Καρέττα-Καρέττα

Πριν από χρόνια αρκετά, Αύγουστος ήταν, ήμουν στο Γύθειο στο χωριό μου. Πίναμε καφέ με κάποιο παλιό φίλο και μου μίλησε για την καινούργια του εμπειρία ως ?φίλος του συλλόγου για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας?. Μου άρεσε η ιδέα και ζήτησα να πάω ένα βράδυ να βοηθήσω και εγώ. 23 Αυγούστου λοιπόν βράδυ, νομίζω ότι είχε πανσέληνο, καθόμουν με 4-5 ακόμα ?φίλους? στην παραλία στο Μαυροβούνι και συζητούσαμε, περιμένοντας να βγουν τα μικρά καρετάκια από την άμμο. Κολυμπούσαμε, συζητούσαμε, μοιραζόμασταν τα σχέδια μας για τα χρόνια που θα έρχονταν. Όταν ξαφνικά, κάτω από τα καλάμια που όριζαν τη φωλιά είδαμε την άμμο να κουνιέται? σιγά-σιγά άρχισαν να ξεπροβάλουν τα περίεργα κεφαλάκια από τα χελωνάκια. Σαν τα νεογέννητα που ψάχνουν τη φωνή που άκουγαν τόσο καιρό μέσα στην κοιλιά της μαμάς τους, έτσι και αυτά τα ?νεογέννητα? κοίταζαν από εδώ και από εκεί να βρουν το πιο λαμπερό μέρος που για αυτά σηματοδοτούσε την είσοδο τους στη θάλασσα και την καινούργια τους ζωή. Ένα, δύο, τρία?..δέκα, είκοσι?κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα. Τότε νόμιζα ότι ήταν η ομορφότερη εικόνα της ζωής μου (μέχρι που ήρθαν οι στιγμές που ο γιατρός μου έδωσε στην αγκαλιά μου τις νεογέννητες κόρες μου?.)?

Πέρυσι, πήγαμε με την Ήλιδα και την Ηλέκτρα (τα κορίτσια μου) στο Γύθειο και στην παραλία, κάτω από το κτήμα του μπαμπά μου είδαμε τα ίχνη από μία καρέτα στην άμμο. Καλέσαμε το σύλλογο ?Αρχέλων? και ήρθαν και περιφράξανε τη νέα φωλιά. Μιας και ξέρω ότι οι χελώνες επιστρέφουν στην παραλία που γεννήθηκαν για να γεννήσουν και εκείνες τα αυγά τους, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι η μαμά χελώνα ήταν ένα από εκείνα τα μικρά που έτρεξαν τότε στη θάλασσα και μετά από τόσο ταξίδι, τόσες εμπειρίες, σώθηκε και επέστρεψε να γεννήσει τα μικρά της. Τα κορίτσια ενθουσιάστηκαν.

Φέτος, η δασκάλα της Ηλέκτρας τους ετοίμασε ένα θεατρικό έργο για το τέλος της χρονιάς στον παιδικό σταθμό και της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ?Η Βέτα η Καρέττα στο ακρογιάλι?. Τα υπόλοιπα πιτσιρίκια (3-4 χρονών) ήταν γοργόνες, ψαράδες, γλάροι, παιδάκια, όλα βροντοφώναξαν σε εμάς τους μεγάλους ?εμένα με νοιάζει? (όπως ήταν και το σύνθημα στη μπλούζα μου πριν από δέκα και χρόνια). Σίγουρα εκείνη την χρονιά που συζητούσα με τους φίλους δεν είχε έρθει ούτε καν η σκέψη ότι θα έβλεπα κάποια μέρα κάτι τέτοιο.

Με τη βοήθεια της δασκάλας που έδειξε το δρόμο για τη θάλασσα της αναζήτησης και της γνώσης για ένα τόσο όμορφο θέμα στο μικρό μου ?Καρετάκι?, φέτος σχεδιάζουμε να πάμε σε ένα κάμπινγκ στο Γύθειο για δύο-τρία βράδια που θα είναι να βγουν καινούργια χελωνάκια. Να δουν και τα κορίτσια μου τη ζωή που γεννιέται, τη ζωή που ξεκινάει το ταξίδι της μέσα σε θάλασσα με εχθρούς ?. με το μεγαλύτερο εχθρό τον άνθρωπο που ξέχασε να σέβεται το περιβάλλον του και όλους όσους το μοιράζεται?

[geo_mashup_maps]