Ο Αλέξανδρος Αχτάρ, ή αλλιώς o Ντ’ Αρντανιάν, μιλά στο elamazi!

Αν και νέος σε ηλικία, όντας μόλις 25 ετών, έχεις γευτεί την επιτυχία τόσο με τη συμμετοχή σου στη παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο ρόλο ενός εκ των πολλών Ρωμαίων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την προηγούμενη σεζόν, όσο και στη παιδική παράσταση «οι τρεις σωματοφύλακες» στο Θέατρο Ακροπόλ αυτή τη σεζόν. Οι προτάσεις αυτές σου ήρθαν απλόχερα? Προέκυψαν κατόπιν κοπιαστικής δουλειάς?

Απ: Σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο που έχω αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου όλες οι μέχρι τώρα συνεργασίες μου προέκυψαν μέσα από τη συμμετοχή μου σε ακροάσεις. Η κοπιαστική δουλειά ξεκίνησε με την είσοδό μου στη σχολή και συνεχίζεται ακόμη. Σαν άνθρωπος είμαι υπέρμαχος του κόπου και της δουλειάς. Προτιμώ τα πράγματα να προκύπτουν μέσα από μια διαδικασία συνεχούς εργασίας. Σε μια εποχή όπου οι εργασιακές συνθήκες είναι τόσο δύσκολες, με τεράστιο ανταγωνισμό και αντίξοα οικονομικά δεδομένα, πιστεύω πως το πρώτο που μπορώ να κάνω σαν ηθοποιός είναι να μην αφήνω καμία μέρα να πάει χαμένη. Να εργάζομαι στην παράσταση που παίζω κι αν δεν παίζω να προετοιμάζω το σώμα και τη σκέψη μου για να είναι σε ετοιμότητα για την επόμενη ακρόαση, για τον επόμενο ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για το ρόλο μου σαν ενεργός ηθοποιός σε μία παράσταση. Στο λίγο διάστημα που εργάζομαι παρατηρώ πολλούς συναδέλφους να θεωρούν πως ο κόπος ξεκινά στις πρόβες και τελειώνει στην πρεμιέρα μιας παράστασης,στις δύο πρώτες εβδομάδες της. Κι όμως εκεί, στην πρεμιέρα είναι που ξεκινά ο ακόμη μεγαλύτερος κόπος, να κρατήσεις ζωντανή την παράστασή σου, να συμβαίνει κάθε φορά σαν την πρώτη φορά, να μείνεις πιστός στη μοναδικότητα κάθε παράστασης, κάτι το οποίο είναι και από εκείνα τα στοιχεία του θεάτρου που με γοήτευσαν, ώστε να ασχοληθώ με αυτό: κάθε φορά που παίζεις είναι μοναδική, συμβαίνει για εκείνες τις δύο ώρες και μετά χάνεται. Χρέος μας είναι να συμβεί σαν μοναδικό γεγονός και όχι σαν βαρετή διεκπεραιωτική επανάληψη μιας ρουτίνας.Απαντώντας λοιπόν στην ερώτησή σου πιστεύω πως ό,τι ζω είναι μέρος και αποτέλεσμα μιας κοπιαστικής εργασίας και αφορμή για παραπάνω εργασία.

 

Έχοντας παρακολουθήσει και τις δύο παραπάνω θεατρικές συμμετοχές σου, δεν μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα σε ποιο είδος είσαι καλύτερος, στο θέατρο για παιδία ή για ενήλικες. Εσύ νιώθεις ταγμένος σε κάποιο από τα παραπάνω είδη?

Απ: Αν μπορώ να θεωρήσω ταγμένο τον εαυτό μου σε κάποιο είδος θεάτρου, θα απαντήσω πως είμαι αφοσιωμένος στο θέατρο εκείνο που σέβεται κάθε θεατή και τον αντιμετωπίζει ως άνθρωπο ευφυή που αγοράζει ένα εισιτήριο για να παρακολουθήσει κάτι αληθινό. Στο θέατρο εκείνο που δεν φθηναίνει την αλήθειά του, επειδή αντιμετωπίζει τα παιδιά ως μη έμπειρους θεατές. Σε αυτό το θέατρο προσπαθώ να εκπαιδευτώ και αυτό θέλω να υπηρετήσω. Για εμένα ο Ντ` Αρτανιάν δεν είναι μια καρικατούρα παιδικού ήρωα. Είναι τόσο αληθινός άνθρωπος, όσο αληθινά πλασμένοι είναι οι παιδικοί ήρωες στη φαντασία ενός παιδιού.

 

Έκανες ένα μεγάλο άλμα ζωής από την Λεμεσό στην Αθήνα . Με ποια αφορμή ξεκίνησε αυτή η μετακίνηση?

Απ: Έφτασα 19 χρονών στην Αθήνα για να σπουδάσω σε μία σχολή αρχιτεκτονικού προσανατολισμού. Στην ενασχόληση μου με το θέατρο ιδιαίτερη επιρροή είχαν τα αδέρφια μου, Γιώργος και Ηλίας, οι οποίοι με παρότρυναν να ασχοληθώ με την υποκριτική. Ακολούθησα τη συμβουλή τους και τους ευχαριστώ για αυτό, το ένστικτό τους ήταν σωστό και με οδήγησε σε έναν χώρο που καλύπτει πολλές από τις απαιτήσεις που είχα για τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.

Η ιδιαίτερη σκηνική σου παρουσία ως Ντ’ Αρντανιάν στη παράσταση «οι Τρεις Σωματοφύλακες» μας εξέπληξε θετικά. Αλήθεια, χρειάζεται επιδεξιότητα στο να χειρίζεσαι το ξίφος του ήρωα σου?

Απ: Η συγκεκριμένη παράσταση είναι εξαιρετικά απαιτητική. Χρειάζεται άριστη φυσική κατάσταση και συγκέντρωση. Η θεατρική ξιφασκία (διδασκαλία Γεννάδιος Πάτσης) και γενικότερα η σκηνική πάλη είναι ένας τομέας που χρειάζεται προσοχή, τόσο για τη δική μου σωματική ακεραιότητα, όσο και για την προστασία των συναδέλφων μου. Η ενασχόλησή μου με τον πρωταθλητισμό στις πολεμικές τέχνες και η θητεία μου στην εθνική ομάδα Κύπρου μου προσέφεραν ένα πλεονέκτημα σε αυτόν τον τομέα. Πρόσφατα, είχα την χαρά να βάλω και το δικό μου πρώτο λιθαράκι ,χορογραφώντας και διδάσκοντας σκηνική πάλη στην παράσταση The curing room σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά που παίζεται στο θέατρο Vault (κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή).

 

Ο ήρωας που ενσαρκώνεις τι πρεσβεύει και ποια είναι τα πιστεύω του? Μένει πιστός σε αυτά?

Απ: Ο Ντ` Αρτανιάν είναι ένας νέος που έχει λάβει από τον πατέρα του την ηθική της εντιμότητας,της ευγενούς άμιλλας, του θάρρους και της πειθαρχίας στην υπεράσπιση της δικαιοσύνης και της κοινωνίας. Με αυτές τις αρχές πορεύεται μέχρι τέλους, έχοντας βέβαια στις αποσκευές του όλη την ορμή, την όμορφη τρέλα και την τόλμη της νιότης του.

Είσαι παιδί του θεάτρου κατ’ επιλογήν? Πώς και ασχολήθηκες αποκλειστικά με το θέατρο?

Απ: Νιώθω ότι στο θέατρο υπάρχει εκείνος ο δρόμος που θα με οδηγήσει στην επαγγελματική ευτυχία. Είναι ένας δύσκολος δρόμος, αλλά εκεί πιστεύω πως ανήκω. Από εκεί και πέρα, αν οι εργασιακές συνθήκες δεν μου επιτρέψουν σε κάποια περίοδο της ζωής μου να ζήσω από αυτό, θα κάνω παράλληλα κάποια άλλη εργασία που να μου προσφέρει τα προς το ζήν, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψω στιγμή τη θεατρική μου πορεία. Ας έχω την υγεία μου και τους κόπους δεν τους φοβάμαι! (γέλια)

Ποια είναι τα επαγγελματικά σχέδιά σου για το μέλλον?

Απ: Αυτή την περίοδο ετοιμάζω με τους MANETUWAK, την θεατρική ομάδα που δημιουργήσαμε μαζί με τον Παναγιώτη Μπρατάκο, την πρώτη μας ολοκληρωμένη θεατρική πρόταση πάνω στον “Οθέλλο” του Σαίξπηρ σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Η πρεμιέρα μας προγραμματίζεται για τις αρχές του Γενάρη στο θέατρο Vault (κάθε Σάββατο ,Κυριακή). Συνοδοιπόροι μας στην ομάδα είναι οι: Κατερίνα Αθανασιάδη, Νίκος Γκέλια ,Βασιλική Δρακοπούλου, Άννα Χαραλάμπους ,καθώς και οι υπόλοιποι συντελεστές οι οποίοι στηριζουν και δημιουργούν μαζί μας ρην πρώτη αυτή παράσταση.