Πεζοπορία στον Υμηττό

Την Παρασκευή που μας πέρασε, με τα σχολεία κλειστά, έψαχνα να κάνω κάτι διαφορετικό με τα αγόρια μου 5 και 7 χρονών. Κι αφού ο καιρός ήταν καλός απέκλεισα τους κλειστούς χώρους και κατευθυνθήκαμε στον Υμηττό. Βουνό με πλούσια χλωρίδια και πανίδα, άπειρα μονοπάτια και εύκολα προσβάσιμο από πάρα πολλές περιοχές της Αττικής. Εμείς ανεβήκαμε από Παπάγου, παρκάραμε λίγο πάνω από τα δύο κοιμητήρια και στη συνέχεια κινηθήκαμε πάνω στο μπλε σηματοδοτημένο μονοπάτι.

Κουβέντα στην κουβέντα πιάσαμε κορυφογραμμή σε μια ανάβαση που αρχικά ήπια έγινε πιο απαιτητική (ειδικά στην κατάβαση) στο πιο ψηλό κομμάτι της διαδρομής. Κι έτσι πέρα από τους ήχους και τις μυρωδιές της φύσης, την ησυχία του δάσους, την εκπληκτική θέα σε όλη την Αττική τα αγόρια (αλλά και εγώ) είχαμε την αίσθηση της εξερεύνησης αλλά και της περιπέτειας. Γιατί αν εξαιρέσει κανείς δυο χελωνίτσες, στη δύωρη βόλτα μας δε συναντήσαμε ψυχή. Εμείς και το βουνό. Το βουνό κι εμείς με τα κυκλάμινα, το θυμάρι, τη ρίγανη κι όλη την εαρινή του βλάστηση.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε θα μπορούσε να διαγράψει και κύκλο αλλά εμείς μη γνωρίζοντας ακριβώς χρόνους και αποστάσεις επιλέξαμε να κινηθούμε προς τα πίσω. Εσείς όμως μην διστάσετε. Ο Υμηττός έχει άπειρα μονοπάτια πολλά από τα οποία έχουν πλήρη σηματοδότηση. Στο δε εμπόριο κυκλοφορεί κι ένα βιβλιαράκι “Τα μονοπάτια του Υμηττού” από τις εκδόσεις Κριτική που θα καλύψει και τους πιο απαιτητικούς πεζοπόρους και “εξερευνητές”. Τολμήστετο, τα παιδιά θα ξετρελαθούν και εσείς θα ξεφύγετε από τη βουή της πόλης.

Υ.Γ. Νεράκι και σνακ στα απαραίτητα για ωραίες αναζωογονητικές στάσεις!