Μαρία Ανδρεαδέλλη
Κυριακή μεσημεράκι φτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουμε την παιδική παράσταση Μίλα και Σουτ.
Η παράσταση λαμβάνει χώρα σε μια μικρή αίθουσα, στην οποία ο χώρος των θεατών δεν είναι κεκλιμένος.
Μπήκαμε μέσα από τους τελευταίους. Η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη και πρόλαβα να δω ότι στις πρώτες σειρές υπήρχαν ακόμα λίγα καρτελάκια στις ελεύθερες θέσεις που ανέφεραν ότι ήταν θέσεις για παιδιά. Οι μεγάλοι θα κάθονταν στις πίσω σειρές ώστε οι μικροί θεατές να μπορούν να βλέπουν άνετα. Καλή σκέψη, σκέφτηκα ανυποψίαστη και καλοπροαίρετα, εν πρώτοις, και αμέσως παρουσιάστηκε η πρώτη δυσκολία: Το παιδί βρήκε θέση μπροστά στην μια πτέρυγα ενώ εγώ αναγκάστηκα να πάω στο αντίθετο σημείο της αίθουσας κάπου στα μισά της άλλη πτέρυγας!
Η παράσταση ξεκίνησε και περιττό να πω ότι είχα το ένα μάτι στην σκηνή και το άλλο στο παιδί.
Υπερβολές θα πει κάποιος, αυτό είπα κι εγώ στον εαυτό μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην παράσταση, αλλά στα επόμενα λίγα λεπτά δεν ήμουν σίγουρη για το ποιοι ήχοι ήταν πιο δυνατοί: οι ατάκες των ηθοποιών ή η φασαρία των παιδιών;
Παιδιά πήγαιναν στους γονείς, γονείς πήγαιναν στα παιδιά τους, μπουκάλια με νερό πηγαινοέρχονταν κι έπεφταν και κάτω. Παιδάκια έπαιζαν μεταξύ τους, μιλούσαν, και κάπου-κάπου ακουγόταν κανένα κλάμα από μωράκι. Όλο και κάποιος γονέας στεκόταν στην είσοδο της αίθουσας που ήταν πάντα ανοιχτή με κάποιο μικράκι να το γαληνεύει, μέχρι και ο ένας ηθοποιός που δεν είχε κάποια στιγμή ατάκα πάνω στη σκηνή πήγε στις μπροστινές θέσεις και παρακάλεσε τα παιδιά να κάνουν ησυχία.
Τελικά εκείνα τα καρτελάκια ήταν ο δούρειος ίππος της παράστασης.
Μα κανείς δεν είχε προβλέψει ότι παιδιά 4-6 ετών (η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά 4-10 ετών) χρειάζονται την άμεση επίβλεψη των γονέων για ησυχία και όχι μόνο; Δεν τους είχε ξανασυμβεί ποτέ;;
Η παράσταση, παρόλο που δεν κατάφερα να την απολαύσω, ήταν καλή και πρωτότυπη, και σίγουρα της αξίζει ένα πιο ήσυχο κοινό.
Έφυγα με την επιθυμία να καταφέρω να την ξαναδώ, και τότε να μιλήσω πιο εμπεριστατωμένα γι’ αυτήν, αλλά επ’ ουδενί λόγω στον ίδιο χώρο, ούτε σε άλλο όπου τα παιδιά θα είναι στο βορρά και οι γονείς στο νότο.
Ευχαριστούμε το elamazi για τις προσκλήσεις, δίχως αυτές η απογοήτευσή μου θα ήταν μεγαλύτερη.
Αχ! παραλίγο να το ζήσω στο “και εμεις καλύτερα” αυτό με τον διαχωρισμό παιδιών γονέων, αλλά με έσωσε ότι είμασταν 2 φιλέναδες με τις κόρες μας και έτσι η δική μου κάθισε – σχετικά – αδιαμαρτύρητη και παρακολούθησε την παράσταση. Η τακτική αυτή ενώ ακολουθείται για το καλό των παιδιών, ωστόσο, δεν είναι όλα τα παιδιά εύκολα, κοινωνικά, συναισθηματικά ασφαλή και δεν αντιδουν, εν πάση περιπτώση, όλοι το ίδιο!
Την παρακολουθήσαμε κι εμείς αυτή την παράσταση, ωστόσο εκείνη την ημέρα τα παιδάκια ήταν πολύ πιο ήσυχα. Υπήρχαν μερικά που έκαναν ψιλοφασαρία σε κάποια σημεία, αλλά οι ηθοποιοί με έναν μαγικό τρόπο, δίχως να διακοπεί η ροή, τα επανέφεραν στο έργο. Υπήρχε δηλαδή δημιουργική διάδραση. Μάλιστα, σε μια στιγμή, κάποια μαμά που στεκόταν όρθια έσβησε κατά λάθος τα φώτα, αλλά επανόρθωσε αμέσως, και δεν άνοιξε ρουθούνι (που λέμε). Η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά. Κρίμα που δεν την απολαύσατε! Μήπως ήταν πολύ μικρά τα παιδάκια που παρακολουθούσαν;
Είναι πολύ κρίμα και για τους ηθοποιούς που προσπαθούν και για τους θεατές όταν γίνεται φασαρία κατά την διάρκεια της παράστασης. Πραγματικά αυτό με τα παιδάκια χωριστά από τους γονείς είναι μία μεγάλη δυσκολία. Θέλουμε κι εμείς να την δούμε και μας προβληματίσατε. Ωστόσο θα προσπαθήσουμε να πάμε, ελπίζοντας να μην είναι πάντα τόσο άσχημα! Και θα επανέλθουμε με εντυπώσεις.
Μας έχει συμβεί σε παρουσίαση- εκδήλωση παιδικού βιβλίου και τα παιδάκια έκαναν πολλή φασαρία και παρέσυραν συχνά και τα ήσυχα!!! Ακόμη κι αν αυτά δεν έκαναν τόση φασαρία, σίγουρα δεν πρόσεχαν αυτά που έπρεπε.Όσο για το φαγητό και τα νερά, τι να πούμε….
Κοιτάξτε… Τα παιδάκια 4-6 ετών που αναφέρατε κανονικά πρέπει να μπορούν να αποχωριστουν τους γονείς για ώρα και να συγκεντρωθουν χωρίς να πηγαινοερχονται. Το θέμα είναι ότι στις συγκεκριμένη παράσταση δυστυχώς πηγαίνουν γονείς με παιδια 2 ετών και μικρότερα… Τα οποία τα αφήνουν και μόνα τους μπροστά και γίνεται αυτό το χάος… Υπάρχουν παραστάσεις για την ηλικία αυτή γιατί δε πηγαίνουν εκεί; δε σέβονται τα παιδιά που τα ταλαιπωρουν τους ηθοποιούς τα μεγαλύτερα παιδιά που προσπαθούν να παρακολουθήσουν και τους γονείς τους… Και εδώ πιστεύω ότι πρέπει να επέμβει το Μέγαρο… Δε γίνεται να τους βάζει μέσα αφού οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν… Όταν δε βάζεις το όριο που πρέπει στον εαυτό σου πρέπει να στο βάλει κάποιος άλλος…
Αλλου τα παιδια και αλλου οι γονεις δεν θα καθοταν ο δικος μου με τιποτα