από τις εκδόσεις Καλέντη.

Η νέα άφιξη της εβδομάδας η συγγραφέας Μαριβίτα Γραμματικάκη της οποίας δημιουργία είναι το βιβλίο «Κάποτε ένα σύννεφο» από τις εκδόσεις Καλέντη. Διαβάζοντας αυτό το ενδιαφέρον παραμύθι, θέλαμε να ανακαλύψουμε περισσότερα για την ίδια, την πηγή έμπνευσής της, το νόημα της ζωής και πολλά ακόμα στην συνέντευξη που παραχώρησε στην Ξανθή.

Ξανθή – Ποια είναι η πηγή έμπνευσης ενός συγγραφέα παιδικών βιβλίων;

Μαριβίτα Γραμματικάκη – Πιστεύω πως οτιδήποτε δημιουργεί συγκίνηση, μπορεί να είναι αφορμή για να γεμίσει μια λευκή σελίδα ένας συγγραφέας. Για μένα προσωπικά, το γράψιμο ενός παραμυθιού ή μιας ιστορίας γενικότερα, ήταν και είναι ακόμα και σήμερα ένας τρόπος επικοινωνίας. Μία λέξη, ένας ήχος, μία εικόνα είναι αρκετά για να γίνει η αρχή του « Μία φορά και έναν καιρό»

 

Ξανθή – Ποια η δική σας πηγή έμπνευσης για το νέο σας βιβλίο «Κάποτε ένα σύννεφο»

Μαριβίτα – Η εσωτερική συναισθηματική σύγκρουση που είχα κάποτε με μία πολύ αγαπημένη μου φίλη και δεν είχα τρόπο να την εκφράσω. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Δεν ήθελα να την πληγώσω, μα έπρεπε να βρω οπωσδήποτε έναν τρόπο εκτόνωσης και έκφρασης φυσικά. Έτσι μετέφερα όλο αυτόν τον όγκο συναισθημάτων, σε ότι πιο μικρό, ευαίσθητο και ευάλωτο που υπάρχει, που είναι μία σταγόνα.

Ξανθή – Ποιες αξίες θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο σας στους μικρούς αναγνώστες;

Μαριβίτα – Θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά να ακούνε τις επιθυμίες των άλλων και να τις σέβονται, χωρίς να νιώθουν ότι θίγεται η δικη τους αξία, ασφάλεια ή ελευθερίς. Να φύγουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, από το «εγώ», να πάνε στο «εσύ» και φυσικά στο «εμείς» Να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η αγάπη και πόση δύναμη έχει. Ξέρω πως ακούγεται πολύ προφανές και τετριμμένο, αλλά αυτή είναι η ουσία της ζωής και δεν μπορώ να την παρουσιάσω αλλιώς.

Ξανθή – Κάθε τι νέο θεωρείται πως δίνει νόημα στη ζωή μας, εξού και η ανησυχία της σταγόνας του βιβλίου;

Μαριβίτα – Σίγουρα κάθε τι καινούργιο ξυπνάει το ενδιαφέρον. Ειδικά στα παιδιά και ακόμα πιο ειδικά αν πρόκειται να γνωρίσουν έναν νέο κόσμο. Ένα κόσμο βέβαια ασφαλή και χαρούμενο. Όχι έναν κόσμο άγνωστο. Αυτή η διαχείριση του άγνωστου είναι η δυσκολία και δείχνει την διαφορετικότητα στους χαρακτήρες των σταγόνων. Η μία σταγόνα η δάκρυνη, φοβόταν το άγνωστο. Την κάθε αλλαγή. Μα ήξερε να αγαπά. Η άλλη σταγόνα, η βρόχινη, ήταν πιο τολμηρή πιο θαρραλέα, αλλά δεν ήξερε να ακούει. Και όταν δεν ακούς, δυσκολεύεσαι και να μάθεις να αγαπάς.

 

Ξανθή  – Επιζητείτε συνεχώς την αλλαγή;

Μαριβίτα – Θα ακουστεί λίγο περίεργο και ίσως παράξενο, αλλά είναι απόλυτα αληθές. Κάθε αλλαγή με τρομάζει. Κάνω προσπάθεια να αποδεχτώ ακόμα και την αλλαγή θέσης σε μια καρέκλα που την έχω συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Όμως αυτό νιώθω ότι με τραβάει πίσω πολλές φορές και θέλω να το αλλάξω. Σε φαντασιακό επίπεδο φέρνω πάντα τα πάνω κάτω. Ζω όσα δεν μπορώ να κατακτήσω και αυτό είναι συγκρουσιακά υπέροχο και δημιουργικό. Έχω επίγνωση και δεν τρέφω αυταπάτες. Ξέρω πότε παίζω με τους φανταστικούς μου ήρωες ή εχθρούς και πότε αντιμετωπίζω τους πραγματικούς.

 

Ξανθή – Έχουμε μάθει να ακούμε τελικά;

Μαριβίτα – Νομίζω πως αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα στο σχολείο της ζωής. Να ακούμε. Χωρίς να κρίνουμε. Χωρίς να πρέπει να βρούμε λύση. Χωρίς να νιώθουμε υπεύθυνοι για την πραγματικότητα του άλλου. Απλά να ακούμε. Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος, ή η μέθοδος για να το μάθουμε. Ξέρω όμως πως αυτό, μέχρι να το μάθουμε θα το βρίσκουμε πάντα μπροστά μας, συνήθως σαν εμπόδιο στην επικοινωνία και στην αγάπη.

 

Ξανθή – Πόσο εύκολο είναι να μας μάθει κάποιος την αγάπη;

Μαριβίτα – Είναι τόσο εύκολο όσο και δύσκολο. Ίσως γιατί αυτό μαθαίνεται όταν κάποιος έχει ανοιχτή την πόρτα της καρδιά του και τα αφτιά του μυαλού του. Όταν αγαπήσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας, τον εκτιμήσουμε, τον ακούσουμε, τον καταλάβουμε και τον αποδεχτούμε, έχουμε βρει τον δρόμο για να αγαπήσουμε και τους άλλους. Επομένως πιστεύω πως η διαδρομή είναι πρώτα εσωτερική και ύστερα εξωτερική.

 

 Πληροφορίες για την συγγραφέα και το βιβλίο θα βρείτε στις εκδόσεις Καλέντη.