rosa k
Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε οικογενειακώς την παράσταση «τα ταξίδια των Γκιουλ_ιβερ» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η παράσταση άρεσε στα παιδιά μου 12 και 8 ετών, χωρίς βέβαια να τα εντυπωσιάσει…
Εμείς οι μεγάλοι βαρεθήκαμε λίγο…
Οφείλω όμως να πω ότι μας άρεσε η ένταξη σκηνικών και εικόνων μέσω προτζέκτορα, που έκανε τις αντιθέσεις πολύ πιστευτές και φυσικά ο υπέροχος και καταπληκτικός χώρος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, που τον θεωρώ από τους καλύτερους αυτή τη στιγμή.
Εντυπωσιακό επίσης το γεγονός ότι η παράσταση αρχίζει ακριβώς στην ώρα της, με απόκλιση λεπτού και η απαγόρευση κατανάλωσης φαγητού και ποτού στην αίθουσα!!! Δυστυχώς, τα περισσότερα θέατρα δεν τηρούν κανένα από τα δύο…
Το παρακολουθήσαμε και εμείς και δεν μας άρεσε..
Αυτή η κακιά συνήθεια να επιτρέπουν το φαγητό την ώρα της παράστασης, με ξεπερνάει…
και τι παιδεία και μήνυμα να περάσεις στα παιδιά σου όταν βλέπουν το σύνολο των επισκεπτών να τρώνε και να πίνουν κι εκείνα όχι…;;;;
Το δημοτικό θέατρο του Πειραιά είναι ένα πραγματικό κόσμημα, την παράσταση δεν την έχουμε δει, σε κάποια θέατρα όμως δίνονται οδηγίες καλής συμπεριφοράς στους θεατές, μικρούς και μεγάλους, και συνήθως τηρούνται.Τα θέατρα επιδιώκουν το κέρδος, που είναι σχεδόν αισχροκέρδεια στα διάφορα κυλικεία τους, αλλά τουλάχιστον πρέπει να φροντίζουν να μην τρώνε τα παιδιά παρά μόνο στο φουαγιέ εκτός της αίθουσας. Στους κινηματογράφους δυστυχώς υπάρχει μια άλλη λογική για το φαγητό. Αυτό που ενοχλεί επίσης πολύ είναι τα μικρότερα αδέρφια που δυσφορούν γιατί οι γονείς, μη έχοντας τι να τα κάνουν, τα έχουν φέρει σε ακατάλληλα για την ηλικία τους θεάματα και χαλάνε τον κόσμο από τη φασαρία και τις φωνές την ώρα της παράστασης. Γενικά, η θεατρική παιδεία και ο σεβασμός του άλλου θέλουν πολλή δουλειά γιατί δυστυχώς εγγράφονται αυτές οι συμπεριφορές και στα παιδιά μας.
Συμφωνώ απόλυτα. Αυτή τη θεατρική παιδεία, βέβαια, οι γονείς πρέπει να τη διαθέτουν για να τη μεταδώσουν στα παιδιά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ίδιοι δίνουν το κακό παράδειγμα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Και αυτό συμβαίνει τόσο σε θεάματα για μικρούς, όσο και για μεγάλους.
Κι εμείς θέλουμε να το δούμε, αν και έχουμε ακούσει αμφιλεγόμενα πράγματα.