Πήτερ Παν με ευαισθησία

Πήγαμε στον “Πήτερ Παν”, που παίζεται από τις Μαγικές Σβούρες και τον Δημήτρη Αδάμη στο θέατρο “Αθηνά” και περάσαμε ωραία!

Μας καλωσόρισε ο σκηνοθέτης, που μας έκανε μια περιγραφή της οπτικής του πάνω στην παράσταση, δίνοντας έμφαση στα “χαμένα παιδιά”: “Κάνοντας μια αναγωγή στο σήμερα, τα παιδιά αυτά είναι παιδιά που είτε είναι ορφανά, είτε έχασαν τους γονείς τους σε κάποιον πόλεμο, είτε εγκαταλήφθηκαν… Είναι πιθανόν τα παιδιά που φιλοξενούνται σήμερα από δομές υποστήριξης παιδιών, που λειτουργούν γι’ αυτά σαν τη χώρα του ποτέ…”.

Επεκτείνοντας, όπως προκύπτει κι από τον ήρωα Πήτερ Παν στη διάρκεια της παράστασης, είναι παιδιά που πιθανόν δεν έχουν πάρει ποτέ ένα φιλί (φιλί, με την ευρύτερη έννοια της ζεστασιάς, της φροντίδας και της αγάπης), με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν τι είναι αυτά τα συναισθήματα.

Αυτό θεωρώ ότι ήταν και το μεγαλύτερο κέρδος από αυτή την παράσταση: η ευαισθησία του σκηνοθέτη που μεταφέρθηκε ως ευαισθητοποίηση δική μας και των παιδιών, μέσα από το θέατρο. Και μας έκανε να σκεφτούμε και αφού φύγαμε από εκεί, πόσα παιδιά μεγαλώνουν “μόνα” χωρίς αγάπη και πόσο επίκαιρο είναι αυτό ειδικά στις μέρες μας.

Αν και η παράσταση δεν είχε κάτι το εξεζητημένο, μέσα από την απλότητά της έκανε κυρίως τα παιδιά -και ίσως λιγότερο τους μεγάλους- να την παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον και αγωνία και -γιατί όχι;- να θέλουν να την ξαναδούν. Αυτό τουλάχιστον συνέβη με το δικό μου παιδί.

Ωραίες μουσικές, κεφάτοι ηθοποιοί, απλά σκηνικά. Πολύ ωραία η ιδέα και η ματιά του σκηνοθέτη, αν και η υλοποίηση έχει περιθώρια βελτίωσης.