Eleftheria
« Ε ναι τα παιδιά λειτουργούν πολιτικά…»
Mετά την πολυσυζητημένη παράσταση «Το κορίτσι που ζήτησε μια βελόνα, μια απλή βελόνα» επανέρχεσθε με ένα έργο του ίδιου συγγραφέα το « Ο Τομ Τιριτόμ και η πολιτεία που ήταν χωρισμένη στα δύο». Τα δύο έργα φαίνονται να έχουν πολλά κοινά σημεία . Τι είναι εκείνο που σας αρέσει στα παραμύθια του Χρήστου Μπουλώτη;
Με μαγεύουν τα παραμύθια του Χρήστου Μπουλώτη γιατί παρασύρουν τα παιδιά όπως λέει και ο ίδιος σε ένα παιχνίδι «συνενοχής». Οι ιστορίες του δεν απευθύνονται σε παιδιά άβουλα αλλά ούτε και σε υπερπροστατευτικούς γονείς που παρουσιάζουν σε αυτά έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. « Ο Τομ Τιριτόμ και η πολιτεία που ήταν χωρισμένη στα δύο» ανήκει μαζί με « Το κορίτσι που ζήτησε μια βελόνα, μια απλή απλή βελόνα» στη συλλογή διηγημάτων με γενικό τίτλο « Τρεις ιστορίες για δυο πολιτείες κι ένα χρυσό αυγό» κατά συνέπεια η θεματολογία συνδέεται. Στο «Κορίτσι που ζήτησε μια βελόνα, μια απλή βελόνα» η πολιτεία καταστρέφεται από την απληστία και την αχαριστία του κυβερνήτη και την παθητικότητα των πολιτών. Στον Τομ Τιριτόμ βρίσκουμε την πολιτεία Ελκαζίνη χωρισμένη στα δύο που όμως ξαναενώνεται μέσω της πίστης,της μαχητικότητας, της αγάπης ενός αγοριού. Ο Τομ μας υπενθυμίζει τις χαμένες αξίες.. είναι μια απάντηση στο προηγούμενο παραμύθι.
Λέγεται ότι οι παραστάσεις σας έχουν έντονους πολιτικούς υπαινιγμούς. Είναι τα παιδιά σε θέση να τους αντιληφθούν;
Σχεδόν τα πάντα στη ζωή ενός ανθρώπου εμπεριέχουν τη πολιτική κατά συνέπεια όλες οι προσλαμβάνουσες των παιδιών έχουν να κάνουν και με την πολιτική. Όταν μιλάς για προβλήματα για καταστάσεις για γεγονότα που απασχολούν τα παιδιά δημιουργείς έναν γόνιμο προβληματισμό, τα παιδιά παίρνουν θέση , υποστηρίζουν τη μια ή την άλλη άποψη επιζητούν τη δικαίωση και δυσανασχετούν με την αδικία, ψάχνουν λύσεις συνδιαλέγονται για να τις βρουν…ε ναι τα παιδιά λειτουργούν πολιτικά. Αναρωτιέμαι οι μεγάλοι;
Στην προηγούμενη παράσταση σας δίνατε την ευκαιρία στα παιδιά αλλά και στους γονείς τους να συμμετέχουν καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Φέτος μαθαίνουμε ότι τα παιδιά μαζί με τους γονείς τους θα σκηνοθετήσουν την παράσταση μαζί σας και όταν αυτή ανέβει στο θέατρο οι ήρωες εκτός από τις κούκλες θα είναι τα παιδιά. Πόσο εύκολο είναι ένα τέτοιο εγχείρημα; Δεν διακινδυνεύει η ποιότητα της παράστασης;
Ναι αποφάσισα φέτος να βάλω το κοινό να ενεργήσει και πριν την παράσταση για την παράσταση. Από τις 21 Δεκεμβρίου και κάθε κυριακή στο χώρο που κάνω πρόβες στο ΝΗΜΑ ( ΑΙΟΛΕΩΝ 36, ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ) θα περιμένω γονείς και παιδιά να συνδημιουργήσουμε την παράσταση. Θα μιλήσουμε για το έργο, θα κάνουμε πρόβα τους ρόλους, θα γκρεμίσουμε και θα ξαναχτίσουμε το γεφύρι της Ελκαζίνης, θα τραγουδήσουμε τα τραγούδια της παράστασης που ετοιμάζει ο μουσικός μας. Θα εμψυχώσουμε σακούλες σκουπιδιών μιας και ένα μεγάλο μέρος του σκηνικού της παράστασης θα είναι φτιαγμένο από αυτές. Τα παιδιά που θα συμμετέχουν στα εργαστήρια θα παίξουν τους βασικούς ρόλους του χρόνου στο θέατρο μετά από προγραμματισμό. Κάθε κυριακή εκτός από τις κούκλες και μένα ο Τομ και η Μαρία θα είναι διαφορετικά παιδιά… Πως η ποιότητα μιας παράστασης μπορεί να διακινδυνεύσει όταν παίζουν τα παιδιά; Σίγουρα μπορεί οι ρυθμοί να αλλάζουν , να είναι απρόβλεπτη η εξέλιξη γιατί δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ένα παιδί πάνω στη σκηνή, όμως αυτό είναι αλήθεια..και η αλήθεια μπορεί να αιφνιδιάσει απελευθερωτικά…
Εκτός από το παιδικό θέατρο που υπηρετείτε με συνέπεια τα τελευταία χρόνια έχετε και την ιδιότητα της παιγνιοθεραπεύτριας, έτσι πρόσφατα δημιουργήσατε ένα φιλόξενο χώρο στα Πετράλωνα «ΤΟ ΝΗΜΑ» μαζί με τον Γιάννη Πίμπα (ψυχολόγο) και την Λαμπρινή Κουβαρά (παιδοψυχαγωγό) που έχει σαν στόχο τη θεραπευτική παρέμβαση μέσω του παιχνιδιού σε παιδιά και ενήλικες που το έχουν ανάγκη. Τι ακριβώς συμβαίνει στο «ΝΗΜΑ»;
To NHMA φτιάχτηκε με στόχο την ενίσχυση της δημιουργικότητας και της καλλιτεχνικής έκφρασης χρησιμοποιώντας το παιχνίδι ως μέσο διερεύνησης, ανακάλυψης και αναπλαισίωσης. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δύναμη να εξελιχθεί, το ΝΗΜΑ θέλει λοιπόν να προσφέρει ερεθίσματα ώστε να ενισχύσει τα δυνατά κομμάτια του καθένα. Απευθύνεται σε παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία.
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Πολλοί λένε ότι δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κρίση αξιών . Πώς αντιλαμβάνεσθε εσείς την κρίση;
Αναμφισβήτητα η σημερινή κρίση είναι κυρίαρχα κρίση αξιών. Η οικονομική κρίση δεν είναι παρά η αφορμή για να ξεδιπλωθεί μπροστά μας η σημερινή ένδεια αξιών. Η δεδομένη έλλειψη χρημάτων και οι δυσκολίες που αυτή συνεπάγεται ξεγύμνωσε μια αποσαθρωμένη ελληνική κοινωνία που στηριζόταν στο « ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν» και που το καλύτερο κομμάτι της οι νέοι άνθρωποι διαπαιδαγωγούνταν στο να επιζητούν τη διασημότητα για χάρη της διασημότητας και τον εύκολο πλουτισμό. Χωρίς ούτε το ένα ούτε το άλλο να στηρίζονται σε στέρεες προσωπικές υποδομές. Σε άλλη περίπτωση η κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία να αναδειχθούν αξίες όπως η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός, η ανυστεροβουλία . Το ότι αυτό δεν γίνεται και δυστυχώς δεν γίνεται στην έκταση που θα έπρεπε να γίνεται είναι το μεγάλο πρόβλημα του σήμερα.
Ο πολιτισμός μπορεί να απαντήσει στα σημερινά προβλήματα; Έχει τον ψυχαγωγικό ρόλο που θα έπρεπε να έχει; Οι σημερινοί θεράποντες του πολιτισμού μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια διέξοδος;
Η μαζική κουλτούρα των ύστερων χρόνων του 20ου αιώνα βασίστηκε στην εύπεμπτη κατανάλωση. Στις αρχές του 21ου αιώνα γίνεται κάτι ακόμη χειρότερο, τα προιόντα δεν αρκεί να είναι εύπεμπτα αλλά πρέπει να αποβάλλονται και άμεσα ώστε να μπορούμε να καταναλώσουμε καινούρια και πάλι. Δεν υπάρχει όπως ποτέ άλλωστε δεν υπήρχε μόνο μαζική κουλτούρα :ευτυχώς.. υπάρχει πολιτιστική δράση που μπορεί να λυτρώσει και τον δημιουργό και τον αποδέχτη , το ερώτημα είναι πόσο εύκολο είναι να συναντηθούν αυτοί οι δύο…Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν δείγματα σε όλες τις τέχνες πολύ ενθαρρυντικά και πιστεύω βαθειά ότι στην τέχνη πρέπει να αναζητήσουμε τη λύτρωση και ως άνθρωποι και ως κοινωνία…
Αν σου έδινα ένα ΝΗΜΑ μπλεγμένο τι θα το έκανες;
Ξέρεις κάτι; Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ψάξω να βρω την άκρη του… δεν είναι πάντα εύκολο όμως αυτό… Παλιά θα έψαχνα με αγωνία την άκρη και αν δεν την έβρισκα θα απογοητευόμουν, τώρα θα παρατηρήσω το μπλέξιμο, θα χαζέψω τα σχήματα που κρύβονται μέσα σε αυτό και θα αφήσω αυτά τα σχήματα να με παρασύρουν στη διαδρομή τους πού ποιος ξέρει μπορεί και να με οδηγήσουν στην άκρη του…
«1+1 Δώρο» στo εργαστήρι της παράστασης «Ο Τομ Τιριτόμ και η πολιτεία που ήταν χωρισμένη στα δύο» στο Νήμα
Πηγή: http://www.independent.gr
