Είδαμε “Το κομμάτι”

Κυριακή πρωί βάλαμε την αποκριατικη στολή μας και ξεκινήσαμε για την Κυψέλη και το θέατρο Χώρα όπου παίζεται η παράσταση “Το κομμάτι”. Το πάρκινγκ προς έκπληξή μας ήταν πολύ εύκολη υπόθεση!

Το θέατρο δεν είχε πολύ κόσμο και οι θέσεις μας ήταν πολύ καλές το ίδιο και η ορατότητα μας στη σκηνή..

Λίγα λόγια για την υπόθεση :στον πλανήτη Γουλα υπάρχουν δύο πόλεις. Η μία είναι η φωτεινη, καθαρή και με ουρανό πόλη της Αστάρτης, και η άλλη είναι η βρώμικη, σκοτεινή πόλη της Ντουρτας που αντί για ουρανό έχει ένα κενό. Οι κάτοικοι των δύο πόλεων συνεχώς μαλώνουν με την Ντουρτα να προσπαθεί να κλέψει τον ουρανό της Αστάρτης. Μέχρι που ένα κομμάτι ουρανού θα πέσει από τον ουρανό της Αστάρτης και όλα θα ανατραπούν… Ευτυχώς προς το καλύτερο!!

Και η παράσταση ξεκινά… Με τον Αφηγητή να μας γνωρίζει τους χαρακτήρες της ιστορίας και να παρεμβαίνει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης όποτε χρειάζεται. Όμορφα σκηνικά, πολύχρωμα κοστούμια (αλλά και…μαύρα σε όσους ‘πρέπει’ να φοράνε), ωραίες χορογραφίες και υπέροχη μουσική επένδυση! Πραγματικά η μουσική και τα τραγούδια ήταν αυτά που ξεχώρισα! Και μετά θυμήθηκα ότι ήταν του Φιλιππου Πλιάτσικα!

Οι ηθοποιοί παίζουν με ζωντάνια και κέφι και ο καθένας έχει και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του.

Το κυρίαρχο μήνυμα της παράστασης είναι τα όνειρα. Και πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε όνειρα, όσο τρελα κι αν είναι αυτά,και να προσπαθούμε να τα πραγματοποιήσουμε! “Κάντε ένα τρελό όνειρο για μια καλύτερη μέρα” μας λένε όλοι μαζί στο τέλος!!!

Εκτός όμως από τα θετικά θα προσθέσω και δύο αρνητικά στην παράσταση. Το ένα είναι η μουσική που ακούγεται playback και είναι κάτι που αλλοιωνε την ψυχή της παράστασης.
Το δεύτερο και πιο σημαντικό για μένα ήταν οι έντονες φωνές και αντιδράσεις των κατοίκων όταν μάλωναν. Κάθε φορά που έπρεπε να δείξουν την όποια αντίθεση τους, τσιριζαν, κυνηγιοντουσαν, προσπαθούσαν να χειροδικησουν κάτι που δεν ενόχλησε μόνο εμένα ως ενήλικο θεατή αλλά και την κόρη μου 4 ετών η οποία πριν καν το διάλειμμα τρόμαξε και μου ζήτησε να φύγουμε. Καταλαβαίνω πως η διαφωνία πρέπει να δειχτει με έντονο τρόπο για να θριαμβεύσει στη συνέχεια η συμφιλίωση, αλλά θεωρώ πως θα μπορούσε να εκφραστεί με έναν διαφορετικό ίσως και πιο πρωτότυπο τρόπο από το συνηθισμένο του ‘ξεμαλλιασματος’. Ακόμα και η χαρά ή η έκπληξη εκφραζονταν με επιφωνήματα –
κραυγές και σίγουρα δε βοηθούσαν και οι φωνές των ηθοποιών που ήταν σχεδόν όλες ψιλές και τσιριχτες.

Στο τέλος όλοι οι ηθοποιοί βγήκαν να φωτογραφηθουν με τα παιδιά και ήταν ευδιάθετοι και χαμογελαστοί.
Η κόρη μου βέβαια έμεινε κολλημένη στην αγκαλιά του μπαμπά της… Ευτυχώς η μέρα ήταν πολύ όμορφη και είχε για μας και συνέχεια και έτσι σύντομα άφησε πίσω της αυτά που την τρομαξαν…