Δήμητρα Τσιαούση
«ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΝΙ» παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (για την οποία και τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Eurodram του Maison d’ Europe et d’ Orient το 2017) σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη και με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και την Ρηνιώ Κυριαζή.
Το θέμα της παράστασης «ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΝΙ» σχετίζεται με την αντιμετώπιση δυο γονέων, όταν ο δεκάχρονος γιος τους εκδηλώνει τη σεξουαλική διαφορετικότητά του αρχικά στο σχολείο και έπειτα στον περίγυρο, και γίνεται θύμα εκφοβισμού. Δυο κόσμοι εκ πεποιθήσεως αντίθετοι, με τον έναν να πρεσβεύει το συμβιβασμό και τον άλλον να σηκώνει το λάβαρο της επανάστασης.
Η προσεγμένη προσέγγιση του συγγραφέα και – κατ’ επέκταση – της σκηνοθέτη Σοφία Καραγιάννη γύρω από το λεπτό ζήτημα της διαφορετικότητας χωρίς να σοκάρει με βαρύγδουπους όρους και εξεζητημένες λέξεις επεξεργάζεται την ιστορία υπό πολλά πρίσματα.
Μια κυκλική μεταλλική πλατφόρμα, με ακτινωτά κάγκελα που περιστρέφεται, παραπέμπει στο Μύλο της κλασικής παιδικής χαράς, το μοναδικό σκηνικό στην παράσταση, εδώ γίνεται ο συμβολισμός της. Η αποσύνθεση του μεταλλικού κατασκευάσματος υποδηλώνει την οικογενειακή αποσύνθεση.
Εν αρχή ήταν η γνωριμία, ο ενθουσιασμός και ο έρωτας του ζευγαριού, που «επικοινωνούσε» ουσιαστικά με αγαθές προθέσεις και κίνητρα. Όσο εκτυλίσσεται η ιστορία επέρχεται η πρώτη ρωγμή και εν συνεχεία η σύγκρουση που υποκινείται από τη διαφορετική προσέγγιση των ηρώων αναφορικά με το χειρισμό της υπόθεσης.
Η παράσταση πλαισιώνει το θέμα από πολλές διαστάσεις, ως προς την ευθύνη που φέρουν τόσο τα πρόσωπα που εμφανίζονται επί σκηνής όσο και τα πρόσωπα τα λόγια των οποίων αντιλαμβανόμαστε έμμεσα. Ποιος ο ρόλος της μικρής κοινωνίας του παιδιού, δηλαδή του σχολείου, στην εξομάλυνση της κατάστασης; ποια τα κοινωνικά ταμπού της κοινωνίας γενικότερα που δεν επιτρέπουν καμία απόκλιση από τον κανόνα. Πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί μέσα στην οικογένεια ώστε να λειτουργήσουν θετικά στον σωστό χειρισμό της κατάστασης. Τι σημαίνει ουσιαστική συζήτηση; Ποιος ο ρόλος του ψέματος και των «μυστικών» στην παρεμπόδιση της επικοινωνίας του ζευγαριού. Γιατί ο αντίλογος του παιδιού δεν κάνει αισθητή την παρουσία του, αλλά το αγόρι είναι ένα βουβό πρόσωπο της παράστασης; Όλα λειτουργούν αλληγορικά και βάζουν το θεατή στην «καρέκλα της σκέψης».
Μια παράσταση που καθ’ όλη τη διάρκεια δεν αφήνει το θεατή να εφησυχάσει, αλλά προβληματίζει βαθιά. Οι ήρωες τους οποίους υποδύονται οι Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Ρηνιώ Κυριαζή, με τις αποκρυσταλλωμένες θέσεις στηρίζουν με πάθος και σθένος τα επιχειρήματα και βάζουν το «μαχαίρι βαθιά στη πληγή». Ο συμβιβασμός, η εμμονή στον κανόνα, η εικόνα του συνήθους βρίσκονται απέναντι από τη αποδοχή στην διαφορετικότητα και την ελεύθερη εκδήλωσή της.
Οι μεστοί διάλογοι και το βαθύ κείμενο εξισορροπούνται από τα λιτά σκηνικά και την απλότητα του χώρου.
Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε! Γίνεται τροφή για σκέψη και κοινωνικό προβληματισμό!
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
πολύ ενδιαφέρον!
πολύ δύσκολο θεμα πραγματευεται…ελπίζω να καταδερω να το δω
Το ειδαμε με το συζυγο μου και πραγματικα ειναι εκπληκτικο εργο.Ολοι οι γονεις πρεπει να το δουνε και να το σκεφτουν μετα.Πολυ τροφη για σκεψη και εσωτερικο ψαξιμο.Πολυ σκληροι αλλα αληθινοι διαλογοι, για πολύ κλάμα!!Οποιος μπορει να παει να το δει.
Σίγουρα ένα σύγχρονο έργο που προβληματίζει χωρίς να δίνει έτοιμες απαντήσεις.
Ενδιαφερον
απο τις παραστασεις που αξιζει να δουμε
Το είδαμε , είναι ένα έργο με κοινωνικές προεκτάσεις που προβληματίζει τους γονείς που το παρακολουθούν . Εντύπωση μας έκανε ο μεγάλος μύλος αντί των κλασσικών σκηνικών , όπου γύρω του τρέχουν οι δύο ηθοποιοί , μεταφέροντας στους θεατές την λεκτική τους ένταση αλλά και την σωματική τους καταπόνηση . Αρκετά συγκινητικό ήταν το τέλος της παράστασης .
Ευχαριστούμε πολύ το “ΕΛΑΜΑΖΙ” για τις προσκλήσεις !!
Ενδιαφέρον παρά τις όποιες ατέλειες.