giorgos
Αγαπήσαμε τις παραστάσεις του και καταλάβαμε τον τρόπο που προσεγγίζει τα παιδιά μέσα από το θέατρο όταν τον γνωρίσαμε και προσωπικά! Το κείμενό του γλυκό και τρυφερό, αφιερωμένο σε όλους του γονείς!!!
Σας ευχαριστούμε κ. Φαρμασώνη από καρδιάς!
Γιώργος Ελευθερία
ΕΜΕΙΣ… ΚΙ ΑΥΤΑ…
ή
Ο Κολοκοτρώνης και ο Spiderman
Τα παίρνουμε στα χέρια μας σαν μικρά, μαλακά μπαλάκια. Ξέρουν μονάχα το μαμ και το κλάμα… Ά, ναι, και το γέλιο… Αυτό το γέλιο…! Ύστερα απλώνουνε χεράκια κι αγκαλιάζουν. Και ποδαράκια και περπατάνε. Στην αρχή τοίχο-τοίχο. Κι ύστερα ξανοίγονται στο κενό. Χωρίς τοίχο. Πού πάνε; Κι εμείς από πίσω… Πού πάνε; Πού θα πέσουν; Πόσο θα χτυπήσουν;
Ακούνε τις μουσικές μας μες στο σπίτι. Άλλοτε στήνουν το αυτάκι τους, άλλοτε αδιαφορούν. Όπου τους αρέσει, λικνίζονται. Χορεύουν! Όπου τους αρέσει..! Ακούνε τα νανουρίσματά μας, κλείνουν τα μάτια, ακούνε τα πρώτα παραμύθια, τα ανοίγουν. Τα ανοίγουν πολύ… Έρχονται τα πρώτα λογάκια. Επιλέγουν παραμύθι. Επιλέγουν τραγούδι για το νάνι τους. Τόσο γρήγορα… Σε λίγο επιλέγουν παραμύθι στον υπολογιστή. Προτού καλά- καλά μάθουν πώς τον λένε: «κοντούπτερ» τον λέει κάποιος που με περιμένει τώρα σπίτι…
Κι ύστερα έρχεται ο Παιδικός Σταθμός, εκεί κλαίμε για τη μαμά… Κι ύστερα πια
δεν κλαίμε! Και αρχίζουμε να φέρνουμε πράγματα στο σπίτι: ζωγραφιές, τα πρώτα σκίτσα, που ξέρουν μόνο αυτά να τα εξηγούν, το «φεγγαράκι μου λαμπρό», τα «κλεφτόπουλα», αλλά και τον Spiderman, που γίνεται τσάντα, τον Ben Ten, που γίνεται μπλουζάκι, τον Batman, που γίνεται παπούτσια, και τη Ντόρα την εξερευνήτρια, που γίνεται το πρωινό μας συσσίτιο…
Εμείς ξύνουμε το κεφάλι…
Προσωπικά, βούτηξα κάποια στιγμή τον Κολοκοτρώνη, για να του τα χώσω!
Κι έτρεμα μήπως το ίνδαλμά μου γίνει θρύψαλα σε μια μετωπική σύγκρουση
με τον Spiderman! Eκείνος δεν αντέδρασε. Αφού του είπα και του είπα, μου απάντησε με συγκατάβαση: «Είναι ιππότης, φοράει κράνος»! Πάλι καλά, είπα! Κάτι κατάφερα! Τον συμπάθησε κι αυτόν! Αλλά τσάντα με τον Κολοκοτρώνη δεν θα βρω…
Τώρα έχουμε συμβιβαστεί: πιο μεγάλη τσάντα Spiderman (της νονάς) και ο Κολοκοτρώνης «ήρωας». Έτσι τον είπε τελικά. Μετά ήρθε ο Ηρακλής, ευτυχώς! Τώρα κάθε φορά που πάμε Πελοπόννησο και περνάμε από Νεμέα (γιατί τώρα ρωτάει πάντα τι γράφουνε οι πινακίδες), πρέπει να πει η μάνα του και τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή, ακόμα και το ελάφι της Κερύνειας, που δεν είναι πια στη Αρκαδία, αλλά… στην Κύπρο… Αλλά ο Spiderman, Spiderman!
Nα σας πω κάτι; Δεν τρομάζω πια. Ίσως γιατί έχω μεγαλώσει κι άλλα παιδιά-και ξέρω, πως αυτό που νικάει πάνω απ` όλα είναι η «αύρα» του σπιτιού. Το σχολείο δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς το σπίτι, εκεί μέσα που είναι οι ζεστές αγκαλιές των γονέων. Κι από κει παίρνουν και το καλό και το κακό. Κι όχι από τα λόγια που τα συμβουλεύουμε, αλλά απ` αυτό που νοιώθουν να εκπέμπεται από μας. Αυτό εννοώ ως «αύρα».
Το ίδιο και με το Θέατρο και με κάθε Τέχνη: Ελεύθερα και με διακριτική εποπτεία. Σ` αυτή την κοινωνία θα ζήσουν. Πρέπει να ξέρουν. Έτσι κι αλλιώς καθοριστική γι` αυτά θα είναι η δική μας στάση στα πράγματα. Που πρέπει όμως να είναι ξεκάθαρη: Θα έλεγα δηλαδή, ότι, αντί ν` αγωνιούμε γι αυτά και μόνον, θάταν καλύτερα για όλους ν` αγωνιούμε λιγάκι και για τον εαυτό μας. Αυτό θα τους έκανε κι εκείνων καλό. Ας μην κάνουμε το ρόλο του γονιού επάγγελμα ή καριέρα.
Ας πάρουμε τώρα ένα παράδειγμα από το θέατρο, που-αν και extreme- λέει πολλά: Όταν θέλουμε να πάμε τα παιδιά μας στο θέατρο, είναι σίγουρα καλό να μην πάμε στα τυφλά. Θα ρωτήσουμε, θα μάθουμε, θα διαβάσουμε. Δεν χρειάζεται όμως να βρούμε τρόπο να πάμε πρώτα εμείς, ως εμπροσθοφυλακή, να δούμε την παράσταση-κι αν την εγκρίνουμε, να πάμε και τα παιδιά μας. Δεν πρόκειται να πάθουν τόσο κακό από μια μέτρια παράσταση. Γιατί, στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή είμαστε συνέχεια από πάνω τους- και το
κλείνουμε στα ακατάλληλα, που εκεί είναι και πολλά; Ας μην ξεχνάμε, τα παιδιά σ` αυτόν τον κόσμο θα ζήσουν.
Ό μ ω ς, αφού πάμε μαζί τους στην παράσταση (και δεν κάτσουμε για καφέ στο κυλικείο), μ ε τ ά επιβάλλεται να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους, για να τα βοηθήσουμε να ξεκαθαρίσουν τα ιδεολογικά μέρη.
Και πάλι όμως ως ισότιμοι εταίροι- και όχι ως γονείς που ξέρουν. Αποστασιοποιημένες ερωτήσεις, σαν να μας απασχολεί και μας η απάντηση στο πρόβλημα. Και είναι λάθος να διαβάσουμε χίλιες αναλύσεις για την παράσταση και να τους τις αφηγηθούμε πριν τα πάμε. Θα τους καταστρέψουμε το παρθενικό ξάφνιασμα, που είναι το πιο μεγάλο εργαλείο της Τέχνης. Ας τα αφήσουμε να μάθουν να εκτιμούν μόνα τους όλα τα ερεθίσματα. Καλά και κακά. Εδώ θα ζήσουν. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να μάθουν να κάνουν και λάθη!
Και επειδή τα παιδιά ωριμάζουν μόνο όταν τα αντιμετωπίζουμε σαν μεγάλους, μην φοβηθείτε ποτέ απαιτητικές ή «δύσκολες» παραστάσεις. Η παράσταση είναι καλή, όταν έχει κι ένα σκαλοπάτι παραπάνω απ` αυτό που θα καταλάβει εκείνη τη στιγμή το παιδί. Θα πάρει μαζί του υλικό για το μέλλον. Ξέρετε πόσες βδομάδες ή και μήνες την επεξεργάζονται;
Υπάρχουν παιδιά που λένε τραγούδια ή παίζουν ακόμα σκηνές της «Κούλας της Κατσικούλας» από το 2009! Τόσον εγώ, όσον και οι συνεργάτες μου έχουμε πάρει- ως μεγάλοι και ως, τάχα μου, ειδικοί-χιλιάδες μαθήματα από τον απρόβλεπτο και μεγαλειώδη κόσμο των παιδιών: Όταν πριν κάποια χρόνια κάναμε με την Άννα Φόνσου τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», ένα έργο για μεγάλους, του «δύσκολου» B. Brecht, διασκευή ενός κινέζικου παραμυθιού για τον «καλό» και τον «κακό» -και τι πρέπει να κάνεις στη ζωή, παίξαμε ένα βράδυ στο Κάστρο της Βόνιτσας. Ο κόσμος ήταν πολύς -και 150 παιδιά έτρεχαν πάνω στα βραχάκια. Όταν τα είδε η πρωταγωνίστρια, τρόμαξε: «Θα μας διαλύσουν!», μου είπε. Και γω συμμερίστηκα το φόβο της. Όμως δεν έγινε έτσι: Τα παιδιά, μόλις έσβησαν τα φώτα, έμειναν πάνω στα βραχάκια, ακίνητα και συγκινημένα, σαν δακρυσμένα αγάλματα… Για δύο ώρες και 45΄χωρίς διάλειμμα! Το δύσκολο παραμύθι για τον «καλό» και τον «κακό» το βρήκαν «τέλειο»!
Τώρα που βλέπω τον δικό μου να χωρίζει τα playmobil σε «καλούς» και σε «κακούς» και να κάνει πόλεμο για να νικήσουν οι καλοί, το καταλαβαίνω και γω καλύτερα…
Κώστας Ν. Φαρμασώνης
Σκηνοθέτης
Θεατρική Εταιρεία ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΙ
Διαβάστε Σύντομο Βιογραφικό του Κ.Ν.Φαρμασώνη
Πολύ διαφωτιστικό άρθρο. Μου αρέσει πολύ το θέατρο και θα ήθελα να το αγαπήσουν και τα παιδιά μου. Ευχαριστώ πολύ!!
Απλά Καταπληκτικός:
“Τα παίρνουμε στα χέρια μας σαν μικρά, μαλακά μπαλάκια. Ξέρουν μονάχα το μαμ και το κλάμα… Ά, ναι, και το γέλιο… Αυτό το γέλιο…! Ύστερα απλώνουνε χεράκια κι αγκαλιάζουν. Και ποδαράκια και περπατάνε. Στην αρχή τοίχο-τοίχο. Κι ύστερα ξανοίγονται στο κενό. Χωρίς τοίχο. Πού πάνε; Κι εμείς από πίσω… Πού πάνε; Πού θα πέσουν; Πόσο θα χτυπήσουν;”
οτι καλυτερο μπορουμε να τους προσφερουμε ειναι το θεατρο….τα παω τα παιδια απο πολυ μικρα και το εχουν λατρεψει….
Και εμείς ξεκινήσαμε φέτος θέατρο και αρέσει πολύ στη μικρή μου
δεν υπαρχει καλυτερο “πραγμα” απο το θεατρο
πολύ ωραίο άρθρο …
εμεις με το γιο μου (4χρονων) παμε θεατρο απο 1.5 χρονων.εκτος απο θεαμα ο γιος μου μου λεει οτι στο θεατρο ζωντανευουν τα παραμυθια.
Πολυ ωραια συνεντευξη σε αγγιζει στην ψυχη σου!
αγαπαμε το θεατρο, που μας προσφερει και μας εμψυχωνει, μας ψυχαγωγει και μας δινει αφορμη για σκεψη!!
Καταπληκτικό άρθρο! Εκτός από τα πολύ σπουδαία και διαφωτιστικά που μας λέει για το θέατρο με τα οποία και συμφωνώ απόλυτα, είναι και πραγματικό μάθημα για γονείς!
Κρατάω κάτι που έμαθα πρόσφατα : “να αγωνιούμε λιγάκι και για τον εαυτό μας. Αυτό θα τους έκανε κι εκείνων καλό”
Υπέροχο άρθρο και πολύτιμες οι συμβουλές σας, σας ευχαριστούμε πολύ.
Το παιδί σου και το σκυλί σου, όπως το μάθεις….
συμφωνω απολυτα με το παραπανω αρθρο.απο μονο του το σχολειο δεν μπορει να κανει τιποτα.ολα ξεκινανε απο το σπιτι.εμεις λατρευουμε το θεατρο.απο 2 χρονων εμαθα το παιδι μου οτι μια θεατρικη παρασταση ειναι πολυ πιο μαγικη απο τη τηλεοραση.
εμείς ξεκινήσαμε μέσω του σταθμού από τα 2 μας έτη και πάμε θέατρο, φέτος που κλείσανε τα 3 προσπαθούμε ως γονείς να τα βοηθήσουμε να μάθουν την αξία του, δυστυχώς οι δικοί μας γονείς λόγω συνθηκών δεν μας το προσφέρανε και κάνουμε μέσω των παιδιών μας πραγματικότητα την ανάγκη μας !!!!
ωραια λογια!!!!
Είμαστε θεατρόφιλες και εγώ και η κόρη μου. Είναι τόσο ωραίο που ζούμε σε μια πόλη με τόσες παιδικές παραστάσεις δημιουργημένες από ανθρώπους που αγαπούν και το θέατρο και τα παιδιά.
Ωραίο άρθρο ,σε προβληματίζει.
Μακάρι να πηγαίναμε πιο συχνά θέατρο. Είναι ότι το καλύτερο για όλους μας. Αλλά είναι πολύ ακριβά ας ρίξουν τις τιμές των εισητηρίων.
Πάρα πολυ ωραίο άρθρο!!
πολύ όμορφο
Ωραίο άρθρο ,σε προβληματίζει.
Πολυ ωραια συνεντευξη σε αγγιζει στην ψυχη σου!
Εξαιρετικό!
και μενα ο γιος μου ξεκινησε σταδιακα το θεατρο απο 17 μηνων και τωρα 4 χρονων το λατρευει οποτε και την κορη μου που ειναι δυο την παιρνουμε μαζι μας και ας μην καταλαβαινει πολλα,αρκει να μπαινει στο κλιμα.
Ενδιαφέρον
μακαρι να μπορουν ολα τα παιδακια να βλεπουν θεατρο.
Τι όμορφο κείμενο! Και πόση αλήθεια κρύβει…
δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο το θεατρο
πολύ ωραίο άρθρο
το θέατρο βοηθά τον άνθρωπο να απελευθερώνει το είναι του
Μικροί μεγάλοι αρέσει το θέατρο.
Όμορφο κείμενο με μεγάλες αλήθειες.
πολυ καλο
με καθε θεατρικη παρασταση ανεβαίνουμε πολλα σκαλοπατια μικροι μεγαλοι….καθε φορ α που βλεπω παρασταση αισθανομαι οτι ξαναγενιεται κατι μεσα μου…και ιδιαιτερα καποιες με ηθιοποιους παιδια!
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ
ΜΠΡΑΒΟ
το θεατρο ειναι τεχνη, αλλα στις μερες μας ειναι ειδος πολυτελειας
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ.
Αξιόλογο άρθρο, σας ευχαριστούμε πολύ.
πολυ ωραια
Τα παιδιά είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου. Μόνο, που όπως σε όλα υπάρχει πάντα και η πιθανότητα, ενώ φυτεύεις, ποτίζεις, αγαπάς, φροντίζεις, περιποιέσαι, πεοστατεύεις, το λουλουδάκι ή να ξεραθεί, ή να εξελιχθεί σε αγκάθι……..Δυστυχώς! Και ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποιός φταίει…….
Πραγματικός, γλαφυρός, βαθύς, έμπειρος… υπέροχος!