Ενθουσιαστήκαμε με την Μπέσυ Μάλφα στον ρόλο της Σίρλεϊ Βαλεντάιν!!!

Δευτέρα βράδυ βρεθήκαμε στο θέατρο Ριάλτο, το οποίο είχε λίγο κόσμο, για να δούμε μια παράσταση με μία μόνο ηθοποιό, την Μπέσυ Μάλφα, στον ρόλο μιας πενηνταδυάχρονης γυναίκας που επαναπροσδιορίζει τη ζωή της για να αφήσει πίσω όσα την καταπιέζουν και να προσπαθήσει να είναι ευτυχισμένη κατανικώντας φόβους και ανασφάλειες που όλοι μας έχουμε.
Καταρχάς να πούμε πόσο δύσκολο είναι ένας ηθοποιός να κρατήσει το κοινό του, μικρό ή μεγάλο, για πάνω από μιάμιση ώρα γεμίζοντας μόνος του τη σκηνή. Η Μπέσυ Μάλφα όχι μόνο το κατόρθωσε αλλά μας συνεπήρε, μας ταξίδεψε, μας έκανε να γελάσουμε και κυρίως μας συγκίνησε. Εννοείται βέβαια ότι με τη δική της κυρίως ερμηνεία επί σκηνής μεταδόθηκαν όλα τα μηνύματα του έργου, τα οποία δεν απευθύνονται μόνο σε γυναίκες αλλά και στον καθέναν μας, κάθε ηλικίας.
Η σκηνοθεσία μας φάνηκε πολύ έξυπνη, η μουσική πολύ ευχάριστη και ταιριαστή και το τραγούδι μας….κόλλησε.
Κάποια στιγμή η ηθοποιός συνομιλεί με το κοινό για λίγο ενώ στο τέλος ήταν έκδηλη και η συγκίνησή της καθώς το λιγοστό κοινό την καταχειροκροτούσε και της φώναζε χίλια μπράβο με ενθουσιασμό.
Τέλος, αξίζει να πούμε ότι εκτός από τον κεντρικό θεματικό του άξονα, το ίδιο το θεατρικό κείμενο είναι και άκρως φιλελληνικό και αισιόδοξο από κάθε άποψη.
Κάποια στιγμή η μόνη και σχεδόν σε κατάθλιψη γυναίκα που υποδύεται η Μάλφα αναλογιζόμενη τη ζωή της μας θύμισε κάτι από τη “Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Ρίτσου, μόνο που στο έργο αυτό ο αρνητισμός και η κατάθλιψη μετατρέπονται σε χαρά και πίστη στον εαυτό μας και κυρίως στη ζωή, ένα δώρο που είναι κρίμα να μείνει αξόδευτο φορτίο και που θα μας βαραίνει με τα χρόνια, όπως λέγεται και στο έργο.
Ευχαριστούμε για ακόμη μία φορά το Έλα Μαζί, τόσο για τις προσκλήσεις όσο και για τις ποιοτικές του προτάσεις.