Την Κυριακή 21/10 παρακολουθήσαμε τη νέα παράσταση της κα Σταμουλάκη.
Είχαμε δει και πέρυσι το Χρυσό Αρισμαρί. Φέτος, το θέμα που παρουσιάζεται είναι πολύ σημαντικό, καθώς πραγματεύεται την κατάσταση που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες. Μειωμένος ελεύθερος χρόνος για γονείς και παιδιά και η απομόνωση των παιδιών στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Και τελικά πως πρέπει να τα προσεγγίσουμε και να κάνουμε τα παιδιά μας να μας ακούσουν…και όχι με φωνές!
Ενώ σαν ιδέα είναι πολύ καλή, στη θεατρική αποτύπωση κόπου χάθηκε αυτό. Πολλά τραγούδια που όμως τα λόγια δεν ακουγόντουσαν από την πολύ δυνατή μουσική. Κάποιοι διάλογοι, είχαν μεν ωραίο νόημα αλλά τα λόγια δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν τα παιδιά. Σε γενικές γραμμές ήταν συμπαθητικό.
Ωραίο φινάλε, με μπουρμπουλήθρες να πέφτουν από το ταβάνι και πολύ τραγούδι!!!
Ευχαριστούμε για την κριτική. Κι εμείς έχουμε την αίσθηση ότι η κυρία Σταμουλακη προσπαθεί περισσότερο να εντυπωσιάσει, παρά να αποδώσει σωστά το “ενδεχομένως” (γιατί δεν έχουμε διαβάσει κάποιο από τα βιβλία της) ωραίο κείμενο των έργων της.
Κι εγώ ομολογώ πως οι παραστάσεις της κυρίας Σταμουλάκη δεν ανταποκρίνονται στην αισθητική και στις προσδοκίες μας.
Θα συμφωνήσω… με τις παραστάσεις ίσχυε το κάθε πέρυσι και καλύτερα… απ’ότι φαίνεται αυτό συνεχίζεται και φέτος
Εντυπωσιακό