Εντυπώσεις από την παράσταση “Η μικρή μας πόλη” στο Θέατρο Λαμπέτη

Παρακολουθήσαμε την παράσταση με πρόσκληση από το elamazi και ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτό!

Ξεκινώ από το χώρο. Η ιδέα ενός θερινού θεάτρου είναι καλή. Ο χώρος είναι αρκετά φροντισμένος και προδιαθέτει ευχάριστα. Θετικό επίσης ότι δεν ακουγόταν φασαρία από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Συνεχίζω με το έργο το οποίο μεταφέρει ένα διαχρονικό μήνυμα: πρέπει να δίνουμε αξία στην κάθε στιγμή, ακόμη και στις στιγμές αυτές που φαίνονται καθημερινές, βαρετές και ασήμαντες ή συνηθισμένες καθώς αυτές τελικά προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας. Αν και το έργο έχει γραφτεί με την ιδέα να μην χρησιμοποιούνται σκηνικά, η παράσταση χρησιμοποιεί σκηνικά τα οποία είναι φροντισμένα και δεν αλλοιώνουν το έργο. Το βασικό πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου είναι η εξαιρετικά αργή εξέλιξη. Οι δύο πρώτες πράξεις είναι πάρα πολύ αργές. Αυτό ίσως είναι μέρος της ιδέας του έργου (η βαρετή καθημερινότητα που λέγαμε) όμως κυριολεκτικά δεν βλέπουμε τίποτα συγκεκριμένο (ορισμένες ατάκες και διάλογοι φαίνεται σαν να υπάρχουν μόνο για να δοθεί ρόλος σε κάποιους ηθοποιούς καθώς δεν βοηθούν με κάποιο τρόπο στην πλοκή). Η πλοκή είναι εξαιρετικά απλή και απλά βλέπουμε γεγονότα να συμβαίνουν, σαν να παρακολουθούμε την καθημερινότητα κάποιων απλών ανθρώπων. Μέχρι την τρίτη πράξη δεν είναι ξεκάθαρο “που το πάει” το έργο και πρέπει να πω ότι κουραστήκαμε… Στην τρίτη πράξη τα πράγματα αλλάζουν καθώς ο συγγραφέας αποκαλύπτει την ιδέα του (που εδώ παρουσιάζεται και με ένα ωραίο σκηνοθετικό εύρημα) και κάπως αποζημιώνει για όλη την προηγούμενη αναμονή.

Οι ηθοποιοί νομίζω προσπάθησαν. Ο αφηγητής Δ. Κουρούμπαλης ήταν αρκετά καλός και ορεξάτος και ξεχώρισε. Θετική η συμμετοχή των ηθοποιών από τη σχολή που επίσης προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν όλοι (ορισμένοι έδιναν την αίσθηση ότι έπαιζαν σε σχολική παράσταση καθώς το ύφος τους παραήταν επιτηδευμένο).

Συνολικά πρόκειται για μια φιλότιμη δουλειά που όμως δεν τα καταφέρνει σε όλα τα επίπεδα.

(Περισσότερα για την παράσταση εδώ)